China!!

Tip: Je bent vast al naar beneden gescrolld om te kijken hoe lang ons verhaal is. En misschien ben je flink geschrokken, maar wees gerust. Na de afgelopen maand aardig wat vraag te hebben gekregen naar ons tweede verhaal, hebben we er een gemaakt die ook in etappes gelezen kan worden.

Na 7500 kilometer te hebben afgelegd, waarvan 6500 over land, kunnen we beamen dat, na Rusland en Canada, China het derde grootste land ter wereld is. Op zich genoeg ruimte om 1.3 biljoen mensen te herbergen zou je zeggen, maar aangezien iedereen er massaal voor kiest om in de steden te gaan wonen, is het hier één grote chaos. Na 5 weken de Chinese cultuur te hebben waargenomen, zijn we tot een aantal opzienbarende bevindingen gekomen:

Eén kindpolitiek – Je mag hier maar één kind en wel vanaf je 22ste. Wil je echter toch nog een tweede, omdat de eerste een meisje is en dus de familienaam niet doorzet, moet je exact 5 jaar wachten. Heb je geen geduld, dan moet je de staatskas flink vullen. Krijg je een derde, dan wordt het sowieso dokken in plaats van extra kinderbijslag.

Uit de naad gescheurd – We hebben het hier over de baby’s. Deze dragen een open broek alsof ze uit de naad zijn gescheurd. Daaronder: blote billen. Het is een goedkope oplossing voor de, voor veel Chinezen, te dure luiers.

Slechte gewoontes – En dan bedoelen we echt slecht! Bij hoge uitzondering is het mogelijk rustig van het uitzicht te genieten of je maaltijd op te eten zonder dat er een Chinees vanuit het achterste van zijn keel begint te roggelen, om het vervolgens voor je neus uit te spugen. Ook rijen zijn hier zeldzaam. En dan bedoelen we niet dat er geen mensen staan te wachten. De Chinezen hebben simpelweg gewoon geen zin om in de rij plaats te nemen. En waarom zou je als je met dringen en duwen sneller vooraan komt te staan? Dit geldt ook voor het verkeer. Waarom zou je wachten voor een rood stoplicht als je met toeteren ook aan kunt geven dat de rest van de weggebruikers op zij moet? Nee, voor toeteren krijg je hier geen boete. Toeteren is hier heel normal, iedereen doet het. Meestal onnodig, als een soort van heerlijke onruststokende gewenning.

De openbare toiletten – Deze zijn wel heel openbaar… Als je in je blote kont tegen je buurman- of vrouw aan zit te kijken. Zonder enige gêne wordt je getuige gemaakt van maandelijkse probleempjes of voedselvergiftiging. Tja en als je vaak naar de toilet moet, kom je hier niet onderuit. Je raakt er zelfs een piepklein beetje aan gewend.

Whitening – Zo hard als we in Nederland ons best doen om een bruin tintje te krijgen, zo hard doen ze hier hun best om wit te blijven. Whitening creams, pantykousjes, reusachtige zonnekleppen/petjes en paraplu’s moeten hier voorkomen dat de Chinezen bruin worden. Het is niet dat ze getinte mensen niet mooi vinden, in tegendeel, maar het Chinese volk hoort volgens hun gewoon lelieblank te zijn.

My name? – Als je een Chinees naar zijn of haar naam vraagt, krijg je te horen: ‘ My English or my Chinese name?’ ‘Hebben je ouders je dan ook een internationale naam gegeven?’ is onze wedervraag vaak geweest. Maar nee, de Engels sprekende Chinezen gaan ervan uit dat wij hun Chinese naam niet uit kunnen spreken en dus verzinnen ze zelf een Engelse. Het gevolg hiervan is dat we na 5 weken in China te zijn geweest nog maar één Chinese naam hebben gehoord, namelijk Mong.

