Western Australia (deel 2)!!

Ningaloo Reef

Een van de hoofdredenen dat we het Westen van Australie graag wilden bezoeken was het 260 km uitgestrekte en nog ongerepte Ningaloo Reef dat huis biedt aan weelderige koralen en alles dat daar graag doorheen zwemt, zweeft of kruipt. Het unieke aan dit rif is dat het vanaf het strand in slechts 50 zwemslagen te bereiken is.
Na in Exmouth twee paar snelle vinnen gescoord te hebben en onze voedsel en watervoorraad maximaal opgetopt te hebben, was het tijd om ons in ‘snorkelland’ te gaan begeven. In dit geval het nabij gelegen ‘Cape Range National Park’. Turquoise Bay was hierin het hoogtepunt. De zee zo kalm en heerlijk warm, boodt de perfecte omstandigheden om ‘facedown’ de onderwaterwereld te gaan verkennen. Een stroming in de zee maakte alles nog relaxter doordat het je rustig meevoer ‘zonder ook maar een vin te hoeven veroeren’. Daarna over het strand terug naar het beginpunt en nog een keer. Het spannendste was het moment waarop er twee rifhaaien van ongeveer 1.20 meter ons vanuit het ietswat vertroebelde water kwamen vergezellen.
Nadat we ons na al het snorkelen als een vis in het ondiepe water voelden, was het tijd om de sprong in het diepe te gaan wagen, namelijk snorkelen met de machtige walvishaai! De grootste vis in de oceaan valt onder de categorie ‘haaien’, maar heeft ondanks zijn grootte niet voor niets de bijnaam ‘Gentle Giant’. Dat de walvishaai vegetarisch en vriendelijk van aard is, maakten de kriebels in de buik er niet minder op. Deze haaien kunnen namelijk wel 18 meter lang worden! Na onze ochtendduik moesten we vluchtig de boot op klauteren om de stuurman met volle toeren te laten zoeken naar reusachtige schaduwen in het donkere water. Een ‘spotterplane’ vanuit de lucht hielp hierbij en gaf de coordinaten van de gespotte walvishaaien door aan de onderliggende boten. Tijd om je zenuwen te voelen was er bijna niet, want al snel kwam er een walvishaai onze richting uit en was het tijd om met z’n allen zo snel mogelijk te water te gaan. We werden op 3 meter van zijn brede bek gedropt en aan ons lot overgelaten. Ongelofelijk indrukwekkend om met deze prachtige blauw met wit gestippelde reus te mogen meezwemmen!!
We hebben in totaal met drie verschillende walvishaaien gensnorkelt. De grootste was ongeveer 8 meter en echt mega chunky. Ze leken zich niets van ons aan te trekken en het allemaal wel prima te vinden. De walvishaaien die wij hebben gezien moesten hun groeispurt nog krijgen, maar hebben ons al verbaast doen staan over hun grootte en breedte. Er is nog maar weinig over deze vissen bekend. Wel weten ze dat walvishaaien niet naar de oppervlakte hoeven te komen voor zuurstof. De enige reden die ze kunnen bedenken is dat ze het lekker vinden om aan het wateroppervlak van het zonnetje te genieten. We hopen dat we niet voor teveel schaduw hebben gezorgd...

Karajini NP

De nacht voordat we dit National Park in zouden schieten wisten we al dat we richting een magisch stukje Australie zouden vertrekken. Op een afgelegen parkeerplaats vol met gedenkstenen van overleden mensen, maar met een prachtig uitzicht over het omliggende berglandschap, besloten we eenzaam te overnachten om weer maar eens wat geld te besparen. Toch zijn we tot op de dag van vandaag nog blij dat we deze keuze hadden gemaakt. Toen de avond zijn intrede deed en de melkweg zich wederom van zijn beste kant liet zien, zag ik hoe Nathje met grote ogen en een open mond mijn verhaal ineens totaal negeerde en met een sterke wijsvinger mij gebaarde om achter me te kijken. Gelukkig kregen we het alletwee te zien, anders hadden we elkaar niet geloofd. Een grote vuurbal kwam vanuit het niets tevoorschijn en nam de vlammen achter zich mee richting aarde. De bal vertoonde gele, oranje, rode en fel blauwe kleuren, maar hield 100 meter boven de grond op met te bestaan. Zoiets hebben we nog nooit gezien en helaas hebben er ook geen foto van kunnen nemen!!
Maarja, dit hoofdstukje is gemaakt voor het National Park dat we die dag erna in zouden duiken. Het was vergelijkbaar met Kalbarri, maar dan net wat groter en hoger, wat meer dramatisch en een stuk leuker. De 100 meter diepe gorges leenden zich er uitstekend voor om de verkoelende meertjes op de bodem van deze diepe gleuven te betreden. Een hoge waterval leek zich over een soort trapsgewijs gevormde rotswand naar beneden te storten, waardoor je als een ware Tarzan langs deze waterval tientallen meters hoog kon klimmen. Ook de rest van het National Park was een combinatie van weer een onwaarschijnlijk mooi stukje Ozzie en een speelparadijs voor wannabe Tarzan’s en Jane’s.

