Laos!!

Aangezien we Tibet graag als een apart land beschouwen, konden we 24 April zeggen dat Laos alweer het 10e land is dat we verblijdden met onze aanwezigheid... althans dat dachten we. Veel positieve verhalen over zowel de natuur als de bevolking gehoord, maar we wisten nog steeds niet wat we hier konden verwachten.
Achteraf kunnen we vertellen dat het een van de duurste landen was die we bezocht hebben. Voor het vervoer betaal je als snel een euro per uur per persoon, waar je voor diezelfde euro in Sri Lanka bijna een gehele dag mee kon reizen. Ook door aankopen zoals tandpasta, crèmepjes en andere verzorgingsproducten werd de portemonnae al snel dunner. Ja, de bevolking was niet dom en wist alles wel te prijzen. Echter schortte het nogal vaak aan de service en vriendelijkheid. Op het begin noemde we het nog maar ‘Laos arrogant’, maar naarmate de tijd vorderde werd het voor ons toch echt ‘Laos irritant’. Door de deuren en ramen van de rieten- en bamboohutjes langs de weg zagen we mooie tv’s en prachtig grote kasten. Daarbij kwam het feit dat de wegen gevuld werden met dure Toyota en Lexus jeeps, die zelfs in Nederland alleen voor rijkeren zijn weggelegd. Natuurlijk was het niet overal zo, maar verhalen van enkele locals vertelden ons dat het land de laatste jaren veel veranderd is en het verschil tussen arm en rijk steeds groter wordt.

Pakse

In een pick-up werden we het zonnige Zuidelijke Pakse in gereden. Een paar uurtjes later werden we verrast door flinke onweer en dit zou niet de laatste keer zijn. Omdat het in Pakse meer om de sfeer dan de bezienswaardigheden gaat, zijn we er de volgende dag meteen op uit getrokken. Nadat we de ‘overbodige luxe’ in onze backpacks in het hotel hadden achter gelaten, zijn we met de basics: een met de hand getekend routekaartje, tandenborstels, stukje zeep, toiletpapier en een setje schone kleding drie dagen met de scooter op pad gegaan. Het zou een ‘watervallentocht’ worden. Leuk woord voor galgje.
Via een klein hobbelig weggetje kwamen we na onze eerste uurtjes op de motorbike aan bij een gigantische, prachtige waterval in het super relaxte dorpje Tad Lo. Eigenlijk was het plan om een frisse duik te nemen en door te gaan, maar we kregen geen genoeg van de natuurlijke duikplanken (rotsen) en glijbanen (rotsen met algen). En toen we ook nog eens hoorden dat een hutje omringd door de locals met hun kippen, eenden, honden, hangbuikzwijntjes en hun kleine kotertjes slechts 2 euro kostte, zijn we daar lekker gebleven. De tweede dag sliepen we in een hut met uitzicht op de Ban Bengkhua Kham waterval. Prachtig! Tot zonsondergang hebben we op wat kussens op een varanda heerlijk liggen lezen. En daarna... zijn we gaan slapen. De stroom was op en wij eigenlijk ook wel. Niet dat we veel geslapen hebben. Wat kunnen die kleine gecko’s bavianen geluiden maken zeg! De derde dag richting Sekong was best spannend. Over een rood zandpad richting Paksong, op het kaartje aangeduid als ‘difficult track’ trokken we door een groene jungle begeven met locals en hun jachtgeweren. Gezellie! En dat net op de dag dat we geen andere toeristen tegenkwamen en Nick Indiana Jones wilde uithangen, door zich een weg te banen naar onbegaanbare watervallen. Wel avontuurlijk! Haha.

