North New South Wales!!

Het laatste gedeelte van onze avontuurlijke reis. De staat waar we zijn begonnen en waar we nu ook zullen eindigen, bracht in het Noorden meer dan dat we gedacht hadden. Deze kust staat bekend om zijn wilderige rotspartijen die de het land beschermen van de meest beroemde golven die Australië te bieden heeft. Of je nu vanaf de kliftoppen omlaag richting zee keek, of vanuit de zee je ogen op het vasteland liet vallen... beiden waren spectaculair. Ondanks dat dit misschien wel het meest bewoonde deel van Australie is, liet de natuur zich niet voor één gat vangen en bepaalde nog altijd het heuvelachtige landschap waar we met ons bakkie de laatste kilometers zouden gaan maken.

Byron Bay

Toen we onze vrienden uit Sydney vanuit Queensland opbelden voor aanbevelingen wat betreft het Noorden van New South Wales, gaven ze ons een gouden tip: “Mates, if you still have some time, visit Katherine’s parents in Bangalow next to Byron Bay and you’ll have the best time!! Be careful, cause once you get there it’s hard to leave!” En ze hadden gelijk!!

Favoriet bij Australiers en reizigers en niet zonder reden. Een hippietown à la 2011, een surfwalhalla en een wonderschoon heuvelachtig landschap . Dit mag zeker wel een paradijsje genoemd worden! Ondanks dat de winter al in volle gang was, bleef het zonnetje de uitdaging met de bewolking aangaan. Het resultaat: een magisch natuurspektakel, waarbij we vanuit de zee op onze surfboardjes onderdeel werden van beelden die je normaal alleen op National Geographic ziet. De zee die binnen een paar minuten van kleur en structuur veranderd, omdat dikke warme regendruppels het water in slowmotion doen lijken opspatten. De spray van een grote golf die in een regenboog lijkt te veranderen. En vervolgens een prachtige mysterieuze zonsondergang, omdat de bergen in de verte de regen nog lijken te verwerken. En dit alles terwijl we worden bijgestaan en afgeschrokken door de walvissen, dolfijnen en zelfs schildpadden waarmee we de zee op dat moment delen. Geweldig!! Beetje zweverig beschreven misschien, maar het was echt vet!! Dagelijks reden we ‘The Pass’, ‘Watego’s Beach’ en ‘Tallows’ af om de surf te checken. ‘The Pass’ heeft ons het meeste plezier bezorgt. Het was ongelofelijk druk in het water (+/- 100 surfers op een niet al te groot stukje), maar de meeste mensen waren echt heel relaxed en laidback. Er werden, als in een bar, zelfs versierpogingen gedaan,haha. Bijna iedereen had een longboard, waarmee de meest coole trucjes werden uitgehaald. Wij hebben hier weer veel bijgeleerd. Nick kan nu nog beter op en neer! En Natje kan nu naar links of rechts! Yeeh, haha!
Eén kilometer van ‘The Pass’ waar we surften, stak een rots genaamd ‘Julian Rocks’ uit de zee. De verschillende duikboten die zich regelmatig toeterend tussen de surfers door die richting in manoeuvreerden, duidden aan dat het een goede duikspot zou moeten zijn. Na een praatje met een verkleunde duiker, kwamen we erachter dat het een broedplaats voor de Grey Nurse haaien is. Deze haaien die de labradors van de zee worden genoemd, zijn niet aggresief, maar bezitten alle kenmerken van zijn gevreesde “look a like”. Nick helemaal enthousiast, Natje onverschillig, oftwel bang, zijn we maar direct een duik geen boeken. Na een paar slagen op 23 meter diepte zagen we eerst een aantal 1,5 meter lange cartoonachtige, gecamoufleerde Wobbegong Sharks op de bodum chillen. Kort daarop zagen we een schildpad. En toen.... was het zover! De eerste Grey Nurse haai! De eerste van de 7! die we in totaal hebben gezien. De grootste was ongeveer 4 meter lang en op slechts 2 meter afstand! De andere duikers hadden maar 4 keer een haai gezien. Dit kan komen, omdat ze niet zo panisch om zich heen aan het kijken waren als ik, maar elke keer als ik naar achteren keek om mijn buddy Nick te checken, zag ik er weer eentje van achteren langs ons komen. Nick vond het helemaal geweldig! Ik bleef het zinnetje “I’m safe, I’m safe” constant in mezelf herhalen. Onze zuurstof ging er als een gek doorheen. Dit kan komen, omdat het allemaal toch wel spannend was of doordat we op 23 meter diepte bleven. We houden het maar bij het tweede. Super gave ervaring!

