Tibet!!

Hey allemaal,

Excuses voor het lange verhaal van China. Na reacties als “lang geleden dat ik een boek heb gelezen” hebben we flink gelachen, maar hebben we de hint begrepen. We hopen dat we het verhaal in vervolg wat vaker kunnen posten en dus korter kunnen houden.

Hoogste trein ter wereld

Zoals het einde van vorig verhaal al verklapte, hebben we de 46 uur durende trein van Chengdu (China) naar Lhasa , de hoofdstad van Tibet, genomen. Deze hoogste trein ter wereld reed ons door de Himalaya’s van een land welke zich nog steeds in een roerende politieke situatie bevindt. Daarover dadelijk meer. Eerst de treinreis. Heel eerlijk gezegd was ons verwachtingspatroon iets te hoog. Desalniettemin was het een geweldige ervaring om door de ramen van deze trein, achter de uitgestrekte vlaktes, de eerste sneeuwtoppen van de hoogste bergen ter aarde te zien opduiken. Echter bracht de hoogte waarop we zaten – soms meer dan 5000 meter – ook een nadeel met zich mee: altitude sickness, oftewel hoogte ziekte. Door gebrek aan zuurstof in de lucht konden we allebei haast niet slapen en zagen we er de volgende treindag behoorlijk verlept uit. Deze slapeloosheid zou ons nog in zowel Tibet als Nepal achtervolgen.

Tibet

Het land van de Dalai Lama, of moeten we nu zeggen, een provincie van China? Ooit een vredig Boeddhistisch walhalla, nu een groeiende Chinese commerciele stad. Sinds de overname door China zijn de Tibetanen tweederangsburger in eigen land en dreigt dit volk in de toekomst niet meer te bestaan. Door de aanleg van de trein tussen China en Tibet in 2006, zijn vele Chinezen aangemoedigd om in ‘hun’ provincie te gaan wonen en werken. De zowel geestelijk- als politiek leider, de Dalai Lama, is uit het land verdreven en er is zelfs een Chinese Lama aangesteld. Op deze wijze hebben we zelf mogen aanschouwen dat er nog maar weinig overblijft van de Tibetaanse cultuur. Jammer, want in tegenstelling tot sommige Chinezen, zijn deze mensen erg vriendelijk en sociaal. Ook het totaal andere uiterlijk was erg intrigerend. De rode wangen, het lange haar en de wat vreemde manier van kleden was een lust voor het oog en de camera.

Lhasa

Aangekomen in één van de hoogst gelegen steden ter wereld, omringd door gigantische bergen, werden we als ‘the rich and famous’ in een jeep met chauffeur en gids in Lhasa rondgereden. Dit niet omdat we geld teveel hadden, maar omdat we anders geen permit zouden krijgen om Tibet te verkennen. Alles moet er georganiseerd. Hetgeen het meeste indruk op ons heeft gemaakt in Lhasa zijn de Tibetanen en hun religie, het Boeddhisme. Samen met onze jonge gids die ontzettend veel van het Boeddhisme af wist, en zelfs onze cultuurbarbaar blijvend wist te boeien, hebben we de vier meest heilige plaatsen in en rondom het meest spirituele center in Tibet bezocht:

- Jokhang tempel; waar mensen dag en nacht al biddend linksom de tempel gaan en waar ongelofelijk veel kraampjes met offerboter, prayerflags, Boeddhistische kralenkettingen en andere gekleurde religieuze benodigdheden rondom zijn gevestigd

- Potala Palace; het paleis van waaruit de Dalai Lama heeft geregeerd.

- Drepung en Sera klooster; waarvan de laatste, met 7000 gehuisvestigde monniken, het grootste klooster ter wereld was.

Voor allen goldt dat er zowel binnen als buiten veel pelgrims aan het bidden waren, er een aparte geur van geofferd boter en wierrook hing, mensen de duizenden beelden van prachtig versierde goden en gigantische gouden stupa’s (graftombes voor overleden Lama’s) vereerden en wij met verbazing hebben staan kijken hoe deze reusachtige schatkamers met meerdere verdiepingen, duizenden jaren bewaard zijn gebleven, zonder in een museum te zijn veranderd. Het strenge toezicht van de Chinese regering op de Tibetaanse gidsen zorgde ervoor dat we op sommige openbare plaatsen niet wisten of de monniken nu ‘echt’ waren of dat ze onze Tibetaanse gids undercover afluisterden. Mocht de gids iets verkeerds zeggen, kon hem dit in serieuze problemen brengen. Iets wat ons in problemen kon brengen was het maken van foto’s van de vele gewapende Chinese soldaten die er in Lhasa rond paradeerden. De buitenwereld mag niet te zien krijgen hoe de Tibetanen, na de opstand van vorig jaar, dag en nacht worden geintimideerd niet nogmaals te demonstreren voor onafhankelijkheid.

