Northern Territory!!

Vanuit Kunnunurra waren we in slechts een uurtje in The Northern Territory. Direct hadden we een onverklaarbaar gevoel in een andere staat te zijn. Een staat waar we voor het eerst 130 km/uur mochten rijden, autopech kregen en de ene persoon die zonder caravan langs kwam, toevallig ook automonteur was. Met slechts 200.000 inwoners is The Northern Territory de minst bevolkte staat van Australie en dus mochten we ons gelukkig prijzen.
In het ‘Red Centre’, het midden van Australie dat uit voornamelijk rood zand bestaat, dachten we met de auto ook de aandacht van de politie te hebben getrokken. Bij hun inhaalmanouvre kregen we het even benauwd vanwege onze (succesvolle) poging onze natte was buiten het raam te drogen. Ons wapperende ondergoed had makkelijk op de snelle politiewagen zijn voorruit kunnen waaien, maar daar leek de ambtenaar in functie zich geen zorgen om te maken. Tja, met een dorpje dat beweerd dagelijks UFO’s te zien, schooiende muizen en dingo’s in de avond en een steen met een omtrek van 10 km is hier waarschijnlijk niets te gek.

Litchfield National Park

Ondanks dat het gehele Noordelijke deel van de NT vol zit met crocs, was een meerendeel van het Litchfield NP vrij verklaard van deze gevaarlijke wezens. Na WA was dit de plek waar we voor het eerst weer werden geconfronteerd met massa’s toeristen. In eerste instantie moesten we de vele watervalletjes en de daaronder liggende poeltjes dus met vele andere delen, wat het water overigens niet minder mooi maakte. Prachtig was het! Kleine badjes met een diameter van 4 tot 5 meter en een diepte van dezelfde afmeting, kregen door de watervalletjes iedere seconde weer kraakhelder water ingegoten. Als je je ogen onder water open deed, leek je door de mooie rotsformaties in een andere, onwerkelijke wereld te zitten. Gelukkig leidde een achteraf trackje ons naar een afgelegen water oase, waar we onze eigen wildwaterbaan ter beschikking hadden. Echter omdat je de enige bent, heb je dan niet het gevoel verzekerd te zijn van de afwezigheid van crocs...

Darwin

Gelegen op een Noorderlijk tropisch tipje van Australie, lijkt Darwin met haar palmbomen en blauwe kustlijn bijna op een strandvakantiebestemming. Schijn bedriegt echter. Relaxen kan zeker, maar dan veilig op een terrasje of struinend over een van de vele gezellige multiculturele markten. Een dip in de zee kan je hier fataal worden. En dat door dezelfde reden dat hier juist zoveel mensen naartoe komen, namelijk om de zoutwaterkrokodil te spotten.
De ‘Mindil Beach Market’ presenteerde de krokodillen zo vlak bij het strand op een wat minder gevaarlijke wijze, namelijk gegrild op een stokje. Gelukkig hoefden we de slogan: “You kill it, we grill it” van het kraampje van het “RoadKill Cafe” niet heel letterlijk te nemen en konden we gewoon bestellen. Best lekker trouwens. Nog lekkerder waren de vertrouwde Aziatische aroma’s van de andere stands. De Thaise en Sri Lankaanse keuken hebben ons uiteindelijk weten te verleiden. Even waanden we ons weer in Azie. De live muziek haalde ons echter direct weer naar Australie. Een duo met didgeridoo en drumstel kreeg het hele publiek enthousiast en in een kring om plaats te maken voor de Aboriginals die heerlijk op leken te gaan in hun traditionele muziek.
Na het centrum van Darwin verkend te hebben, was het tijd voor een plek waar Steve Erwin, de held van ‘Animal Planet’ een aantal jaren geleden vast veel avontuur heeft gehad, namelijk de ‘Adelaide River’. Deze rivier heeft de grootste populatie zoutwaterkrokodillen ter wereld, en wel 27.000. Omdat je vanaf de kant als levend aas dient, hebben we hier maar een tour geboekt. “The Jumping Crocs” tour was het gehele bedrag volledig waard. Wat een ervaring. Op het eerste oog, leek de rivier onbewoond, maar zodra een pittige dame een flinke homp vlees met een bamboe stok uitwierp, kwam het troebele water van alle kanten in beweging. Wat een kracht moeten deze dieren hebben om hun zware lijven boven het water uit te kunnen toornen. Echt heel gaaf!