Tha Khaek

Nog geen reisdag verder en we hadden alweer een prachtige Bob Marley scooter in Tha Khaek weten te scoren. Ook hier was ons plan weer om er drie dagen tussenuit te piepen en natuurwonderen in het midden van het land te bezoeken.
Dag 1 bracht ons bij een pas-in-2004-ontdekte Buddha grot, die door zijn recente geschiedenis wel wat indruk op ons maakte. Toch duurde het niet lang en we reden ons scootertje richting een ‘dirt road’ van waaraf we teveel foto’s hebben kunnen nemen van één van de mooiste natuurstukjes in Laos. Zo nu en dan verscheen er aan onze linkerzijde een sprookjesachtige scène waarin kale boomstronken op een mysterieuze wijze de zijtakken van de rivier versierden. Vlak voor de zonsondergang scheelde het niet veel of we hadden het enige dorpje waarin we konden verblijven, aan de rechterzijde van de weg, totaal voorbij gereden. Dit prachtige, rustieke dorpje liet ons tijdens de schemering weer genieten van vele verschillende soorten dieren die daar in alle vrijheid en blijheid rondliepen... heerlijk!!
Dag 2 heeft ons de meest bijzondere ervaring in Laos opgeleverd. Op een kaartje dat we meegekregen hadden van ons hotel, stond ergens in een hoekje, in hele kleine letters: “Cool Springs”. Geen highlight dus, maar ik denk dat ons instinct ons daar toch gewoon naartoe heeft geleid. Kilometers van weilanden lagen voor ons, plotseling beeindigd door enorme lime stone bergen. Een bijna onbegaanbaar paadje zorgde ervoor dat onze ontdekking even werd uitgesteld, maar uiteindelijk werd onze nieuwschierigheid aan de voet van de enorme rotswanden dik en dubbel beloond: verscholen tussen de bomen, vonden we een onbeschrijfelijke mooie oase van koud, helderblauw water, witte vlinders en grote rotsen. De tropische dierengeluiden en het feit dat we daar echt HELEMAAL alleen waren, maakten het plaatje compleet. Nog steeds vertellen we iedere reiziger vol trots en ongeloof over ons paradijs. Diezelfde avond belandden we in een afgelegen junglehutje aan de oever van een rivier, waar we de volgende ochtend tijdens ons ontbijt de locals hun dag zagen starten door met hun gereedschappen boven het hoofd de rivier over te steken en vervolgens de bossen in te duiken.
Dag 3 was een dag van ‘pijn in de rug’, ‘harde kont’ en ‘kilometers aftellen’. Kortom, zo snel mogelijk terug naar ons hotel waar een heerlijk kamertje op ons stond te wachten.... Niet dus. Onze reservering was niet serieus genomen en we besloten dan maar meteen de bus door te pakken naar Vientiane.

Vientiane

Vientiane wordt door sommigen de meest relaxte hoofdstad ter wereld genoemd en we moeten toegeven dat we ons er, net als de vele Fransen die er wonen, lekker op ons gemakje voelden. Drie dagen lang hebben we met onze fietsen tochtjes afgelegd naar ons favoriete restaurant (met overheerlijke, warme knapperige baquettes), de Vietnamese Ambassade en de fitness met zwembad. Verder hebben we weinig gedaan. Het is ten slotte vakantie ;)
6 mei was Nick jarig. Jeetje, wat was het lastig om hem te verrassen. Het begon met de dames van ons favo restaurant die in de ochtend ervoor niet begrepen dat het woord ‘surprise’ voor ‘verrassing’ staat. Vervolgens vond Nick in de avond de bananencake van de bakkerij. En in de nacht zorgde de afwezigheid van onze aansteker, om de volgende ochtend al vroeg de kaarsjes op de cake aan te kunnen steken, voor onrust. Wat een opluchting toen de volgende ochtend om 05.30 uur twee backpackers de cake in vuur en vlam zetten. Voorzichtig de stijle trappen van het guesthouse weer omhoog. Voorzichtig de deur open... “Yes, de ballon en cake met kaarsjes hebben het gered!” Ik kijk Nick aan die nog vredig in dromenland lijkt te zijn... Vervolgens kijk ik weer naar de cake... Ik wil nog roepen.. Maar het is te laat. De twee ventilators blazen ook surprise 3 uit! Gelukkig zorgen het verhaal, het take-away ontbijt op bed en de cadeautjes alsnog voor een grote glimlach op zijn gezicht. Snel ons visa halen en op naar Vang Vieng om het echt te gaan VIEREN!

