Zuid India!!

Mede door onze meer relaxte instelling, ‘Ik laat me niet gek maken voor een paar eurocent’ en ‘Oke, het ‘bloot’ maar zoveel mogelijk bedekken, ondanks dat het 45 graden is’, hebben we het Zuiden van India anders ervaren dan het Noorden. Het Zuiden van India heeft een prachtige natuur, ontzettend vriendelijke mensen, is over het algemeen meer ontwikkeld en geschoold en wordt naar het Zuiden toe steeds heter en heter. De Hindu’s, Moslims en vele Christenen leven hier vredelievend naast elkaar en geven de afzonderlijke plaatsen een uniek karakter met hun kleurrijke tempels, Oosterse moskeen en hagelwitte kerken. Een aantal dingen die op nationaal niveau hetzelfde blijven, zijn bedelaars met de meest ongelofelijke aandoeningen, broekloze baby’s en peuters (stonden we in China al te kijken van kinderen met een scheur in hun broek, hier hebben ze er niet eens een aan) en aparte rijen en zitplaatsen voor mannen en vrouwen. Echter hetgeen ons als Westerlingen misschien nog wel het meeste opviel, was dat het hier absoluut niet wordt geaccepteerd om een homosexuele relatie te hebben, maar er hier verdomd goede omgangsvormen zijn ingeburgerd om het perfect te kunnen verbergen. Mannen gaan in groepjes op vakantie. De vrouwen moeten thuis op de kinderen passen en kunnen dus niet mee. Op zich niets raars hier in Azie. Nick gaat ook wel eens met vrienden een weekendje weg. Maar dan... Deze groepjes volwassen mannen gedragen zich ineens als losgeslagen tienermeisjes. Ze giechelen, maken de meest onmogelijke foto’s van elkaar en lopen hand in hand. Daarnaast knuffelen ze meer dan verliefde stelletjes op huwelijksreis, dragen ze rokken (oke, vooruit lungi’s) en veel roze! Helemaal niet erg, maar wel een beetje raar in een land waar je theoretisch tot een levenslange gevangenisstraf kan krijgen voor het homo zijn. Interessant.

Tot slot om deze gruwelijk lange inleiding af te sluiten, nog even gauw iets over mijn Indiase achtegrond. Onder het motto ‘Back to the roots’ hebben we in Goa, daar komen de Bharosjes vandaan, rondgevraagd of er nog naamgenoten leefden. Jammer genoeg geen resultaat. Wel is er in het midden van India een plaatsje dat ‘Bharos’ heet. Helaas waren we er op het moment dat we ervan hoorden al voorbij gereisd en was het te ver om nog terug te gaan. Ondanks dat de Indiers me als Indiase zien, pleit ik er hierbij toch voor me gewoon als Nederlandse te beschouwen, haha. Om vragende blikken naar Nick en mij maar direct te beantwoorden, heb ik een shirtje gekocht met de tekst ‘Same same, but different’. En volgens mij begrepen ze het toen wel.

Goa

Wat een opluchting om eindelijk de bus uit te stappen die ons 36 uur lang had meegenomen naar de beloofde provincie Goa. Tussendoor trouwens nog wel een tussenstop gehad in Mumbai (Bombay), de Bollywood stad. Op meerdere plaatsen kon je hier Bollywood sets vinden en de nationale acteurs en actrices hun werk zien doen. Voor het eerst zagen we hoe Indiase stelletjes hand in hand liepen en een groot deel van de mensen jeans droegen. Interessant, maarja, ons motto was om zo snel mogelijk de zee, het strand en de parties in Goa op te zoeken.
Onze bestemming in dit vakantieoord, tijdens de kerstdagen en nieuwjaar, zou Arambol zijn. Een heerlijk relaxed hippiedorp, waar iedereen doet wat ie wilt en zich het ultieme vrijheidsgevoel gunt. Geweldig om zo veel verschillende mensen te zien rondlopen. Tussen de koeien, honden en vogels op het strand zag je de meest lange dreadlocks, vette tattoos, rare piercings en mannen in strings. 2 weken lang hebben wij hier onze ogen uitgekeken. Onze dagvulling: ontbijten, strandliggen, lezen, frisbieen, zwemmen, ff lunchen, voetballen, weer ff zwemmen, douchen en dineren. Het klinkt zwaar, maar dat viel allemaal best mee. Vaak hadden we nog de energie om een Reggae feest op het strand mee te pakken waar we eindelijk onze eerste officiele katers van de wereldreis mee inluidden. Om het feestje compleet te maken, hadden we een week lang een leuke motor gehuurd waarmee we vele kilometers langs de kust hebben afgelegd. Niks beters dan een beetje touren tussen de palmbomen!
Iedere woensdag was er in Anjuna, een strand verderop dat bekend staat om zijn ‘Rave parties’, een gezellige hippiemarkt. De meest opvallende, alternatieve en modieuze artikelen werden hier voor een prikkie verkocht door zowel de locals als de tijdelijke (westerse) bewoners in Goa. We hebben daar nog een vette leren tas weten te scoren voor een tientje!
Leuk was ook, dat we een Sloveense man, genaamd Bojan, na twee maanden weer tegenkwamen nadat we met hem door de Himalaya’s waren gereisd. Iedere ochtend ontbeten we bij hetzelfde restaurantje waar we elke keer weer zo hartelijk werden ontvangen. Het zoontje van de eigenaren kwam dan ook steeds op ons af en ging met z’n blote kont op de menukaart zitten die we zojuist aan het lezen waren. We voelde ons in ieder geval helemaal thuis in Arambol.
Het laatste wat we geweldig vonden, was de dagelijkse jamsessie op het strand. Vele hippies verzamelden zich rond 17:00 uur op een afgelegen stukje strand om onder begeleiding van enkele mantra’s (als het ware liederen zonder eind) de zon onder de oceaan te zien duiken. Mijn enthousiasme steeg hierbij zo erg, dat ik vanaf nu buiten mijn bagpack en rugzak tevens een gitaar overal mee naartoe moet sjouwen!