De Kimberly

De andere hoofdreden om naar West Australie af te reizen was een vet 4WD avontuur in de Kimberly. De Kimberly in het Noordwesten is een van de laatste echt afgelegen streken van Australie. Het behoort tot de oudste gebieden op aarde met rotsen ouder dan 2000 miljoen jaar oud. Zooooo dat is oud he?!
Het kent in tegenstelling tot de rest van Australie slechts twee extreme seizoenen: ‘the Wet’ en ‘the Dry’. Het natte seizoen wordt gekenmerkt door hevige regenval en maakt vele wegen onbegaanbaar. Het droge seizoen, tussen april en september, is very hot, maar zou ons wel toegang moeten geven tot de verborgen oases in dit rode landschap omringd door onsterfelijke rotspartijen.

Broome

De Gibb River Road zou een van de beste 4WD hoogstandjes in de Kimberly moeten vormen, maar was nog steeds ontoegankelijk toen we halverwege April in Broome aankwamen. Neeeee!! Hele wegen bleken weggewassen te zijn door overstromingen, waardoor ze verwachtten dat het nog zeker een aantal weken zou duren, voordat ze de poorten weer zouden openen. Zonde!
Gelukkig boodt Broome zelf ook nog een aantal mooie bezienswaardigheden. Daarbij waren we in super gezellig Limburgs gezelschap! We hebben samen zelfs nog een ‘Hollandse Avond’ gehouden. De Bosche Bollen en Limburgse Vlaaien waren lastig te bereiden op onze ‘portable gascookers’, maar een frietje speciaal was dat wel! We hebben zelf aardappelen tot friet omgetoverd, uites in piepkleine blokjes gesneden en het hoofdingredient echte Hollandse ‘Curry’ van Roos en Inge, onze dank is groot, gemixt met de mayo!! Heeeerlijk!!
Op Australisch cultureel vlak hebben hebben we bij laagtij een 120 miljoen jaar oude Dinosaurus voetafdruk gespot bij het prachtige ‘Gantheaume Point’. Het was even klimmen en glibberen over de rotsen, maar we hebben er uiteindelijk een gevonden. Hij lag er eenzaam en onbeschermd bij en was al snel weer verdwenen door het hoogtij, maar het scheen er echt een geweest te zijn. Nick was vast net iets enthousiaster geweest als hij een jaar of 20 jonger geweest zou zijn. De intense rood, oranje, gele rotsformaties op dat punt hebben onze camera echter meer klikjes in de oren doen klinken.
Een fotomoment dat slechts een paar keer per jaar te aanschouwen is, was de ‘Staircase to the Moon’.
Het wordt zo genoemd omdat de reflectie van de opkomende volle maan tijdens laagtij op de onderliggende modderbanken van ‘Roebuck Bay’ de optische illusie van een ‘gouden trap naar de maan’ creeert. We moeten eerlijk zeggen dat we impressed waren.
Een totaal onverwachte verrassing waren de golfjes bij ‘Cable Beach’. We hadden na Red Bluff verwacht onze plankjes voorlopig even niet meer van het dak te halen, maar we hebben hier in Broome toch nog even mogen genieten van de plaatselijke surf. Een paar dagen later hoorden we echter op de radio dat dit strand een dag gesloten was, omdat er een reusachtige krokodil was gespot....