Lennox Head

Wat doe je als er goede surfcondities worden voorspeld? Dan zoek je de plek op waar de golven het hoogst kunnen worden! En dan? Even slikken, vriendin met de camera veilig langs de cliff en voorzichtig vanaf de scherpe rotsen de zee in! Levensgevaarlijk was het deze dag. Er lagen veel surfers in het water, waardoor het minder gevaarlijk leek, maar niet was. De surfers, met pro kwaliteiten, leken net action poppetjes. Ze pastten wel 4 keer in de golf en gingen rakelings langs elkaar af. Mensen kwamen het water uit met gebroken boarden, bloedneusen en flinke snij- en schaafwonden. De volgende dag zijn we maar weer fijn naar Byron gegaan.

Bangalow

Dit pittoreske plaatsje 20 kilometer inland van Byron Bay boodt meer dan genoeg ruimte voor de boerderij van de ouders van Katherine en Alistair. Zover als we konden kijken glooide hun land zich over de heuvels uit. Wat de ontzettend lieve en hartelijke Bryan en Madeline ons hadden te bieden, hadden we niet durven te dromen: ons eigen appartement of zoals zij het noemen, Granny flatje. Twee slaapkamers, keuken, eigen toilet!, warme douche!, Internet! en een beamer! om films op de muur te kunnen kijken! Na een paar dagen gezellig met hun samen gegeten te hebben, kwam Alistair zijn voorspelling uit. We wilden langer blijven. Dit was gelukkig geen probleen en ook wilden ze geen huur. Om toch iets terug te doen, hebben wij de dagen daarna, de kippen, kalkoenen, geiten en hond te eten gegeven. Mochten we dit willen vergeten, zou de haan voor ons raam ons hier iedere dag om 05.00 uur ‘s ochtends wel aan herrinneren! Ook hebben we op het land een aantal keer meegeholpen om de grote stapels omgekapte bomen te verbranden. Een keer ging dit zo goed, dat we kort daarna als brandweermannen uit het jaar ‘0 met takken met bladeren het vuur weer hebben moeten uitslaan.
Een hoogtepuntje was de geboorte van een gezond baby geitje. Een paar dagen eerder waren er twee dood geboren en moeder geit was hier echt flink van overstuur. Wij ook wel een beetje moeten we toegeven. Echt zielig. De andere geiten hebben we daarna dus goed in de gaten gehouden en we waren dan ook echt blij toen dit geitje helemaal OK was. Om ons avontuur in Bangalow na 2 weken af te sluiten, werden we tezamen met een aantal van hun familieleden mee uit eten genomen bij de ‘Bongalow Bowlo’, de lokale trots. Een sportkantine die iedere vrijdagavond in een gezellige seniorenclub veranderd. We hebben hier echt een top tijd gehad! Bryan en Madeline noemde ons op een gegeven moment ‘the kids’ en het voelde ook echt een beetje alsof we onderdeel waren van de Mackney family. Onze Ozzie ouders :)

Nimbin

De weg ernaartoe prachtig als in een scène van ‘The Lord of the Rings’. Het dorpje zelf heel kleurig en organisch. De inwoners: de een noemt ze creatieve hippies, de ander noemt ze maffe drugsgebruikers. Wij hebben geen benaming, maar een korte omschrijving:
- Een oude man met baard in een mini spijkerrokje die op de weekendmarkt met maar liefst 5 kraampjes op de live music uit zijn dak gaat.
- Een groepje hangvolwassenen die voorbijgangers fluisterend ‘ magic koekjes’ proberen te verkopen .
- En winkels vol met drugsaccessoires.