The Friendship Highway

Na Tibet stond Nepal op het programma. Echter vormt niet alleen de entree, maar ook de exit van Tibet een grote uitdaging voor reizigers. Wéér moesten we een extra permit, een jeep en een guide organiseren om tot de grens van Nepal te komen. En om onze spaarrekening zoveel mogelijk te ontzien, probeerden we nog wat reizigers te vinden die deze kostensom met ons wilden delen. Na enige onderhandelingen met de tourguide, vertrokken we vrijdag 6 november, samen met een leuk Mexicaans stel, een aparte Sloveen en een verlegen Franse arts, met twee jeeps richting de grens. Om met de deur in huis te vallen: deze 4 daagse reis overtrof al onze hoge verwachtingen. Een kleine samenvatting:

Dag 1: Na vertrek vanuit Lhasa werd het ons al snel duidelijk waarom deze snelweg ‘The Friendship Highway’ wordt genoemd. De steile afgronden, de hobbelige wegen en het gebrek aan vertrouwen in de chauffeur brengen je als passagiers dichter bij elkaar. De uitzichten daarentegen werden na iedere gereden kilometer mooier en mooier. Het letterlijke hoogtepunt was het uitzicht over het ‘Namtso Lake’, dat onverwacht opdook tussen de bergen. Het voelde zo surrealistisch dat het leek alsof we zelf een onderdeel waren van een postcard. Zie de foto.

Dag 2: De minst spectaculaire dag, maar voor ons wel de meest memorabele. Over passen van 5300 meter hoogte werden we naar een afgelegen dorpje, net naast het topje van de wereld gebracht: de Mount Everest. Door de Tibetanen ook wel ‘Jomolungma’ genoemd, wat betekend ‘goddes, mother of the world’. Ons hostel voor die nacht vormt jaarlijks de verblijfplaats voor beklimmers van deze berg. Hetgeen wat deze dag zo speciaal maakte, was een verdere stap in onze relatie. Ik zal het even uitleggen. De toiletten van dit hostel bevonden zich buiten in de kou en hielden niets meer in dan een gat in een betonnen ondergrond, waaronder de koeien de uitwerpselen als hun toetje beschouwden. Na weer zo’n avontuurlijke dag, moet deze opwinding er op het einde natuurlijk even uit. Echter was de nacht al gevallen en brachten slechts de sterren wat licht in de toilet, hetgeen niet genoeg was om normaal te functioneren en goed te presteren, als je begrijpt wat ik bedoel. Aangezien de ‘boodschapper’ de ene hand dient te gebruiken voor het toiletpapier en de andere hand nodig heeft om zich in balans te houden, is er geen extra hand beschikbaar voor het derde cruciale aspect, de zaklamp. Daar heb je dan je partner voor!! Om de aandacht wat af te leiden heb ik Nath gevraagd ‘Heb je even voor mij’ te zingen. Zoals je al kan voorstellen, heeft deze unieke ervaring ons nog dichter bij elkaar gebracht ;)!

Dag 3: Everst Base Camp. Wat gruwelijk vet om aan de voet van de hoogste berg ter aarde te staan. Met zijn 8848 meter hoogte was het erg indrukwekkend deze berg onder een helder blauwe hemel te zien. De hoogte van dit kamp was 5200 meter en bracht de nodige hoofdpijn en kortademigheid met zich mee. Na teveel foto’s te hebben geschoten hebben we de prachtig afgelegen route, waarop we 3 uur lang geen huizen, mensen of verharde wegen tegenkwamen, weer terug gereden.

Dag 4: bracht ons over de grens. Na hulp van onze gids met het papierwerk moesten we hem achterlaten in Tibet. Hetgeen wat ons die dag nog een bittere nasmaak gaf. De Tibetanen zijn namelijk niet in staat, hoe graag sommige het ook zouden willen, een grens te passeren, omdat ze geen paspoort krijgen van de Chinese regering. Je beseft tijdens het reizen pas echt hoe gelukkig wij, als Nederlanders, mogen zijn...