Halls Creek en Wolfe Creek

Omdat we vanwege de hevige regenval in ‘The Wet’ de Gibb River Road helaas moesten overslaan, hebben we maar de geasfalteerde route richting Noord Oost Kimberly gepakt. Deze route zou ons echter wel aan echte outback dorpjes/stadjes introduceren. Het was heel bijzonder om eigenlijk voor de eerste keer het ware outback gevoel te krijgen, waarbij een afgelegen ‘Road House’, een soort tankstationnetje, werd omgeven door complete families van hangende Aboriginals en waar verder echt niets te beleven viel.
Net voordat we Halls Creek inreden, werd er een afslag voor Wolfe Creek aangegeven. Een beruchte plaats onder de backpackers, omdat deze plek het hoofddecor vormt van een veelbesproken, waargebeurde film over een backpacker moordenaar. Een 150 kilometer lange dirt track bracht ons uiteindelijk bij ‘s werelds op een na grootste, 850 meter weide meteoriet krater. Ongeveer een miljoen jaar geleden gevormd, is deze krater tot op de dag van vandaag nog steeds indrukwekkend om te zien. Na een heerlijk (angstig) nachtje daar geslapen te hebben, zijn we dezelfde 150 kilometer weer terug gecrosst en de 4WD tracks van Halls Creek gaan verkennen. Voor de eerste keer kregen we te maken met water- en rivier crossings. Met de jeep door het water... super vet! Als twee kinderen in een speeltuin genoten we van het ruige parcour dat ons naar prachtige kreekjes en riviertjes bracht.

El Questro

Nu we waren geintroduceerd in de wereld van rivercrossings was het tijd om onze tot dusver opgedane vaardigheden toe te passen in het El Questro ..... Het enige stukje Gibb River Road dat toegankelijk was konden we hier beproeven. We hebben heerlijk genoten van de hobbelige offroad paden die ons naar de startpunten voor ‘hink-stap-sprong’ trekkingen richting de verkoelende en nog belangrijker; krokodilvrije watervallen in Emma en Amalia Gorge brachten. De romantische termale baden van ‘Valentine Spring’ gelegen in een tropische palm omgeven waterval gaf ons alle rust om eens goed na te denken over onze volgende stap in dit park.... De route met het bordje ‘Experienced 4 Wheel Drivers Only’. Waren we er aan toe? Nick wel. Ik had de ervaring misschien nog niet helemaal, maar je moet hem ergens opdoen, nietwaar? Daarbij zou het met de coaching van mijn buddy zeker moeten lukken. Door de dikke modder en door een stromende rivier van 80 cm hoog op naar een uitzichtpunt dat zich bovenop een stijle berg begaf. Van de ene haarspeldbocht belandden we in de andere. Geconcentreerd hellingtrekken en gassen!! Echt zo vet!! Na op de top van de berg een vreugdedansje te hebben gedaan, heeft Nick ons weer veilig naar beneden gereden. We zitten nu te twijfelen ons in te schrijven voor de Paris-Dakar Rally, haha.

Kununurra

In Sydney dachten we meer dan genoeg geld bij elkaar gespaard te hebben voor deze trip, maar al gauw kwamen we erachter dat we bijna een derde meer aan brandstof nodig zouden gaan hebben als we onze manier van reizen in Australie wilden vervolgen. Heerlijke 4WD tracks, flink verhoogde dieselprijzen en de kriebels om elk plekje waar mogelijk gesurfd kan worden te verkennen, draagt hier allemaal aan bij. En omdat het in Broom, na veel rondvragen, haast onmogelijk was om voor een korte periode werk te vinden, zou Kununurra voor ons de volgende optie zijn. En ja hoor.. al bij de eerste boerderij die we opliepen kregen we een reusachtige, maar aardige boer te spreken die ons vroeg of we ervaring hadden met het besturen van tractoren. “Ja, natuurlijk heb ik dat!” en “Ik zou het graag willen leren!”. Deze antwoorden van respectievelijk Nick en Nath hebben ons de volgende drie weken, 12 uur per dag, 7 dagen per week bezig gehouden en een super ervaring opgeleverd die we nooit en nooit meer zullen vergeten!!!