Mount Warning

Eigenlijk hadden we niet zoveel zin om naar een berg te gaan kijken. We hadden er al veel gezien, maar we werden onder druk gezet. Na meerdere aanbevelingen en zelfs een tekeningetje van de oorsprong van deze berg (hij is ontstaan door een uitgebarste vulkaan) zijn we toch maar gaan kijken. Onvoorbereid kamen we om 14.00 uur aan. Uitgeruste hikers keken ons argwanend aan en wezen ons op het bordje dat zei dat de klim naar de top en weer terug 5 uur zou duren en dus niet meer na 12.00 uur ondernomen zou mogen worden, omdat je in het donker zou kunnen verdwalen. Daarbij zeiden ze dat het een koude trip zou worden. Geen jassen bij, Nick op slippers, eigenlijk te laat om er nog aan te beginnen, maar we hadden geen zin om hier nog een keer voor terug te moeten komen. Al met al, we zijn naar de stijle top geracet, hebben van het gave uitzicht mogen genieten (je zag zelfs de Gold Coast van Queensland nog) en hebben het retourtje in 3 uur volbracht.

Evans Head

Een rustig plaatsje met daarnaast het Bundjalung National Park dat ons, na alle National Parks die we inmiddels hebben gezien, toch weer even stil kon krijgen. Vooral de Kangoeroe’s op het strand, die zojuist even een dip in de zee hadden genomen, vormden alweer een mooi hoogtepuntje.

Coffs Harbour

Onze eerste stop in deze stad gelegen aan de ‘Banana Coast’ was ‘The Big Banana’. Ja, leuk. De kust was hier ook echt weer prachtig! Vooral het zicht op de helderblauwe rivier die in de lichtgevende azuurblauwe zee uitmonde kreeg ons aan de wandel langs verschillende uitkijkpunten. Ondanks dat dit een goede surfkust is, was er helaas geen ‘swell’, geen golfjes dus.

Crescent Head

Een pitoresk dorpje met ook hier weer een naastgelegen National Park, Limeburners Creek genaamd. De bekende surfspot in het hart van het dorpje werkte die dag niet en dus zijn we, na een lekkere warme chocolademelk bij een plaatselijk cafe’tje, met onze jeep off road gegaan om Limeburners Creek te verkennen. Via een hobbelige kustroute werden we richting Point Plomer geleidt, een verlaten baai met een verdwaalde Aboriginal visser op de rotsen. Her en der werd het water wat door de wind omhoog gestuwd en daarom hebben we alsnog maar de plankjes van het dak gehaald. Het feit dat wij als enigen in het water van deze prachtige omgeving lagen, gaf enerzijds het ultieme ‘één met de natuur’ gevoel, maar was anderzijds een beetje tricky door de grote haaienpopulatie. Echt lang hebben we er dus niet in gelegen. Maar, en dit moet ik van Nath er toch even inzetten, werden er in deze korte tijd voor het eerst veel golven voor mijn neus weg gekaapt door een vriendin die in Byron echt de smaak te pakken heeft gekregen! Die avond heeft een heerlijke free-camp in de bossen, ons weer op z’n ‘West Australisch’ laten genieten van alle natuuurgeluiden om ons heen.

Seal Rocks

Je vraagt je dan toch meteen af of er dan ook zeehondjes rondzwemmen, maar dit was slechts bij hele hoge uitzondering. Hetgeen de zeehondjes aantrekken, de witte haai, zou hier echter nog wel rondhangen. Aangezien er ook hier weer geen golven waren, hoefden we ons daar geen zorgen over te maken. Toch was het wel jammer, want deze plek, verscholen in de meest bevolkte staat van Australie, deed ons toch ook weer even het gevoel geven dat we op een onbewoond eilandje terecht waren gekomen. We hebben hier wat geklommen, geklauterd, een strandwandeling gemaakt en flink wat foto’s genomen. We hadden hier nog uren, dagen kunnen blijven, zo mooi was het. Maar op een gegeven moment kun je toch niet meer in je opnemen dan je ziet en voelt en dan is het tijd weer verder te gaan.

