Australie!!

De raampjes van het vliegtuig dat in Kuala Lumpur opsteeg, zou weing prijsgeven van het beloofde land dat we op dat moment in enkel 8 uurtjes doorkruisten. Het maanlicht verraadde slechts het uitgestrekte karakter van een eiland dat nog maar een korte (Europese) geschiedenis kent. Zodadelijk zouden we gaan zien of onze dromen daadwerkelijk uit zouden komen en of de verwachtingen van dit land ons niet te hoog in het bolletje hebben gezeten.

Melbourne

Op het vliegveld in Melbourne beseften we pas echt dat we een jaar lang in Azie waren geweest. Een grote glimlach verscheen toen we ineens een nieuwe, maar tegelijkertijd vertrouwde wereld instapten... Structuur, Westerse mensen en een flinke vaart en vriendelijkheid in de rij die ons naar het veelbelovende 1 year Working Holiday Visa leidde, gaf ons vlinders in de buik. Na een Ozzie brekkie van de Mac (het goedkoopste ontbijt te vinden op het vliegveld), namen we de bus (duurste ticket voor een busrit vanaf het vliegveld gedurende deze reis) naar Melbourne City om vanaf daar een Metro te pakken naar Surry Hills. Daar werden we hartelijk verwelkomt door Nick zijn familie en kregen we meteen een kijkje in het leven van een echt Australisch gezin: Vegemite op brood, de barbie (bbq) als vervanging voor de braadpan, Ozzie football in de achtertuin en de wedstrijden van de Rugby League op tv.
Vol verwachting zijn we de volgende dag direct op ontdekking gegaan in Melbourne City. Zelfs met drie lagen kleding, onze dikste sokken en shawls kregen we de koude rillingen niet gestopt. We waren waarschijnlijk niet de enigen die op de zomer aan het wachten waren, want de stad leek een beetje uitgestorven. We hadden veel goede verhalen over Melbourne gehoord, maar er hing nu nog niet echt de sfeer waar we op gehoopt hadden. Gauw tijd om een comfortabele rode Greyhound Bus naar Sydney te pakken en een huisje en baan aan zee te zoeken.

Sydney

Algemene indruk

Daar stonden we dan, op Central Station in Sydney. En nu?... Een norse buschauffeur gooide onze backpacks uit de bus en na een kwartier kon we deze beste man nog steeds een vriendelijke glimlach terug geven, omdat we nog geen meter verder waren gekomen. Gaan we naar het strand of naar het centrum? En naar welke buurt? Welk hostel? Wat zijn de prijzen? Shit, wat is Sydney groot! Met een natte vinger in de lucht zijn we per ongeluk in de rosse buurt van Sydney beland: Kings Cross. De reden voor onze keuze was eigenlijk de gratis toast die het hostel zijn gasten te bieden had. Ondanks dat we ons tussen de kinky leder winkels en de zielige hoertjes begaven, heeft de centrale ligging van Kings Cross, de vriendelijke Koreanen in onze dorm en de gratis toast natuurlijk, ons een paar mooie dagen opgeleverd. Voor de eerste keer zagen we de beruchte haven. Voorheen dagdromend staren naar de plaatjes van deze haven op de onderzetters van Oma, nu gewoon real-life de Harbour Bridge in de linkse ooghoek en het Sydney Opera House in de rechter. De luide didgeridoo geluiden van een verstedelijkte Aboriginal maakte het plaatje compleet. Wat een machtig gevoel!
Facebook heeft ons een stapje verder in onze ontdekkingstocht gebracht. Een Australisch stel, Kathryn en Alistair, die we in India meermalen zijn tegen gekomen, nodigde ons direct uit in hun huis, nadat we hen een berichtje stuurden dat we in Sydney waren aangekomen. We moesten onze tassen pakken en voor de deur van het hostel wachten. Met een auto werden we al snel naar de buitenwijken in het oosten gereden. Ons enthousiasme rees de pan uit toen ze ons vertelden dat we bij hun mochten blijven logeren zolang we nog geen appartement hadden gevonden. En dat nota bene in een huis dat nog geen 50 stappen van Coogee beach was verwijderd. Een eigen kamer, schoon, fris en geen ongedierte.. wat wilt een mens nog meer! Dezelfde dag pakte we een aantal van Alistairs surfboardjes uit de kelder en vertrokken we richting Maroubra Bay, een berucht surfstrand. Een heftigere vuurdoop in de Australische zee konden we niet krijgen: huizenhoge golven hebben ons meermalen naar adem doen snakken en het hart uit de keel doen slaan. Het feit dat verhalen over shark attacks de ronde deden, maakte het allemaal nog een stukje spannender.
De volgende dagen hebben we eerst maar eens genoten van de zuidelijke kustlijn van Sydney. Een prachtig looppad van Coogee, naar het beroemde Bondi beach, liet ons in anderhalf uur versteld staan van al het moois dat kustelijk Sydney heeft te bieden. Buiten de luidruchtige kaketoes, de kleurrijke papegaaien, de Indische witte Ibis (een rare vogel met een lange kromme snavel), de slangachtige hagedissen en springende dolfijnen hebben de bultrug walvissen ons het meest versteld doen staan. Nog geen dag aan zee en we zagen deze prachtige massale beesten al in groepen langs de kust van Noord naar Zuid migreren. Eigenlijk raar, maar na ze nu al drie keer gezien te hebben raak je er toch een beetje gewend aan.

