Nepal + Nieuwtje!!

Nepal

Waar ter wereld heb je de bevolking van een land ooit horen zeggen dat ze nog nooit van de Mc Donalds hebben gehoord? Wij in Nepal! En dit gaf ons een heerlijk gevoel! We hadden verwacht in een koud, bergachtig land te komen, maar kwamen na de grensovergang van Tibet naar Nepal in een groene jungle terecht. Op Tibetaanse temperaturen gekleed, kwamen we een land binnen waar de vrolijke, donker getinte bevolking ons in gekleurde sari’s en op veel te grote, stoffige slippers en sandalen opwachtte. Het landschap van Nepal is heel divers. Van besneeuwde bergtoppen tot tropische jungles. Van drukke, vervuilde steden tot piepkleine dorpjes langs de meest heldere blauwgroene rivieren. Een ding hebben ze allen gemeen; koeien, buffalo’s, geiten en kippen gedragen zich hier als de honden en katten in Nederland. Ze lopen vrij rond, liggen prinsheerlijk te zonnen voor de voordeur en schooien zo nu en dan voor iets lekkers. Nepal is een arm land. Het heeft geen industrie en dus ook barweinig werk. Gezinnen moeten hier gemiddeld van 30 euro per maand rondkomen, maar de mensen zijn ongelofelijk vriendelijk, behulpzaam en bijna altijd vrolijk. ‘Ik heb je niet veel te bieden, maar ik hoop met mijn lach bij te kunnen dragen aan een leuke tijd in Nepal!’ zei een jonge Nepalese grappenmaker ons.

Kathmandu

Waar gaan alle toeristen massaal naartoe? Kathmandu! Onze verwachting om in een afgelegen plaatsje tussen de Himalaya’s aan te komen, werd verstoord door een wirwar van gezellige straatjes en winkeltjes vol toeristen. Het leven in de brouwerij vonden we toch wel weer lekker. Tevens werden we prettig verrast door de doorsnee menu kaart met ‘continental food’: eindelijk weer eens cornflakes en Nutella in plaats van rijst met groente!
Thamel, het toeristische gedeelte van Kathmandu, was het werkgebied van vele ‘rickshaw drivers’. Gasten op een fiets met een bankje achterop brachten je overal naartoe voor een prikkie. Maar ook shopeigenaren en straatkinderen probeerden je aandacht te trekken. Deze laatste groep confronteerde ons met de harde realiteit in de hoofdstad van Nepal. Door de straat lopend op blote voeten, probeerden ze met een zak lijm in de hand het armoedige leven voor eventjes te vergeten en ondertussen voor de toeristische supermarkt wat centen van de westerlingen te vangen. Heel gek om te zien. Een ander opvallend gegeven was dat iedere avond rond 18:00 á 19:00 uur de stroom in de gehele stad voor twee uur uitviel. Je kan je voorstellen dat dit een gekke situatie oplevert als rond dat tijdstip alle restaurants vol geboekt zijn. Massaal worden er kaarsen aangestoken en aggregators gebruikt om toch wat licht in de duisternis te brengen. Later kwamen we erachter dat dit in het gehele land gebeurt. Heel raar, niemand heeft ons nog een duidelijk antwoord kunnen geven op onze vraag “waarom?”.
Omdat we een week moesten wachten op onze visum voor India, besloten we onze tijd te vullen met een tweedaagse rafttocht over de Trishuli rivier, een Himalaya rivier. Ondanks dat het nog als een vrij kalme rivier aangekondigd werd, ging het er af en toe behoorlijk hard aan toe. We zagen dan ook een wat oudere man van een andere groep uit z’n boot geslingerd- en door de stroomversnelling meegenomen worden. De beste man kwam gelukkig met de schrik vrij. Het mooiste van deze korte trip was de overnachting. Helemaal verlaten en alleen, moesten we een tentje langs de oevers van de rivier opzetten. In totaal isolement brachten we die avond samen door. Door de keiharde zanderige ondergrond geen oog dicht gedaan, maar toch weer een vette ervaring erbij!
Nu we dachten onze adrenaline kick voor Kathmandu gehad te hebben, hield het voor Nath nog niet op. Niet alleen werd ze door een agressieve aap bij ‘Monkey Temple’ bij de haren gepakt, ook sloeg ze een kreet uit toen een oude vrouw haar onverwachts keihard met een stok op haar arm sloeg. Tja, wat moet je doen in die gevallen? Het zijn beide weerloze partijen. Toch blijken dit niet de laatste incidenten voor Nath te zijn, maar daarover in het volgende stuk over India meer ;).
De laatste indrukken van Kathmandu en omgeving hebben we opgedaan langs de ‘Bagmati river’. Deze bevuilde rivier is de oorsprong van de welbekende heilige ‘Ganges rivier’ in India. Zoals ook langs de Ganges, werden hier mensen gecremeerd voor het oog van iedereen die het wilt zien. Na een kleine seremonie wordt het lijk ontkleed en op de brandstapel gelegd. Een vuurtje, dat in de mond gelegd wordt, moet het begin van het einde voor deze overleden persoon betekenen. Op nog geen 20 meter afstand, hebben we de intrigerende rituelen met onze eigen ogen mogen aanschouwen. In hetzelfde gezichtsveld kun je de plaatselijke bevolking zich zien wassen temidden drijvende stukjes as en afgedankt vuil. Ik kan je wel zeggen dat dat een raar gevoel geeft.