Newcastle

Voordat we naar Brad & Emma (reizigers die we in Tasmanië hadden ontmoet) zouden gaan in Nelson Bay, hadden we nog twee daagjes te vullen in Newcastle. Een kleine stad met wat leuke stranden en surfbreaks. Misschien een beetje eentonig, maar ook hier hebben we weer lekker gesurft. Ook zijn we vanaf hier hard gaan werken om de auto verkoop klaar te krijgen. De ‘cut & polish’ werd erbij gehaald, een doekje er overheen en de witte verf van onze jeep blonk als nooit tevoren! Om onszelf te belonen zijn we na al dat harde werk ‘s avonds de kroeg in gedoken om samen een lekker drankje te doen. We raakten aan de praat met wat locals, die ons meteen uitnodigden om na dit drankje naar hun huis te komen om wat te eten en nog meer te drinken. Super gezellig dus. Wat zijn de Australiërs toch gastvrij!

Nelson Bay

Zeven en een halve maand geleden hadden we in Tasmanie Brad, Emma en hun hond Frank ontmoet. Terwijl hun reis door Australie er na 1 jaar alweer bijna op zat, stonden wij toentertijd nog aan het begin van onze roadtrip. Een mooie gelegenheid dus om wat aanbevelingen te vragen. Na een paar uurtjes met hun doorgebracht te hebben, kregen we maar liefst 8 pagina’s vol met hun meest favoriete plaatsen mee. Al snel bleek dat ze dezelfde smaak als wij hadden en heeft deze lijst de rode draad van onze trip gevormd en is meer geraadpleegd dan de Lonely Planet reisgids! Toen we door de aantekeningen heen waren, stond er nog maar een plaats, dit keer met adres: Nelson Bay. Volgens Brad en Emma het beste stukje Australie om in te wonen en we moeten zeggen dat het er inderdaad echt geweldig was. Vanuit Nelson Bay was je binnen driekwartier in de grote stad en binnen een paar minuten in een van de mooiste National Parken van Australie!! Prachtige helder turquoise baaien werden omringd door tropische kliffwanden en witte zandduinen zover als je kon kijken!
Emma was hoogzwanger en kan nu ieder moment bevallen, maar vond het geen probleem ons in huis te hebben. Ze vond het zelfs jammer dat we na drie dagen al wilden gaan en dus besloten we nog maar een dagje te blijven. Samen met Brad zijn we iedere ochtend bewapend met verschillende soorten en maten surfboards in Port Stephens, zo heette dit gebied, op zoek gegaan naar de beste surfspots. Bij ‘One Mile Beach’, of ‘One-ie’ ( ze korten hier alles af), hebben we voor het eerst op een 9’1 ft (2.7m) longboard gesurft. Echt super gaaf en chill!! Zou ook goed zijn voor de Nederlandse, wat kleinere golfjes. Om bij ‘Samurai Beach’ te komen, eigenlijk een naaktstrand, maar daar was het nu gelukkig te koud voor, moest de 4WD stand weer even gebruikt worden om door het dikke losse zand te crossen. Op beide dagen hebben we hier als toeristen de held mogen spelen voor gegeneerde locals die vast waren komen te zitten. Niet ‘cool’ voor hun, maar wel lachen voor ons en Brad, haha. Na ons bezoekje heeft Brad ook besloten om toch weer een 4WD te kopen en nog voordat we 4 dagen later weer vertrokken stond er weer eentje voor de deur, haha. Echt top hoe gastvrij de mensen hier zijn!! We werden niet alleen bij Brad en Emma uitgenodigd, maar hebben ook bij haar ouders gegeten, zijn bij vrienden van haar ouders naar een huispossum gaan kijken en zijn met vrienden van hunzelf gaan bbqen. Super!