Huis en baan zoeken

Het aanbod om bij onze vrienden in Coogee te logeren, maakte onze zoektocht naar een eigen stekkie een stuk relaxter. Een bedje in een hostel kost hier gemiddeld 25 dollar per persoon per nacht. We kwamen er al snel achter dat een eigen kamer in een appartementje aan zee niet veel goedkoper zou worden, maar je woont dan wel aan zee, slaapt weer samen in één bed, kunt je spullen uit je tas halen en in de kast leggen en je hoeft geen lastige manouvres uit te voeren bij het beschaafd aan- en uitkleden.
We hebben even getwijfeld waar we wilden wonen:
City Centre – Dichtbij de Sydney Harbour en appartementen complexen met fitness, zwembad en spa faciliteiten, maar geen strand.
Coogee – Prachtige Bay met parken en met een prachtige kustroute richting Bondi, maar geen golven.
Bondi – Mooi surfstrand, beroemde lifeguards en gezellige winkeltjes, maar veel te druk en geen gratis parkeergelegenheid.
Maroubra! –Deze plaats kwam bij ons toch echt op nr 1. Een van de beste surfstranden in Australie, een stuk rustiger dan de andere kustplaatsen, geen hip and happening lifeguards, maar wel de beroemde en beruchte “Bra Boys”, centraal gelegen, relaxte sfeer en vollop parkeergelegenheid voor onze Jeep.
Na een paar bezichtigingen te hebben gehad, hebben we al vrij snel voor ons huidige kamer gekozen. De ligging was perfect op slechts enkele minuutjes van een prachtig blauwe zee met heel veel golven. We delen een flink appartment met een stelletje waarvan hij Iers is en zij Frans. Ze leken ons aardig, maar ze zijn toch een beetje raar en extreem rommelig. Misschien vinden ze ons ook wel een beetje raar en extreem netjes, maar de boodschap is volgens mij deels overgekomen, want we hoorden laatst toen we binnenkwamen het wonderbaarlijke geluid van een stofzuiger. Ach, het is maar voor eventjes..

Dat een prijzig Working Holiday Visa niet direct garantie biedt voor een baan in Sydney, is ons binnen enkele weken duidelijk geworden. Aan onze inspanningen heeft het niet gelegen, we hebben werkelijk van alles de revu laten passeren:

Nath

Traffic Controllers - Bordje op rood (halt), bordje op groen (rijden maar), echter verreist dit schijnbaar specifieke vakkennis, want je moest hiervoor in het bezit zijn van minimaal twee prijzige certificaten.