Nick

Al op de eerste dag werd ik in een grote John Deere tractor gezet met een plant apparaat daarachter. Met dit gevaarte zou ik de komende drie weken honderden hectares land beplanten met katoen, mais, sorghum en zonnebloemen. Vanuit deze tractor, waar het mij absoluut niet aan luxe ontbrak, keek ik uit op een stel steile rotswanden die recht naast deze mega velden gelegen waren. De zonsondergang liet deze rotsformaties iedere dag rond 17.00 uur rood-oranje oplichten, wat daarna weer een fel contrast vormde met de heldere maan die vanachter deze wanden opkwam. Vooral de laatste dag leek moeder natuur ons een afscheidscadeautje te geven met haar volle maan, die de dagelijkse kleuren in de lucht nog wat dramatischer maakte. De irrigatie kanaaltjes van de weilanden hielden huis aan monitor lizards, felgekleurde kikkers, vele slangen en zelfs krokodillen! Ook de taal van onze collega’s trok de aandacht. Uitspraken als ‘righto’ (= OK), ‘bloke’ (= gast), ‘blackfella’s’ (= Aboriginals) en ‘fair dinkum’ (= echt waar?) brachten ons iedere keer weer aan het lachen. Ondanks dat we veel uren hebben gemaakt, heb ik me op geen enkel moment verveeld en genoten van iedere minuut. Het enige nadeeltje is dat ik nu rondloop met een bierbuik, aangezien we elke keer weer, na het werk door onze baas een paar lekkere koude blikjes ‘XXXX Gold’ in ons handen geduwd kregen.
Ook moet ik nog even vertellen over mijn verjaardag, waarop we gewoon gewerkt hebben, maar waar Nathje mij desondanks goed heeft verrast. Een heerlijk ontbijt, waar mijn broodje met banaan als taart diende, en ‘s avonds uiteten bij het ‘Pumphouse’. Een restaurant dat aan de Ord rivier lag en waar je vanaf je tafel de krokodillen onder de verranda door zag zwemmen. Ook had ze haar uiterste best gedaan om mijn verjaardagscadeau in elkaar te knutselen. Een prachtig fotoalbum van alle surfmomenten tot zover in Ozzie. Deze krijgt een speciale plek!!

Nath

Mijn eerste eerste dag begon ook in een tractor. Na een korte uitleg en een paar testrondjes werd ik met zonsopkomst met een maaier achter mijn rode tractor, losgelaten op een gigantisch groot bewilderd weiland ‘in the ongelofelijk mooie middle of nowhere’. Vanuit verschillende perspectieven, ondanks dat ik maar 11km per uur ging, leek het alsof ik niet in een tractor, maar op een een schietstoel van een vliegtuig was belandt, heb ik kunnen genieten van al het mooie wildlife dat zich tussen het hoge gras had verstopt. Nadat ik de zon vanuit mijn rode krachtpatser prachtig onder had zien gaan en de hemel van roze naar pikzwart had zien transformeren werd ik opgepikt met de ute (=pick up). Na 12 uur hobbelen en een beetje pijn in de rug kwam ik erachter dat mijn start iets minder luxueus was geweest dan die van Nick in zijn Ferrari onder de tractors. Desondanks keek ik wel uit naar de volgende dagen....
Totdat er vervelende ‘hooiophopingen’ op mijn land van 100 hectare onstonden en mijn tractor werd veruild voor een quad. Klinkt leuk, was het niet (ik laat het maar meteen weten). De missie: met een soort van continue brandende aansteker van 5 kilo in de ene hand, moest de andere hand de quad over de net iets te smalle ruige bedden met diepe sleuven manouvreren om brand te kunnen stichten. Omdat het een redelijk gevaarlijke klus was, werd de quad uitgerust met 20 liter water in het geval ik zelf ook vlam zou vatten. Wat een goed idee! Nog nooit heeft iets me letterlijk zoveel bloed, zweet en tranen gekost. Wel heb ik hierdoor ontdekt wat een menske als mij fysiek aankan. Ik ben veel sterker dan ik dacht joh! Haha. Blaren? Geen probleem! 34 graden, maar geen schaduw of pauze? Geen probleem! Beetje gal overgeven? Geen probleem! Omsingeld door dikke gele rook? Geen probleem! Dit 3 dagen, 11 uur lang? Toch wel even wat traantjes, maar daarna een grote beloning! Ik werd geaccepteerd als enige vrouw in het boerenbedrijf van Jono! Ik werd zelfs de sidekick van de baas. Het resultaat: racen in snelle utes over offroad wegen, racen in langzame tractors over asfalt, beetje sleutelen en superdeluxe tractors op het land. Een keer werd ik overschat toen ik een 7 meter lange trailer over een slootje moest sturen. Dit heeft me een ‘carton’ met 30 biertjes gekost, maar wel een super vette tijd bezorgt. Het is mooi dat we in een korte tijd, alle fasen van landbewerking en beplanting hebben mogen aanschouwen en veel hebben bijgeleerd over het boerenleven. Bij de tijd dat we weggingen, kwamen de katoenplantjes op. Mooie afsluiting.