Kakadu National Park

Wat voor ons een hoogtepunt had moeten vormen, staat nu als een tegenvaller in ons dagboek vermeld. HET national park van Australie had niet meer te bieden dan wat rotstekeningen van vroegere Aboriginals en enkele afgelegen moeras gebieden. Ook was ons al eerder door andere reizigers verteld dat een bepaalde riviercrossing, ‘Cahill’s Crossing’, vol met zoutwater crocs zou zitten. Maar nee, niet toen wij er waren in ieder geval. Waar wij alsnog een beetje afstand tot de waterlijn hielden, stonden lokale vissers vrolijk tot aan hun knieen in het rivierwater wat bij te kletsen. Mmm, raar. Verder waren alle 4WD tracks gesloten. Veel was er voor ons dus niet te doen. Toch hebben we met onze verrekijker als ware vogelspotters over de ‘wetlands’ heen gestaard, op zoek naar voor ons nog onbekende vogelsoorten. Natuurlijk kon ook de Aborinial trail niet ontbreken, waarop bordjes ons haarfijn probeerden uit te leggen hoe we de rotstekeningen van de Aboriginals moesten of konden interpreteren. Daarna maar weer rustig naar de uitgang gereden om te voorkomen dat we een van de vele dingo’s op de motorkap zouden krijgen.

Katherine

Op weg naar Katherine kregen we onverwachts gezelschap... Een havik had zijn vleugels verbrand aan de ‘gecontroleerde’ bosbranden langs de weg en kroop nu heel zielig over het asfalt. Bij de reddingsactie van Ranger Nick dook het bange beestje terug de vlammen in, waardoor ook Nick het nu even heet onder zijn voeten kreeg. Toen de vogel eenmaal veilig was, stond de auto bijna in de fik, maar gelukkig was daar ineens stuntvrouw Nath die vervolgens met slippende banden richting de dierenambulance in Katherine crosste. Oke, dit laaste is half waar, we konden namelijk maar 90 km per uur, omdat we een nieuw dopje moesten hebben voor de radiator. Na 120 km een beduusde havik op schoot gehad te hebben, kwamen we aan in Katherine. Te laat voor het dopje voor de auto, maar op tijd voor onze nieuwe vriend. Het hoogtepuntje van Katherine was de gelijknamige Gorge. We wilden hier eigenlijk een kano huren, maar vanwege de overstromingen was het water nog niet ‘krokodillenvrij’ verklaard en was dit dus niet mogelijk. Het uitzicht vanaf de rotsen was gelukkig ook mooi.

Devils Marbles

Een overnachtingsplek ergens langs de snelweg richting Alice Springs bracht ons bij de Devils Marbles. Een partij rotsen die als een stel lego blokken perfect op elkaar waren gelegd. Vanwege hun mooie rode kleur, zou zonsondergang of zonsopkomst de perfecte gelegenheid zijn om deze rotsen op de foto te krijgen. Omdat de zon ons ‘s avonds iets te snel af was, hebben we ons jeepje daar tussen de, zo leek het wel, honderden campers geparkeerd en zijn we heel vroeg in de ochtend het landschap gaan verkennen. Toen een paar klikjes in de ijzige kou en maar weer snel de warme auto ingedoken. Vanaf hier zouden de nachten een grote tegenstelling vormen ten opzichte van de dagen. Waar het zonnetje overdag voor een lekkere 30 graden zorgde, kon de maan het ‘s nachts niet voorkomen dat de dauw op onze auto de volgende dag totaal bevroren was.

Uluru (Ayers Rock)