Sales representative voor een Mineral Make-up merk – Verdiensten: 0,0.

‘Promotie werk’ – Oftwel “Fundraising”. Mensen lastig vallen en schaamteloos doen alsof het vissen zijn die je kunt binnen hengelen. Sorry, ik haal mijn vis toch liever in de supermarkt.

Nick

Tuinman – Thull de Tuinier klonk leuk, lekker werken in de buitenlucht. Gele werkboots aangeschaft, 07.00 uur aanwezig, maar geen werk. De werkgever gaf Nick onterecht een uitbrander om zijn navigatie technieken naar zijn woonadres, waardoor dit avontuur binnen enkele minuten voorbij was. De zoektocht naar de werkschoenen duurde langer dan de try out.

Carpet cleaner – Toen de werkgever Nick telefonisch naar zijn werkervaring in Nederland vroeg en op deze manier ontdekte dat hij ook vertegenwoordiger is geweest, was de eerste vraag of hij wel sterk genoeg zou zijn voor dit zware werk. Het antwoord was natuurlijk een volmondige “Ja!”, maar ook deze baas bleek weer een mafkees te zijn en het qua werk af te laten weten.

Pizza bezorger – De catch is dat je met je eigen auto voor slechts een paar dollar per bezorgde pizza Sydney moet rondcrossen zonder zelfs maar een beetje benzinevergoeding. Ja daag!

Autowasser – “Working at the carwash!!” is echt zo leuk niet als de vissen in de cartoon doen overkomen. Nadat Nick van zijn twee Indiase collega’s had vernomen wat ze verdienden, heeft hij zijn spons laten vallen en de baas netjes bedankt voor deze 1,5 uur durende unieke ervaring.

Ober in een strandpaviljoen – Na drie keer achter elkaar om 06.00 uur zijn bed uit te zijn gagaan om vervolgens net voordat hij de deur uit wilde gaan afgebeld te worden, omdat de weersvoorspelling tegenvalt, boodt ook dit geen garantie voor werk.

Personal Trainer – Klonk top! Is ook top! Maar niet voor slechts 3 maanden. Je moet dan namelijk een geregistreerde free lancer zijn.

Echt promotie werk – Op een tuinbeurs probeerverpakkingen met hondenvoer uitdelen aan lieve schattige oma’tjes ging Nick goed af. Vooral als je weet dat je er 35 dollar per uur voor krijgt. Helaas was dit een eenmalige actie.

Tijd om onze certificaten voor een serieuze baan in de horeca te gaan halen: de RSA (Responisble Serving of Alcohol) en de RCG (Responsible Conduct of Gaming). Nog nooit zo een saaie cursussen gevolgt! Een 6 uur durende cursus schoenveters strikken is vast nog interessannter, maar goed.
Na 1,5 week intensief zoeken, had ik gelukkig een baan bij “Sauce Bar & Grill” in Coogee.
Het vrouwelijke geslacht had hier duidelijk een doorslaggevende rol bij. Bij Nick duurde het helaas iets langer, maar op een gegeven moment stroomde het werk binnen en moest hij zelfs gaan kiezen. Bij “Alseasons” werd hij, in zijn zwarte glimmende stappers, pantalon, witte overhemd, gillet en stropdas uitgezonden als ober bij verschillende chique events, feesten en partijen. Zijn mooiste ervaring hierbij was een job tijdens een bruiloft op een glazen boot in de Sydney Harbour. Iedereen die Nick goed kent, weet dat hij van een goed bord eten houdt. Als het gratis is, smaakt het hem nog beter. En als het vervolgens genuttigd kan worden op een van de mooiste plekken ter wereld, kan zijn dag niet meer stuk. In dit geval avond. Met zicht op de prachtig verlichte Sydney Harbour Bridge, het Opera House en een heldere sterrenhemel was zijn volwaardige Working Holiday ervaring nu officieel ingeluid.
Toen kwam het uiterst chique restaurant “Pavilion Le Sands” in Brighton Le Sands ineens in beeld. In een plaatsje pal aan zee, ongeveer 20 minuten rijden vanaf onze woonplaats, worden stricte etiquette gehandhaafd en wordt het laten vallen van bestek als een van de grootste blamages beschouwd. Lekker veel druk op Nick, maar hij bracht het er zonder kleerscheuren (van het bestek dat van zijn dienblad af had kunnen vallen) vanaf, waardoor hij nu tot volwaardige kelner wordt opgeleid. Afgelopen maandag is er zelfs een sommelier ingehuurd om Nick wijnkennis bij te brengen. Ik moet zeggen dat zijn zwarte outfit met schort me wel bevalt.
Ondertussen maken we samen nu veel uurtjes. Ik heb in de weekenden een tweede baantje bij een ontbijt – en lunchroom met overheerlijke koffie’s (als je er van houdt) en Nick maakt ongeveer 11 uur per dag door zowel de lunch als diner shifts te draaien. Ons spaarvarken wordt goed gespekt! De maandag en dinsdag gaan we nu als ons weekend proberen te bestempelen. Er is in Sydney ten slotte nog genoeg te ontdekken!