Bejing

Sorry mensen, maar dit was toch echt nog maar het intro van ons verhaal. Dus zoals Frans Bauer zou zeggen: “heb je (nog) even voor mij?”
Eindelijk onze voeten weer aan de grond! Na twee weken treinzitten staat Bejing als eerste Chinese stad te popelen om onze aanwezigheid. Met de rugzakken op onze rug probeerden we in een stad net zo groot als België, tussen 15,6 miljoen mensen ons een weg te banen naar het eerste hotel. Voor het eerst, en zeker niet voor het laatst, vermoeilijkte de zon deze tocht voor ons. Een warmtefront van 30 graden kregen we vol in het gezicht. Maar je hoort ons niet klagen hoor ;). Gelukkig was het openbaar vervoer hemels in deze stad. Dit vanwege ‘BEJING 2008!’, de olympische spelen van vorig jaar. Alles was uit de kast getrokken om de ‘aliens’, wij als buitenlanders dus, op een gemakkelijke en overzichtelijke manier door de stad te kunnen vervoeren. Misschien heel raar, maar onze eerste missie voor Bejing was het zoeken van een internetcafé. Graag wilden we de volgende dag skypen met Gigi, het zusje van Nick, vanwege haar verjaardag. Hier werden we meteen geconfonteerd met het huidige beleid van de Chinese regering. Voordat je ook maar plaats mocht nemen voor de computer, werd er een foto van je gemaakt en je paspoorten ingenomen. Vervolgens kwamen we erachter dat facebook en youtube hermetisch gesloten zijn! Later vertelden locals ons dat er op deze wijze verkomen wordt dat er ongewenste informatie uitgewisselt kan worden met westerse/andere landen.
Een cultuurstad, zo kunnen we Bejing het beste omschrijven. Veel bezienswaardigheden hebben hun roots in vroegere Chinese dynastiën. Twee grote voorbeelden in het centrum zijn de Verboden Stad en het Summer Palace, de verblijven van de toenmalige keizers en zijn gevolg. Erg indrukwekkend om gezien te hebben, maar tegelijkertijd voor Nick een bevestiging geen tempelliefhebber, en dus volgens Nath, cultuurbarbaar te zijn. De Chinese Muur was daarentegen echt super!..... mistig. Ondanks dat we weinig van de omgeving konden zien, was het een aparte ervaring om deze te muur te kunnen beklimmen. Na 2 kilometer hebben we de moed opgegeven en de rest van de 6259 kilometers gelaten voor wat ze zijn. Omdat de ‘Great Wall’ ver buiten het centrum ligt, hebben we een tour ernaartoe geboekt. Het was een goede deal dachten we... we hadden niet in de gaten dat we tevens verplicht ook naar verschillende nationale trotsen van de overheid gereden zouden worden. Dit om vervolgens min of meer gedwongen te worden souveniers te kopen. Na 5 keer uitgelegd te hebben dat we geen 30 minuten per bezoek aan: de vasen-, Jade-, parel-, thee- en zijdefabriek in de souveniershop te willen doorbrengen, werd het nog niet begrepen. Oftwel orders van de hoge heren in China. Desalniettemin was het achteraf een interessante, leerzame maar ook leuke dag.
Dan nog zoiets raars: 1 oktober, de 60e verjaardag van de republiek China. Voor ons een reden ons bezoek aan Bejing te verlengen omdat we dachten dat dit zoals koninginnedag in Nederland gevierd zou worden. Het is namelijk toch een feest voor de mensen? Toch werd er ons aangeraden binnen te blijven en de grote optocht op tv te bekijken. Raar! Zo eigenwijs als dat Europeanen zijn, verzamelden we deze ochtend een multicultureel groepje van 2 Finnen, 1 Duitser, 1 Zwitser en 1 Italiaan om toch te proberen een glimp op te vangen van dit, naar zeggen, unieke spektakel. Niet dus! Geen barren op straat, geen muziek, geen massa’s mensen, maar stilte!! Het feest was afgesloten voor iedereen die niet in de regering deelneemt en niet in de optocht mee liep. Niet een feest voor het volk dus, maar voor de media. Om deze dag niet geheel ongemerkt voorbij te laten gaan, kregen we een zelfgemaakte feestelijke maaltijd voorgeschoteld in de lobby van het hostel. Een echt Chinees gerecht: dumplings.
Om ons even uit de Chinese cultuur te onttrekken, hebben we het olympische dorp aan de rand van het centrum uitgespit. Natuurlijk proberen de Chinezen hier nog steeds een slaatje uit te slaan door intree prijzen te vragen voor een leeg zwem- en voetbalstadion. Maar als sportliefhebbers was het toch even een must om een kijkje te nemen.
De laatste ervaringen in deze stad hebben we per fiets verkregen. Op zoek naar het westerse treinstation zijn we 3 uur lang verdwaald in deze immense stad. Ach, een stukje actieve sightseeing is ook niet verkeerd ;)