Iedere avond reden we weer terug naar de parkeerplaats waar meerdere werkende backpackers zich na inspanning verzamelde om de nacht gratis, naast de snelweg, door te brengen. We hielden ons schoon met de portable douche op het dak en na een snelle maaltijd doken we telkens weer uitgeput ons bedje in. ‘s Avonds werden we vaak in slaap gebracht door de huilende kreten van dingo’s of het kraakgeluid van gecontroleerde bosbranden om ons heen.
De eerste ochtenden ontbeten we vaak op het terrein van de plaatselijke BP, waar vele nog dronken Aboriginals, die de nacht hadden doorgetrokken, ons hierbij vergezelden. In eerste instantie een beetje opstandig, maar al snel veranderde hun karakter naar geinteresseerd en zachtaardig. In Kununurra kwamen we er achter dat de regering het door de blanken veroverde land, op vele plekken weer terug heeft gegeven aan de oorspronkelijke Aboriginal bewoners. Echter met de regeling dat de regering het direct terug kan leasen. De situatie die hieruit ontstaat is dus, dat de Aboriginals nu simpelweg iedere week geld toegespeeld krijgen zonder daar ook maar iets voor te doen. Deze mensen hebben een zwak voor alcohol en spenderen iedere cent dan ook bij de dichtsbijzijnde liquer shop. Met overlast als gevolg. Dit is meteen de reden waarom vrijwel alle Ozzies geen goede relatie hebben met de Aboriginals.
Na onze werkperiode hebben we ons Kununurra avontuur afgesloten met een Rodeo avond. Alle boeren en boerinnen uit omgeving kwamen hier bij elkaar om hun plaatselijke helden op een wild stier of paard te zien schitteren. Het hele boeren sfeertje was hier compleet. Cowboy hoed op, spijkerbroek hoog opgetrokken, over de geruite blouse heen, leren boots daaronder en een bier in de hand!

Bungle Bungles

Sommige ervaringen zijn zeker onvergetelijk zo indrukwekkend, maar zijn desondanks toch beter met foto’s dan woorden te omschrijven. De Bungle Bungle Range is er hier een van en is gelegen in het gigantisch grote Purnululu National Park. Op de weg van Broome naar Kununurra was het nog gesloten vanwege de onbegaanbaarheid, maar halverwege mei was het heropend en dus waard om er 250km voor terug te rijden. Een ruige route, waarbij jeeps elkaar uit de brand moesten helpen bij modderige riviercrossings, bracht ons uiteindelijk bij een prachtig gebied met geel oranje bijenkorfachtige rotsen en een grijs versteende rivierbedding. Super gaaf om er tussendoor te wandelen en te zien wat moeder natuur hier aan wonderen heeft verricht.

Lake Argyle

Het grootste ‘man made’ meer van Australie kan 18 keer het water van de haven in Sydney houden. “Boeiend. Jullie hangen vast aan onze lippen.” (Hans Teeuwen) De reden dat we hier echter enthousiast over waren was dat er 25.000 krokodillen zouden leven. Helaas hebben we er geen gezien, maar de omgeving was “very nice” (Borat).

Nou, dat was weer even een flink boekwerk, of niet?! Wij vonden dat we het eigenlijk nog kort beschreven hebben, gezien het feit dat Western Australia onze absolute favoriet tot nu toe is! Wat een natuur, wat een wildlife! Een dikke aanrader voor iedereen... En nu op naar de Northern Territory!