Hampi

Yabadabadoo!!! Wie ooit de film van de Flinstones heeft gezien, kan zich een voorstelling maken van het onwerkelijke, super gave Hampi! Wat een stad, of moeten we zeggen Prehistorische ontdekking! Reusachtige ronde keien, ontelbaar oude ruines, een verkoelend meer, groener dan groene palmbomen, bananen- en thee plantages en een te relaxed hotel met eigen hangmat op je veranda’tje, overheerljke gerechten en een gigantische tv waar iedere avond films worden gedraaid. Dit alles maakte ons verblijf onvergetelijk! Hmmmm.. Het enige dat bij op ons vraagtekens opriep, waren de talloze mensen met een dubbel gevouwen matras op hun rug. Op Frankrijk na is Hampi de tweede beste plaats ter wereld om het technisch klimmen, zonder hulpmiddelen, uit te kunnen voeren. Aha!

Bangalore

Even weer een stad tussendoor. Bangalore is,samen met Mumbai, een van de meest vooruitstrevende steden van India. Als je even niet op het chaotische verkeer en de soms wat irritante, opdringerige rickshaw rijders let, lijkt het alsof je je in een Europese stad begeeft. Dit merkten we dan ook aan de prijs van ons hotel. Ach ja, we hadden wel TV op de kamer. Van deze gelegenheid maakten we dan ook gebruik door ons diner in de supermarkt aan te schaffen en heerlijk, onder het genot van ‘Friends’ ons buikje vol te eten. Even wat anders dan die dagelijkse restaurants.
Tot slot hebben we nog krom gelegen van het lachen, toen we voor een promotiecampagne in een shoppingmall enkele mannelijke Indiers, hun beste (onbewust vrouwelijke) danspasjes zagen vertonen ten einde zich een klein flesje Coca Cola toe te eigenen. Ik ben benieuwd of dit in Nederland ook zal werken haha.

Ooty

De bochtige busreis naar een bebost plaatsje in de bergen van Zuid india, dat voornamelijk door Indiase toeristen wordt bezocht, was prachtig! Echter ongeveer drie uur voordat we aankwamen, werden er plastic zakjes uitgedeeld. We wilden er netjes ons vuil in stoppen, maar daar waren ze niet voor bedoeld. Ik was dankbaar dat we dat ook nog niet hadden gedaan, want 5 minuten later gooide Nick, tezamen met 2 andere passagiers, zijn ontbijt er weer uit. Slingerend moest ik door de bus om er nog één extra te vragen. 4 dagen is arme Nick ziek geweest in Ooty. Geen continentaal eten, maar Chapati’s. Een kamertje waar ons veel te kleine en harde tweepersoons bed maar net pastte, geen Westers toilet en geen warm water (en in Ooty was het ’s avonds echt koud!), maar wel een piepklein tv’tje. Waar we dan ook 4 dagen lang Lost, Fashion TV en Friends hebben gekeken! Ohja, verder hebben we de laatste dag nog wel de Botanische tuinen en het uitzicht punt bezocht.