Life is a beach!!

En daar zitten nu we nu dan... Huisje, Boardje, Bakbeestje. Iedere dag lopen we even naar het einde van onze straat om te kijken hoe de golven die dag zijn. Meestal draaien we daarna direct weer om, trekken we onze wetsuits aan en met het boardje onder de arm lopen we weer richting water. De boardjes hebben we via ‘Gumtree’ gekocht, de Australische ‘Marktplaats’. We mogen niet opscheppen, maar we zijn nu toch verdacht goed aan het worden ;) Onze haren zijn lichter geworden en de zomertint is niet meer van onze gezichten af te denken. Toevallig hebben we gisteren onze eerste haai gezien. Ongeveer 20 meter van onze boardjes stak plotseling een grote donkergrijze vin boven het water uit. We hebben toch maar even besloten om het eerstvolgende golfje richting strand te pakken. Toch houdt de aanwezigheid van enkele gevaarlijke haaien ons niet tegen om weer de zee in te duiken. Want het gevoel van spelen met de heldere turquoise zee van moeder natuur, tussen de prachtig hoge rotskliffen, geeft een onoverwinnelijk gevoel!
Sinds anderhalve maand hebben we een leuk bakkie onder de billen weten te krijgen. Een Mitsibushi Pajero uit 1995 brengt ons voortaan overal naartoe en zal ook ons meest waardevolle bezit zijn tijdens de rondtrek door Australie. Deze 4WD moet over ieder terrein kunnen vliegen, dus we hopen straks niets van het land te missen!!
Voordat we de auto hadden zijn we nog getuigen geweest van andere paardenkrachten, de populaire Horse Races. Met wat geleende kledij, Nathje een prachtige jurk van Kathryn en ik een te groot colbert van Alistair, liepen we als undercover backpackers het luxueuse member area in. Al snel kregen we in de gaten dat het zien en gezien worden hier hoog in het vaandel stond en dat onze inzet, van slechts enkele dollars op de gehele dag, in schril contrast stond met de zakken geld die anderen alleen al aan champagne uitgaven.
Tja, en voor de rest zijn we gewoon ons ding aan het doen. Rustigaan verzamelen we onze spulletjes voor de roadtrip en kennen we ondertussen de meest goedkope winkels van Sydney. Buiten de vestigingen van de ‘Hot Dollar’, ‘Reject Shop’ en ‘Big W’, weten we maar al te goed de huismerken van de ‘Wooly’s’ (supermarkt) te traceren.

We kunnen eerlijk gezegd niet wachten op de dag dat we de voorportieren van de Pajero dichtslaan, de muziek keihard aanzetten en met de raampjes open richting het zuiden vertrekken. Dat moet toch weer een echte kick geven!!