Vang Vieng

Ik denk dat iedereen van onze leeftijd, die Vang Vieng heeft bezocht, een glimlach op z’n gezicht krijgt bij het horen van deze naam. Wat een dorp! Misschien heel slecht, maar hetgeen wat totaal niets met de cultuur van het land te maken heeft, vonden we toch wel één van de hoogtepunten in Laos. Ik zal het even uitleggen.
Vang Vieng was ooit een pitoresk en rustzalig dorpje dat nu totaal ‘veroverd’ is door jeugdige Westerse toeristen. De bamboohutjes hebben plaats gemaakt voor hotels en restaurants en de locals zijn verjaagd door stronken (stoned en dronken) toeristen. Iedere eetgelegenheid heeft meerderen grote TV’s aan de muur hangen waar de tv serie ‘Friends’ op worden gedraaid. Mijn verjaardag kon niet meer stuk. Met sinds tijden weer een lekkere pizza op schoot, kregen ze ons enkele opeenvolgende afleveringen niet uit het restaurant gewerkt. Dit ‘hanggedrag’ heeft nog een week lang geduurd.
De absolute trekker voor alle feestbeesten op reis, is het ‘tuben’. Een tuktuk brengt je 4 kilometer verder naar de oever van de rivier. Bewapend met traktorband en een portie feestvreugde spring je de rivier in en laat je jezelf door de stromingen meenemen. Naast de indrukwekkende omgeving en de hoge lime stone bergen, moest je uitkijken voor flesjes water die naar je hoofd werden gegooid. De rivier was omgeven door barretjes met keiharde muziek en buckets (emmers) alcohol voor een euro. Het personeel probeerde je d.m.v. het flesje, met daaraan een touw bevestigd, naar de kant toe te halen om wat te drinken. Dit was nog niet alles. Iedere bar had een hoge trap de bomen in gebouwd, zodat je je, voor velen pas na het nuttigen van enige buckets, via een swing van 10 meter hoogte met een rotgang het water in kon laten storten. Ook had je nog de keuze om een kabelbaan naar beneden te pakken. Een dolle boel dus en je kunt je vast voorstellen dat hier iedere minuut wel iets pijnlijks gebeurd. Tussen al deze mensen spande Nathalie echter de kroon. Waarschijnlijk vroeger nog nooit in een speeltuin gespeeld, wist ze niet dat het einde van de kabelbaan een flinke klap opleverd als je blijft vasthouden. Aangezien deze kabelbanen iets hoger en langer waren dan die van vroeger, was je niet in staat het handvat nog langer dan het einde vast te houden. Dat heeft Nathje geweten. Na haar angst overwonnen te hebben en de boom in de klimmen, wist ze haar weg door middel van een dubbele salto het water in te vinden. De reactie van het publiek: “Oehhhhhhhhh”. De combinatie van deze adrenaline kicks, lekkere muziek en flink feesten heeft ons drie keer terug naar de rivier gebracht. Echter zonder de traktorband, die was nergens voor nodig ;).
We sloten deze mooie dagen af bij de Blue Lagoon, met helderblauw water en een leuk gezelschap van Isrealiers, Engelsen en Nederlanders met wie we de gehele dag gitaar gespeeld en gezongen hebben!

Luang Prabang

Negen uur in de bus en vervolgens 45 minuten in de Tuk tuk om hetgeen waarvoor we naar deze plaats waren gekomen te bezichtigen: Tat Kuang Si. Volgens veel reizigers een van de mooiste watervallen die ze ooit hadden gezien en dat kunnen we beamen. Rondom de vele verschillende plateaus met oplichtende, zacht turquoise stroompjes was een heus natuurlijk waterpark onstaan. Het geluid van kletterend water deed het op sommige plekken lijken alsof we net als Adam en Eva de eersten in dit paradijsje waren, maar in tegenstelling tot bij de Cool Spring waren we hier niet de enigen. Buiten de toeristen en monniken werd het park bezet door bruine beren die vanaf hun hangmatten ons echter als attractie leken te zien.