Backwaters – Kochi en Allepey

3 kilo lichaamsgewicht lichter en blij dat we weer naar een warm gebied met Westers toilet gingen, werden we op het eilandje Kochi hartelijk ontvangen door een vriendelijke hostelmanager, die zich naast deze baan tevens als wannabe Christen-profeet profileerde. Op het begin probeerden we nog enkele interessante discussies te voeren, maar toen bleek dat deze man wel erg overtuigd was van zijn visie, zijn verhalen steeds langdradiger werden en tot overmaat van ramp hij ons een kopietje gaf van een quote van Moeder Theresa, zijn we onmiddelijk afgehaakt en zijn we lekker van het relaxte eilandje gaan genieten. Prachtige Chinese vissersnetten, werkend als een soort hefboomeffect, werden hier dagelijks de zee ingelaten. Toch was mijn persoonlijke hoogtepunt van Kochi de watermeloen juice voor maar 10 rupies, oftewel 15 eurocent.
Met een local bus, zijn we afgereisd naar het volgende stadje Allepey. Wat is het trouwens een genot om deze local bussen te pakken! Er zijn geen ramen, dus de wind blaast je gezicht in, de prijzen zijn spotgoedkoop en de locals doen er alles aan om je te helpen. Een opvallend verschil tussen Noord en Zuid.
Al snel kwamen we in Allepey aan, het stadje van waaruit vele ‘houseboats’ klaar lagen om zich een weg door ‘backwaters’ heen te banen. De backwaters zijn prachtige rivieren die achter de duinen het landelijk gebied van India in trekken en waar je je in een stukje ongerept natuur begeeft. De houseboats zijn luxe boten waarop een soort rieten huis is gebouwd en die je heel romantisch met z’n tweeen kunt afhuren. Geweldig om te zien, maar ook geweldig duur. Leuk voor als je op vakantie bent, maar aangezien we nog minimaal een jaartje verder moeten, moesten we onze prioriteiten stellen en de erg pusherige houseboat-agencies teleurstellen. Gelukkig kwamen we erachter dat een iets minder romantische ferry dezelfde weg aflegt voor ongeveer 1/10e van de prijs. Vanuit het dak van deze boot hebben we niet alleen enkele onvergetelijke foto’s van de prachtige landschappen kunnen maken, maar tevens flink kunnen genieten van een meereizende groep mannelijke Indiers (ongeveer onze leeftijd) die als, eerdergenoemde, tienermeisjes elkaar knuffelden, poseerden en liedjes met elkaar zongen... Geweldig!!

Varkala

Vlak achter de aan de cliffbeach boulevard grenzende resorts, werden we ook in Varkala weer warm ontvangen in een gezellig klein hostel. De beste man die het hostel runde was een rots in de prachtige branding van Varkala. Ongelofelijk hoe hij voor ons zorgde en ons de gehele dag door bij vertrek uitzwaaide en bij binnenkomst naar onze dag vroeg. Hij heeft zelfs een gespecialiseerde orthodontist voor een bedrag van maar liefst 100 rupies, €1,50 weten te charteren om Nick z’n gebit even te bekijken. Gelukkig hebben we een goede reisverzekering afgesloten voor dit soort onvoorziene kosten ;). Dit strandplaatsje was mooi, maar tevens het duurste (nog steeds super goedkoop voor Westerse begrippen) dat we in India hebben bezocht. Bij ieder restaurants aan de boulevard werd er vis aangeboden en waren het vooral de zwaardvissen van gemiddeld 1,5 meter lang die het meeste indruk op ons maakten. Tja, en terwijl we in deze plaats eigenlijk alles hadden wat ons hartje begeerd: zon, zee, strand, gezonde juices en bruine toast, raakten we onbewust even in een sleurtje. We voelden ons echt te lam en hadden het, in tegenstelling tot het heerlijke vakantiegevoel in Goa, nu misschien wel iets te relaxed. Dus.. Tijd voor ritme! Vroeg uit de veren en sporten, voordat de zon je zin en al je vocht wegneemt. Heerlijk! Nu kijken hoe lang het duurt, voordat we weer toe zijn aan uitslapen, haha.