Enthousiast hadden we aan een aantal andere reizigers gevraagd wat ze van Uluru vonden. Het antwoord was bijna altijd “Tja, het is een steen”. Toch waren we heel benieuwd... En we werden niet teleurgesteld. Het is dan misschien wel een steen, maar niet zomaar een! Deze heeft een omtrek van bijna 10km, toornt 348 meter boven het omringende landschap uit en lijkt bedekt te zijn met een bruin laagje zacht fluweel. Om de lange zit tijdens de rit er naartoe te vervolgen met wat actie, vroegen we ons af wat er allemaal te doen was.
Zodra we aan de deuren van het Kata Tjuta National Park stonden, waar Uluru in gelegen is, werd ons via een groot bord direct een avontuurlijke optie geboden: “Uluru Climb: Open”. Uit verschillende verhalen bleek dat de Aboriginal mensen dit gevaarlijk vinden en geen ongelukken willen op voor hen heilig gebied. Ze vragen je niet te klimmen, maar dit was voor ons geheel in strijd met de bordjes, waarop wordt aangegeven of het wel of niet ‘veilig’ is de klim die dag te maken. Als de Australische Wet dit wel toestaat, zou het zo gevaarlijk toch niet kunnen zijn? Eenmaal halverwege Ayers Rock, begrepen we met trillende kuiten en ademtekort ineens direct waar de Aboriginal mensen het over hadden. Levensgevaarlijk!! We vonden het aantal (35) op het gedenkteken aan die mensen die de klim niet hadden overleeft ineens heel laag. Zelfs Nick zijn hoogtevrees bracht hem zweethandjes en dat terwijl hij deze juist nodig had om zich omhoog te trekken aan het enige hulpmiddel, een ketting, die naar de top leidde. Eenmaal bovenaan werden we beloond met een prachtig uitzicht op het neerbij gelegen Kata Tjuta en een soort van maanlandschap dat ons als kinderen in een speeltuin heeft doen rennen, springen en kruipen vanwege de diepe geulen en stijle paden. Op de top lag een plakaat met daarop de Australische benaming van de steen: Ayers Rock. Deze moet geplaatst zijn in de tijd dat de steen nog tot de ‘Westerse Australiers’ toebehoorde. Toen dit gebied in 1985 aan de traditionale eigenaren is terug gegeven, is de naam veranderd in “Uluru”. Het leek erop alsof we “Ayers Rock” hadden beklommen en “Uluru”, vanaf de grond hebben mogen bewonderen. Beiden heel bijzonder.

Kata Tjuta

Een hele goede tweede keus. Het haalt het misschien net niet met Uluru, maar aangezien het slechts 50 kilometer van elkaar ligt konden we deze intrigerende rotsfiguren niet links laten liggen. Een trekking tussen de megastenen door, liet ons zien dat hierin nog een hele wereld verborgen lag. De uitzichten die we kregen waren onvergetelijk mooi. Als je Kata Tjuta vanaf de ‘buitenkant’ ziet, verwacht je niet dat de ‘binnenkant’ net zo imposant is. Samen met Uluru, heeft Kata Tjuta de vele kilometers die we hiervoor om moesten rijden, het dubbel en dwars waard gemaakt.

Kings Canyon

Op de terugweg van Uluru richting Alice Springs hebben we een ‘omweggetje’ genomen om een kloof met zandstenen wanden van meer dan 100 meter hoog te bezoeken. Een 3 uur durende wandelroute nam ons langs mooi natuurschoon, maar de reunie met twee Franse meiden die we eerder in West Australie hadden ontmoet, was toch wel het meest opmerkelijk. Super leuk! ‘Wat een kleine wereld!’

Alice Springs en Mac Donell Ranges

Een erg hobbelige off-road trek bracht ons vervolgens in de Mac Donell Ranges. Een afslag op deze weg bracht ons via een 4WD track naar Palm Springs, een soort kloof vol met palmbomen die daar op een vreemde manier tot leven zijn gekomen. De track was ruiger dan ooit tevoren, dus we hebben eigenlijk meer pret tijdens het rijden gehad, dan tijdens onze trekking door de kloof heen. Dit geldt hetzelfde voor de Mac Donell Ranges. We hebben inmiddels al zoveel kloven, bergen en watervallen gezien, dat we lekker door zijn gereden richting Alice Springs.
Alice Springs was een gezellig stadje. Het was leuk om even doorheen te lopen en te merken dat de aboriginal cultuur hier erg aanwezig was. Toch was er niet veel te doen. We hebben ons echter prima vermaakt met een heerlijk ontbijtje bij de Mac. Ook was het fijn om de helft van onze kledingstukken, bedekt met rood stof/zand, eens heerlijk door de wasmachine van de plaatselijke wasserrette te laten rollen.

Deze staat had zeker zijn hoogtepuntjes, maar was voor ons geen favoriet. Waarschijnlijk zijn we een beetje verwend in het Westen en nemen we veel dingen voor lief. Ook is het zo dat de zee constant in ons achterhoofd zit en dat de drang om richting Oostkust te gaan iedere dag weer een beetje groter werd. Desalniettemin had de Northern Territory wel weer z’n eigen charme, die we toch maar weer even mee hebben kunnen pikken. Inmiddels zijn we in Cairns en staat de kilometerteller 10.000 km verder dan dat het 2 weken geleden stond!