Terrigal

Een kort bezoekje aan Terrigal was het gevolg van een foto die we op het begin van de reis in de Blue Mountains hadden gemaakt. We zagen een gezin met twee kinderen moeilijkheden hebben met het nemen van een complete gezinsfoto. Wij sprongen hun te hulp en bij toeval kwamen we erachter dat dit ook Nederlanders waren, woonachtig in Terrigal. Patrick & Doortje nodigden ons uit om op bezoek te komen zodra we in hun buurt waren. Op zoek naar wat gezellighheid maakte we hier 8 maanden later dan ook gebruik van. Hij is profvoetballler in Nederland geweest en beproefde zijn geluk tevens in Japan en nu in Australië. Inmiddels was hij zelfs tot beste speler van het land verkozen voor het jaar 2011. Zij was een liefdevoller moeder voor hun twee kinderen en ook voor ons maakte zij die avond een heerlijk diner klaar. Na het eten lekker wat gitaar gespeeld, gezongen met behulp van wat dessertwijn en de avond afgesloten met een filmpje in de filmkamer, waarin we die nacht weer heerlijk hebben geslapen!

En nu na 8 maanden te hebben gereisd, zijn we weer terug in ons vertrouwde Sydney. Zodra we de skyline zagen, werd Nick even heel stil en kwamen er traantjes bij mij. Het echte avontuur was nu voorbij, onze trip is bijna ten einde. Ons doel in Sydney: ons geliefde bakkie verkopen, een kamertje vinden voor de laatste weekjes, nog zoveel mogelijk surfen en heerlijk genieten van onze favoriete stad.
Omdat we eerst in Maroubra hadden gewoond, dachten we eraan nu iets aan de kust van Manly, in het Noorden van Sydney, te gaan zoeken. Echter na een incident op een grauwe dag in de zee daar, waarbij een dreadlock dude Nick histerisch waarschuwde van ‘zijn surfspot’ af te gaan, zijn we de volgende dag maar weer naar Maroubra gereden.
Het voelde meteen goed, alsof we thuis kwamen. De zon scheen, we kwamen een enthousiaste Alistair tegen en de surfers herkenden ons nog van 8 maanden geleden. Na twee dagen op ‘Gumtree’, de Australische marktplaats, te hebben gezocht naar een kamer hier, heeft het geluk ons bijgestaan, waardoor we nu geen kamer, maar een heel huis tot onze beschikking hebben. Het gezin is in Europa, totdat wij het vliegtuig weer pakken. Wat een toeval!! We zitten op 10 minuutjes lopen van het strand en 15 minuutjes van de winkels.
Na onze auto nog een laatste service bij de garage te hebben gegeven, was hij binnen 5 dagen verkocht!! Een vrouw uit Queensland had hem op ‘Gumtree’ (deze site is goud waard) zien staan en heeft zonder de auto in real life gezien te hebben, geld overgemaakt en een trailer laten komen om hem naar Normanton (2600 kilometer van Sydney) te vervoeren. Natuurlijk waren we heel blij dat hij verkocht was en dat ook nog eens voor een super goede prijs, maar toch hadden we het even moeilijk bij het afscheid. Ik heb hem letterlijk uitgezwaaid tot ik hem niet meer kon zien en ben toen in snikken uitgebarsten. We hielden van die auto. Het was onze baby, ons huisje, onze vrijheid en avontuur! Gelukkig hebben we hem op bijna iedere foto staan en gaat hij naar een gezin dat er nu ook lekker veel mee wilt gaan camperen.
Tja, en nu zijn we vrij! Geen ‘zorgen’ meer aan onze koppies, puur genieten van de laatste weekjes. We kijken er enorm naar uit iedereen thuis weer te zien en zijn er klaar voor!! Nog maar heel eventjes....... We zullen hierna nog 1 afsluitend verslagje plaatsen op onze site.