Xi’an

Ook wel de culturele hoofdstad van China genoemd, staat bekend om het Terracottoleger. Dit leger bestaande uit 9099 soldaten en paarden is als grafgift meegegeven aan de eerste keizer van China. Het zou hem beschermen in het hiernamaals. Het leger is in 1974 ontdekt en is de grootste archeologische vondst van de 20e eeuw. Op het moment dat we het Terracottaleger gingen bekijken, was de boer die destijds de eerste soldaat vond ook aanwezig. Heel bijzonder dachten wij, maar de beste man heeft sinds zijn ontdekking een fulltime baan aan het signeren van boeken, over natuurlijk.... Het Terracottaleger. Bijzonder om deze plaats gezien te hebben, vooral als je weet dat het 2200 jaar met een drie meter dikke zandlaag bedekt is geweest.
Het centrum van Xi’an leefde vooral ’s avonds op. Het was heerlijk om in deze mooie verlichte stad, omringd door oude stadmuren, de vele marktjes en het Moslim kwartier te bezoeken. Het eten in deze stad was heerlijk en goedkoop. Voor 50 cent hadden we een heerlijke maaltijd van één van de vele aan de fiets bevestigde gasfornuisjes. De locals begrepen er echter niets van dat wij, als toeristen, ons maaltje op een stoepje zaten te eten in plaats van in een restaurant. We werden met ongeloof aangestaard. Hetgeen waar wij met verbazing naar hebben gekeken was de fonteinshow op het pagodaplein. Het is de grootste van Azie en wordt iedere avond om 20.00 uur gehouden. Er kwamen super veel Chinezen op af en het was mooi om te zien hoe ze zich tussen de stralen waagden voor die ene perfecte foto. Op onze laatste dag in Xi’an kwamen we Lex en Miranda uit Schagen tegen. Lex had veel overeenkomsten met Nick zijn vader in zijn reizigersjaren. Zie foto en oordeel zelf.