Pokhara

Ondanks dat Pokhara ook geheel op het toerisme was ingesteld, was het in tegenstelling tot Kathmandu een oase van rust. Pokhara is de stad van waaruit jaarlijks vele hikers het startpunt van hun trekking in het Annapurna gebergte opzoeken. Ook wij hadden om deze reden de bus, het enige openbare vervoersmiddel in Nepal, naar deze plaats genomen. Voordat we het grote avontuur tegemoet gingen, zijn we eerst een aantal kleinere bergen met een motortje gaan verkennen. Een dikke aanrader!
“Hiken is toch iets wat veel oude mensen doen? Fluitje van een cent dus voor ons!” Dachten we... Haha, nou niet dus. Jeetje, waar halen al die mensen de energie vandaan? Respect! De eerste dag van de trekking viel zwaar tegen. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen. De ene trede na de andere in de snikhete zon. Een verlichting die veel hikers voor zich uit hadden lopen, waren de porters. Locals die je baggage voor je dragen. Ongelofelijk hoe sommige hikers hun kleine, smalle porter hadden bepakt. Ik moet eerlijk toegeven dat ook ik heb kunnen genieten van deze service en dat terwijl wij geen porter hadden ingehuurd. Arme, maar sterke Nick! ;) Dag twee was ook weer flink klimmen. Een uitdaging op dit pad vonden we in het inhalen van andere hikers. Als we als eerste aankwamen, hadden we in de hostels namelijk vaak de beste plaatsen bij de stoofkachel. In de avond koelde het in de bergen flink af en was er op een potje ‘Carron’ na, een populair spel in Nepal, weinig te doen in de piepkleine dorpjes. Bij deze kachel gebeurde er daarom iets magisch... Nick, die eerder geen boeken mee de bergen in wilde sjouwen, kreeg het idee te gaan lezen. Na een boekwinkeltje te hebben gevonden, zou dit een van onze favoriete avondacitiviteiten worden. De derde dag van de hiking moesten we vroeg op om vanuit Poon Hill de zonsopkomst in het Annapurnagebergte te kunnen bekijken. Vanuit het topje van deze ‘Hill’ (deze naam is onterecht, ze zouden het van mij Everest II mogen noemen) had je een prachtig uitzicht over zowel de besneeuwde- als de groene bergtoppen. Het tweede deel van de dag brachten we eindelijk weer eens dalend af. Samen, slechts omringd door de wilde apen en koeien, strompelden we in een Jurassic Park achtige omgeving over een pad dat geen pad te noemen was, langs tropische planten en bomen, watervalletjes, rivieren en diepe afgronden. Echt een super avontuur! De vierde dag hebben we de Hotsprings bezocht. Na een heerlijk warm bad dat onze gekneusde spieren veel goeds deed, hebben drie buffalo’s in the middle of nowhere ons de weg naar hun dorp gewezen. Als makke lammetjes zijn we ze gevolgd en kwamen we op een plaats waar de kamer maar liefst 1,- per nacht kostte. Het eten in de bergen was wel iets ‘duurder’, maar als je zag hoe de vele muilezels het voedsel over dezelfde trekkingspaden als ons moesten vervoeren, had je er nog veel meer geld voor over gehad. Voor onze trekking stonden eigenlijk zes tot zeven dagen, maar omdat we het na drie dagen al wel goed vonden, hebben we besloten de pas er goed in te zetten om de vijfde dag weer in de bewoonde wereld aan te komen. Zonder gids hebben we het met z’n tweeen goed gered. Trots zijn we op het dak van een lokale bus terug naar Pokhara gereden om een volledige dag lekker te nietsen aan het meer.