Luang Nam Tha

De afsluiter voor Laos bevond zich in het Noord-Westen van het land. Een beetje uit de route naar Vietnam, maar we mochten deze trip beschouwen als een mooi verjaardagscadeau van onze lieve familieleden Jolien en Tom. Het zou een onvergetelijke ervaring worden.
Allereerst hadden we weer een keer tv op onze kamer. Wat kan het toch weer heerlijk zijn om met je afstandsbediening het beeld op het nieuws, een voetbalwedstrijd of fashion tv te zetten. Maar daarvoor waren we hier niet gekomen. De tweede dag startten we meteen met onze drie-daagse jungletrekking, die we de dag ervoor hadden geboekt. Een trekking die ons veel over zowel de plaatselijke natuur als wildlife zou gaan leren. De eerste dag ging vrij vlotjes. Buiten het feit dat 80% bergop ging en de blaren op mijn hakken tevoorschijn kwamen, werd het ons die dag door de rechte- en begaanbare paadjes onder het bladerdak van de grote bomen en het overschot aan normaal drinkwater nog redelijk gemakkelijk gemaakt. Op eigen initiatief hebben we die avond nog een nachtwandeling gemaakt, die ons de meest rare, maar prachtige insecten liet zien. Of het nu een opwelling van liefde was of gewoon pure angst, Nathje heeft me die avond niet losgelaten.
De tweede dag begon hetzelfde als de eerste. Dit duurde echter niet lang. Een Israelische jongen, die zich als een ware natuurheld gedroeg, liet z’n mannelijkheid even varen toen hij al gillend om zich heen begon te slaan. De gids vertelde hem rustig te blijven, maar nam zelf snel de benen toen hij realiseerde dat we werden aangevallen door een wespennest. De groep splitste zich in tweeen, waarbij wij gelukkig de goede kant oprenden. Toch waren de wespen niet in de meerderheid en konden we gelukkig al snel weer verder lopen. Een uurtje later beseften we dat we allemaal een engeltje op onze schouder de jungle mee in hadden genomen: een smal pad met daarnaast een stijle afgrond deed ons allen voorzichtig het ene voetje voor het andere zetten. Een Engels meisje verloor haar evenwicht een beetje en greep zich vast aan een felgroene plant die naast haar stond. So far, so good. Ik was de laatste die deze zelfde plant op ongeveer 15 cm afstand passeerde. Pas toen kregen we het in de gaten. Op deze plek, rond heuphoogte, zat een van de meest dodelijke slangen in de aanvalshouding, klaar om zijn tanden te showen. De viper met eenzelfde gifgroene kleur als de plant, kon met één beet iemand binnen enkele minuten laten sterven. Vooral het meisje dat haar hand waarschijnlijk net naast deze slang had laten gaan, voelde zich even heel gelukkig. Dit gevoel zou echter niet lang volhouden, want onze derde vijand voor die dag stond verderop al kronkelend op ons te wachten: bloedzuigers. De eersten werden al omhoog klimmend op onze broeken en schoenen ontdekt. De gids maakte de sfeer er niet kalmer op door zelf als een mietje rond te springen bij het zien van deze beesten. De hel brak los toen Nathje zij dat ze iets bij haar billen voelde. Ik probeerde haar gerust te stellen, maar dit weerhield haar niet om haar broek omlaag te trekken zodat ik kon kijken of er eentje zich had vastgezogen. Het was een flinke bloedzuiger, maar ik wilde haar eigenlijk vertellen dat er niets zat. Maar voordat ik me mond open kon trekken, begon ze te gillen omdat haar beide benen vol zaten met die glibberige beesten. Even samengevat, in de laatste twee uur naar het kamp hebben we veel bloed verloren. Blij om eindelijk ‘veilig’ bij het kamp aangekomen te zijn, werd ook deze opluchting weggenomen door een nest van honderden enorme bijen die het kamp terroriseerden. Er was geen dak, geen wc en het mineraal water was inmiddels op. Na enkele bijensteken, opgezwollen plekken en flink wat bloedverlies konden we onze dag dan toch eindelijk afsluiten onder de sterrenhemel. Gelukkig was dit de eerste nacht in Laos dat het niet regende.
De derde dag hebben we onze sokken over onze broeken getrokken, ter bescherming voor de bloedzuigers, en zijn we dorstig naar water aan de laatste kilometers begonnen. Waar Nath een van de fitste van de groep leek, heb ik me zelden zo zwak gevoeld. Wat waren we gelukkig toen we in het einddorpje aankwamen, waar we mineraal water en wat blikjes Fanta konden kopen. Onze laatste lucht en energie hebben we gebruikt om de kinderen van dit dorp te verblijden met een ballon. Deze enthousiaste kinderen waren de perfecte afsluiter van deze onvergetelijke trekking.

Laos is een land dat vaak in combinatie met Thailand, Vietnam of Combodia wordt bezocht. Echter is er in dit land genoeg avontuur, water en zelfs party om er een volwaardige vakantie te spenderen. We hadden weinig verwachtingen van dit land, maar kunnen het anderen nu zeker aanraden. Om de grens met Vietnam op te zoeken, hebben we de twee laatste dagen in bussen vertoefd. Humby Bumpy door de bergen, modder en wegwerkzaamheden, maar mytisch mooie uitzichten!! Een hele soepele en vriendelijke overgang naar Vietnam zijn een goed begin van ons nieuwe thuis voor de komende maand.