Shoalin

Na twee culturelen steden werd het tijd voor een beetje actie. Shoalin stond op het programma. Shoalin is een bergplaatsje midden in China waar monniken niet alleen op hoog niveau Kung Fu beoefenen, het is zelfs een levensstijl voor deze mensen. Tevens is dit plaatsje een inspiratiebron voor één van Nick’s favoriete rapgroepen Wu Tang Clan. Een must om gezien te hebben dus. Echter wisten we ook dat het niet gemakkelijk zou zijn om daar te komen.
In Xi’an hadden we hardseaters besteld naar Zhèngzhõu, de grote stad naast Shoalin. Deze treinreis duurde 7 uur. Op zich vormde dit geen probleem voor ons, maar wat we niet wisten was dat er ook kaartjes voor staplaatsen in deze trein verkocht werden. Met als resultaat een overvolle wagon, waarin letterlijk niemand zijn kont kon keren. Nét op het punt waarop we dachten dat er absoluut niemand meer bij kon, probeerden enkele handelaren hun karretje met handelswaar tussen de mensen door te duwen. Met als resultaat dat er enkele Chinesen op mijn schoot belandden. Lekker knus dus!
In Zhèngzhõu viel ons de drukte op de straten meteen op: chaos! Niet zomaar choas, nee... echte chaos! Dit werd ons nogmaals duidelijk toen we in de bus naar Shoalin zaten. “Een busreis van een uur” vermelde de Lonely Planet. Echter zagen we na dit uur nog steeds hetzelfde straatnaambordje. Ook het volgende uur kwamen we vanwege het gebrek aan orde en fatsoen op straat niet verder dan 100 meter. Pas drie uur later arriveerde we bij het Shoalin hotel, waarbij het personeel ons op uitzonderlijke wijze van dienst was! Pas de volgende dag konden we de monniken gaan bezoeken. Wat kunnen die gasten springen! De meest onmogelijke bewegingen werden voor onze ogen werkelijkheid, niets was te gek. Salto’s, voor- en achterover, dubbel en tripple, opdrukken op twee vingers en nog vele andere computerspelachtige Kung Fu moves. Dit alles te snel om op camera vast te leggen. Helemaal top!
Enkele honderd meters van de Shoalin tempel waarin dit alles plaatsvond, konden we met een kabelbaan nog verder de bergen in. Niets vermoedend stapten we in en werden we hoger en hoger gebracht. Bij het verlaten van ons karretje hing onze kin op ons borst. Een pad dat was bevestigd langs de rotswand op ongeveer twee á drie honderd meter hoogte boodt een adembenemd uitzicht. Dit zullen we niet snel meer vergeten.
Onze missie voor dit gedeelte van China was volbracht. Twee dagen nadat we in Shoalin aangekomen waren pakten we de ‘drie uur durende’ bus weer terug naar Zhèngzhõu met de gedachte dezelfde dag nog de trein naar Shanghai te nemen, want nog enkele dagen in Zhèngzhõu verblijven was geen optie .. Wat een verschrikkelijke stad! Een vrij norse treinicketverkoopster zat onze plannen in de weg. De komende vier dagen was er geen trein meer beschikbaar. Shit! Ach ja, dan maar lekker decadent met het vliegtuig ;)

Shanghai

Van monnikken naar zakenmannen. Van cultuur naar architectuur. Binnen 1,5 uur stonden we in de zusterstad van Rotterdam, Shanghai. Hetgeen in het Chinees letterlijk ‘by the sea’ betekend. Omdat we ’s nachts aankwamen, hadden we weinig keus wat betreft onze slaapplaats en voor het eerst belande we daarom in een piepkleine dorm zonder ramen. ’s Ochtends was het niet het zonlicht wat ons wekte, maar de enorme herrie van een stad die in tegenstelling tot de andere plaatsen die we in China hadden gezien, in de ochtend tot leven komt. Er moet hier geld verdient worden.
Om er zeker van te zijn dat we nu geen teleurstelling zouden krijgen bij het ticketoffice, zijn we meteen op pad gegaan voor treinkaartjes. Dit zou het moment worden waarop we zouden beseffen dat ons denkvermogen daadwerkelijk op 0 stond: In ons beste Chinees (Lonely planet) legden we uit dat we een hardsleeper wilden voor de 13e. De baliemedewerkster keek ons vragend aan. Nog maar een keer dan ‘two tickets, hardsleeper, 13th, ok?’. En toen kwam haar wedervraag: ‘ Where too?’ ....Ai, die vraag hadden we niet zien aankomen. Geen idee.. Later die dag hebben we besloten om 4 dagen later naar Hong Kong te gaan. Eerst Shanghai verkennen. En dat op een manier waar Nick zweethandjes en knikkende knieën van kreeg: De Pearl Tower. Een driepotige uitzendmast van waaruit je op 260 meter hoogte door een transparante vloer de prachtig verlichte skyline van Shanghai kon bekijken. Dit met als letterlijke hoogtepunt Het Shanghai World Finance Center, ook wel de bottleopener. Het is het derde hoogste gebouw van de wereld, wat een groot contrast vormt met de laagbouw in de Hutongs van waaruit je niet alleen tegen hoge torens, maar ook Old Town aankijkt. De Yuyuan gardens vormen in deze ‘oude stad’ het absolute hoogtepunt. Het deed ons denken aan Venetië, maar dan op z’n Chinees, prachtig verlicht. Aangezien er in Shanghai veel geld wordt verdiend, zijn er ook veel plaatsen waar je het uit kunt geven. Als je de Westerse prijzen van de winkels in de enorme shoppingmalls tegen vindt vallen, zoek je gewoon een steegje in één van de hoofdwinkelstraten op. Hier beland je uiteindelijk na een tocht in een soort van geheim gangenstelsel bij een boekenkast. Een draaibare boekenkast, waarachter prachtige glimmende fake horloges, blueberry’s, I-phones, tassen en brillen op je liggen te wachten. Helaas hadden we hier niets van nodig. Met deze fake spullen zouden andere mensen nog kunnen gaan denken dat we rijke toeristen zijn en we zijn natuurlijk slechts twee backpackers.