Kovalam

Het lekkere aan het zuiden is dat alle plaatsen zo dicht bij elkaar liggen. Binnen 2 uur waren we alweer in het volgende plaatsje Kovalam. Al snel kwamen we erachter dat dit een soort kuuroord voor ouderen was. Trekpleister voor deze mensen zijn de ‘Ayurveda’ behandelingen, een detox behandeling met behulp van kruiden en olien. Gelukkig zag een Poolse jongen, Adam, ons met de bagpacks langs het strand lopen en bracht ons naar het guesthouse van zijn vader. We hebben hier echt 5 vette dagen gehad. Buiten dat we bijna iedere avond aan het gitaar spelen en kletsen waren, hadden we hier de mogelijkheid om zelf te koken en te wassen. We hebben nog nooit iemand zo goed gitaar horen spelen als Witek, de eigenaar van het guesthouse. Bach, Mozart en andere klassieke componisten.. niks was hem te gek.
De 4e dag zijn we met z’n allen erop uit getrokken met de scooter. Prachtig om door bossen van palmbomen heen te touren over bijna onbegaanbare paadjes. Tussendoor nog een lekker bakje chai bij de locals, en weer verder.. Die avond wilde ik nog gaan fitnessen. Ruim een half uur heb ik door een donker bos heengelopen op zoek naar de club. Eindelijk aangekomen vroeg ik aan wat jongens wat de beste weg terug zou zijn naar ons guesthouse. Toen ze hoorde welke weg ik had gelopen, vertelden ze me dat dit wel de kortste weg was, echter ook de gevaarlijke. “Dit bos zit vol met cobra’s, dus kijk uit!!” Aangezien ik geen zaklamp bij had, kun je wel begrijpen dat de terugweg een stuk ongemakkelijker aanvoelde.

Kanyakumari

Een vissersplaatsje dat we in een paar uurtjes gezien hadden, maar dat zeker de moeite waard was om te bezoeken. Kanyakumari is het meest Zuidelijke puntje van India. De Indische en Arabische zee komen hier samen, wat een flinke wind en een ontzettend ruige zee veroorzaakt. In de ferry naar twee memorials op nabije eilandjes, moesten we dan ook allemaal een reddingvest aan. Heel maf, maar wel nodig! Het ding ging tekeer! Waarom ze die memorials nou net in deze zee moesten plaatsen? Tja, Indiase redenaties. Verder hebben we in het Zuiden van India, en vooral deze plaats, veel last gehad van muggen. Met de ventilator op de helikopter stand hebben we de jeuk iets kunnen beperken, haha.

Puducherry
Met alle straatnamen in zowel het Frans als Indiaas werd het ons direct duidelijk dat deze kustplaats een Franse kolonie geweest moest zijn. Er wonen nog steeds veel Fransen en ook de Indiers lijken er meer Westers. Op straat en langs de boulevards werden overal verse juices en fruitsalades verkocht. Dit voor slechts 15 eurocent. Jammie! Mede door de 3,5 uur durende siesta, was het overdag heel rustig. In de avond kwam deze stad tot leven. Winkels schitterden met hun lichtjes en bewoners met hun fietsen, scooters, motors en rickshaws, waardoor het er toch weer verdacht veel op een echte Indiase chaos begon te lijken.

Chennai

Zoals door de Britten benoemde stad ‘Bombay’ door de Indiers is veranderd in Mumbai en ‘Pondicherry’ in Puducherry, zo heet het voormalige‘Madras’ nu officieel Chennai. Chennai is de vierde grootste stad van India, maar zoals onze dikke vriend (1236 bladzijden) de Loney Planet ons al vertelde, niet veel meer en minder dan een drukke, hete Indiase stad. De reden dat we toch heel erg uitkeken naar dit bezoek waren de film Avatar en onze vlucht naar Sri Lanka. In dikke leren hangstoelen hebben we in 3D naar Avatar gekeken. Wat een ongelofelijk prachtige film!! Wat een bioscoopbezoekje in India nou zo bijzonder maakt? De verrukelijke chicken sandwiches voor maar €0,50 en het publiek dat de film een staande ovatie geeft! Geweldig! Onze vlucht met Air India is ook lekker soepel verlopen. We zijn nu in Sri Lanka, terwijl we de laatste zinnen van ons verhaal tikken.

Nou, dat was het dan. 2 maanden en een week onze ogen uitgekeken op straat, het strand en in het openbaar vervoer. De liefde voor India is gegroeid naarmate we zuidelijker reisden. Buiten Goa, is het voor ons absoluut geen vakantieoord, maar des te interessanter voor deze wereldreis. Wat hebben we in korte tijd veel geleerd en weinig uitgegeven! Onze top 3, van hoog naar laag: Hampi, Varanassi, Goa. We moeten toegeven dat we de laatste dagen in Chennai wel toe waren aan een ander land, maar dit hadden we nooit willen missen!!