Sauraha, Royal Chitwan Park

Het laatste punt op onze Nepal agenda was Sauraha. Een dorpje, net zo groot als Gewande, dat net langs een bekend national park gesitueerd was. Bij aankomst werden we voor het eerst massaal omver gelopen door locals die een bepaald hotel aan ons probeerden aan te prijzen. Na een keuze gemaakt te hebben, verdween deze drukte onmiddelijk en konden we de rest van de dag genieten van een geweldige jungle sfeer. Dit dorp was namelijk huis voor vele olifanten die als trouwe huisdieren hun baasje door de straten van Sauraha van plaats A naar B brachten. Restaurants bevonden zich langs de plaatselijke rivier die het dorp scheidde van het national park. Langs deze rivier hebben we die dag op een prachtige manier de zon onder zien gaan. Een leuk gegeven is dat deze rivier vol met krokodillen zat en dat de jungle, aan de andere kant van deze rivier, nog vele neushoorns, beren, luipaarden, tijgers, apen, everzwijnen, herten en diverse vogelsoorten schuil hield. We hebben daarom besloten om de volgende dag zowel een kanotocht als een junglewalk te doen. Met twee gidsen, één voor en één achter, hebben we in anderhalve dag een groot stuk van deze jungle al lopend verkend. Niet om het spannender te maken dan dat het is, maar er zijn diverse verhalen bekend van wilde dieren die dergelijke junglewalks op een wrede manier hebben verstoord. We kregen van de gidsen daarom heel duidelijk per dier uitgelegd wat we moeten doen in een ‘worst-case-scenario’, de aanval. Onder het motto, ‘living on the edge’ kropen we later die dag erg dichtbij een badderende neushoorn. Echt te gruwelijk om zo’n massaal beest in het wild van dichtbij te zien. Jammer genoeg was het gras tot een hoogte van 3 á 4 meter gegroeid en hebben we de beren, de luipaarden en de tijgers niet kunnen traceren. Echter hebben we, na ‘catch the grasshopper’ in Mongolie, tijdens de overnachting in de jungle weer een nieuw spel ontdekt: ‘chase the rhino’! Samen met de plaatselijke junglebevolking verstopten we ons die avond in de bosjes om te wachten op een voorbijkomende neushoorn. Toen deze rond 20:00 uur ’s avonds verscheen, sprintte we met een fakkel en een luid kabaal op het beest af. Spelen met je leven zou je zeggen, maar de neushoorn was banger van ons dan wij van hem. Alhoewel, toen wij op de neushoorn afsprintte met veel geschreeuw, dacht Nathje dat het beest achter ons aankwam en zette alles op alles om weg te komen. Toen ze na twee stappen in de modder viel en dacht dat zij degene zou zijn die gepakt zou worden, realiseerde ze zich dat ze de enige was die van de neushoorn weg bewoog. Wat hebben we gelachen, hahaha...
Tot slot zijn we de volgende dag alletwee de krokodillenrivier ingedoken om de eigenaren van de olifanten mee te helpen met het wassen van hun ‘huisdieren’. Dit was misschien nog wel de leukste ervaring van heel Nepal.

Oei, later in India hebben we ontdekt dat we nog een aantal ongewenste souveniers vanuit het Royal Chitwan Park hebben meegenomen: teken! Ik heb er drie van mijn lichaam af moeten trekken en Nath eentje. Echter is die van Nath het meest doeltreffend geweest en hebben we eergisteren noodgedwongen wat medicijnen bij de dokter moeten halen. En dat terwijl ze in de jungle al in paniek raakte bij het zien van een bloedzuigertje!!

News flash!!

Na vele jaren, verzoeken, gedachten en dreigementen is het dan eindelijk zover gekomen. Zoals Obama zou zeggen: ‘change has come!’. Zie foto’s.