Hong Kong

Wereldstad! Een woord dat in het geval van Hong Kong op drie manieren geïnterpreteerd mag worden. Niet alleen is deze stad één van de economische grootmachten ter wereld en kun je je hier als backpacker op duizenden manieren vermaken, ook vormt deze stad, door de vele Indiërs en Afrikanen, een vergelijkenis met multicultureel Amsterdam. Deze ‘biljonairs playground’ is pas sinds 1997 door Engeland overgedragen aan China, wat inhoudt dat Engels hier de hoofdtaal is. Ineens wordt het hierdoor als backpacker zoveel gemakkelijker om je door een stad te bewegen. Het enige dat hier tegenviel, was de zoektocht naar een goedkoop hotel/hostel. 3 uur lang hebben we in een onoverzichtelijke onhygiënische flat, genaamd Chungking Mansions, rondgedwaald zonder resultaat. Toch werden we later gered door een Afrikaanse man die ons meerdere malen voorbij had zien komen. Voor een degelijk bedrag zaten we de komende 6 dagen in een tot slaapkamer omgebouwde badkamer. Ach ja, we hadden wel weer wat privacy!
Hong Kong bestaat uit twee delen: Hong Kong Island en Kowloon. Het verband: op Hong Kong Island wordt tijdens kantooruren het geld verdient in de grote wolkenkrabbers die de skyline van Hong Kong vormen, om het vervolgens in het shopwalhalla van schiereiland Kowloon weer uit te geven. Deze twee gedeeltes worden gescheiden door de haven van Hong Kong en verbonden door een metrolijn en de ‘ferry’. Deze ferry, oftwel veerboot, is erg goedkoop en daardoor zowel een attractie voor toeristen als een dagelijks vervoersmiddel voor forensen. De uitzichten vanuit deze veerboot zijn super, de gehele skyline van Hong Kong ligt aan je voeten. Nog mooier was, dat iedere avond om 20:00 uur, deze wolkenkrabbers onderdeel waren van de grootste lichtshow ter wereld. Zowel lasers als gekleurde lichtlijnen langs de gebouwen, tezamen met operaachtige muziek, vormden een grote attractie voor bezoekend Hong Kong.
Wat vele bezoekers van Hong Kong niet weten, is dat het zuidelijke gedeelte van Hong Kong Island prachtige parelwitte stranden schuil houdt. Water dat, door een constante temperatuur van 30+ graden, net zo warm als jullie douche of bad is. Het minder prettige gedeelte was de aanwezigheid van haaien... gelukkig hadden ze ‘shark-prevention nets’.
De laatste dagen in deze stad vulden we met de Peak Tram en Wetland Park. De Peak Tram bracht je naar Victoria Peak, een berg van waar je geheel Hong Kong overziet. Hier kregen we weer dat echte vrije, wereldreizigers gevoel!! Wetland park was echter een zware tegenvaller. Na meerdere malen door locals erop gewezen te zijn dit park te bezoeken, werden onze verwachtingen hier absoluut niet waargemaakt. Dit ecologische park probeerde de bezoekers te laten inzien, wat afval met de natuur kan doen. Op zich leerzaam, maar deze les hebben we in groep 6 van de basisschool ook al een keer gehad. Eigenlijk slecht dat we hier mee afsluiten, want Hong Kong was nog het beste van onze world tip so far!

Yangshuo

Toeristisch, druk, westers, maar gruwelijk mooi!! Na de hardseat, hardsleeper, softsleeper (allen trein), fiets, vliegtuig, metro, was de sleeperbus weer iets nieuws. Met deze bus vertrokken we vanuit Shenzen, een plaatsje net buiten Hong Kong, naar Yangshuo. Een zingende buschauffeur en diverse irritante geluidjes hebben ons zowat de gehele nacht wakker gehouden. Zwaar versuft werden we om 5 uur ’s nachts midden in dit dorp gedropt. Zoals in de Lonely Planet beschreven, stapten er direct allerlei zogenaamde agenten van hostels op ons af waar we niet op in moesten gaan! Ze zouden namelijk fake hostels aanbieden, waarbij je rust en je veiligheid niet gewaarborgd is. Toen een Amerikaanse jongens ons hierop wilde attenderen, kreeg hij van één van deze mannen een tik in zijn nek. Toen we hem wilde verdedigen dreigde de local 25 van zijn vrienden op te bellen. Toch liep dit gelukkig met een sisser af. Na dit voorval moesten we samen met een andere engelsman nog op zoek naar een hostel. Bamboo House Inn was achteraf gezien een goede keuze. We kregen deze nacht een gratis kamer om de rest van de ochtend lekker uit te slapen. Niet zomaar een kamer, maar meer een klein penthouse op de top van dit hostel. Wat een prachtig uitzicht na het wakker worden! Zo mooi als we dit uitzicht vonden, zo geweldig was het dorpje en de bijbehorende natuur. Met een mountainbike hebben we, samen met een Fin en twee Engelsen, de meest mooie plekken op deze aarde verkend. We fietsen langs een kraakheldere rivier die zijn weg baande tussen de hoge limestone bergen en huis was voor enkele wilde waterbuffels. Ook de omliggende rijstterassen, waarin de boeren met hun werkkoeien de dag vulden, lieten ons versteld staan van al dit moois. De ultieme kick van dit alles was toch echt wel een wilde duik in deze rivier. Vanaf de kant zag je de vissen in het midden van de rivier nog zwemmen, zo helder!
Even tussendoor, om hier niet af te sluiten met iets negatiefs. Wat we in Yangshuo merkten was dat er veel dieven actief waren. Niet alleen pick-pockets, maar ook mensen die ’s avonds je hotelkamer binnen sneaken, waren hier geen uitzondering. Enkele mensen die we hebben ontmoet, vonden de volgende ochtend hun belangrijke papieren en camera’s niet meer onder hun kussen.. Freaky!
Een positieve afsluiter is het dagje scooteren. Met een scooter verkenden we de omgeving en probeerden we nog zoveel mogelijk nieuwe dingen rond Yangshuo te ontdekken. De Moon Hill was hierin toch echt het hoogtepunt. Dit was een berg van waaruit je de gehele omgeving op je camera’tje kon zetten. Ook de countryside van Yangshuo was geweldig. Om 17:00 uur zagen we hoe de boeren hun prachtige bruine koeien naar huis dreven. Ook de schooljeugd was klaar met lessen en begroette ons vriendelijk als we er voorbij reden. Kortom, een dikke dikke aanrader!

Chengdu

De plaats waar we naartoe zijn gereist om onze permits aan te vragen voor Tibet. De plaats waar we panda’s hebben gezien. Waar we onze eerste Chinese vriendin Meng, een super lief en grappig meisje, hebben ontmoet. En de plaats waar we over 1,5 uur naar naar het treinstation worden gereden om vervolgens de hoogste trein ter wereld, door de Himalaya’s, naar Lhasa te pakken....