Myanmar (Burma)!!

Met flink wat ervaringen rijker en haarlengtes langer, was dit de eerste bestemming die in het begin al niet kon voldoen aan ons verwachtingspatroon, omdat deze er simpelweg niet was. Verhalen van andere reizigers informeerden ons dat het enigszins op India leek, maar daar geloofden wij totaal niet in (of wilden daar totaal niet in geloven). Inderdaad, na 6 dagen in Bangkok tussen luxe en structuur verbleven te zijn, was dit meteen weer even met beide benen op de grond en weer terug in het ‘oude’ ritme van India: hitte, armoede en viezigheid. Dit land staat op de 13e plek als het gaat om laagste inkomen ter wereld, ongeveer 40 euro per maand. De politiek in dit land is niet alleen daarom, maar om diverse andere redenen een internationaal issue! De huidige regering heeft het land tot 1990 afgesloten van de rest van de wereld, maar door een economische teruggang daarna toch het toeristenvisum verlengd van 7 naar 28 dagen. 1996 werd bestempeld als ‘Visit Myanmar Year!’, maar mislukte totaal doordat de rest van de wereld notie kreeg van de misstanden in het land: de bevolking werd gedwongen nieuwe wegen en landingsbanen te bouwen en complete dorpen werden verjaagd voor nieuwe luxueuze hotels. Tot de dag van vandaag reist de vraag onder toeristen nog steeds: “Steunen we met het toerisme de overheid of de bevolking?” Zelf hebben we de afgelopen maand ondergevonden dat, ondanks het onmogelijk is alle belastingen van de overheid te ontlopen, het meeste geld toch naar de bevolking gaat.
De overheid maakt het de 47,4 miljoen inwoners erg lasting om zich te mobiliseren en te protesteren aangezien een sim kaartje hier 200 dollar kost en een internetvergunning onbetaalbaar is. Voor degene die niet legaal internetten, is de surfsnelheid naar een irritant laagtepunt gezet. Je kunt je voorstellen dat we grote tegenstellingen in Myanmar hebben gezien. De leukste was toch wel dat we vanuit een luxueuze bus, op de splinternieuwe, verlaten tweebaans snelweg, een oud vrouwtje met de bezem de weg zagen schoonmaken. Beetje hetzelfde als dat je je oma op de A2 ziet staan.

Yangon

Zoals de naam Burma door de overheid in Myanmar is veranderd, zo is de hoofdstad, Rangoon, naar het huidige Yangon hernoemd. Op een gloednieuwe snelweg werden we door een ‘retro’ schoolbusje van het vliegveld naar het centrum gereden. Vanuit het oude besje zagen we gouden Pagoda’s(Boeddhistische tempels) boven groene bomen uittornen en vrouwen en kinderen met een zelfde soort goudgele gloed op hun gezicht. Huh? Later vertelde een meisje ons dat deze gele ‘verf’, Thanaka genoemd, van de barst van een boom wordt gemaakt en dient als make-up en sunblock. Grappig hoe de mensen in Azie er toch alles aandoen om maar een beetje wit te blijven, terwijl we in Nederland graag een zomers tintje krijgen. Misschien schrijven ze hier wel verhaaltjes over ons gekke Nederlanders die bruine crèmes op hun gezicht smeren, terracotta poeders kwasten en onder hete lampen gaan liggen.
Onze eerste missie in Myanmar was het op de zwarte markt wisselen van Amerikaanse dollars naar Kyats, de locale munteenheid. Aangezien je in Myanmar nergens kunt pinnen en je alleen spiksplinternieuwe Dollars in plaats van Euries kunt wisselen, wilden we buiten de commissie voor het opnemen van de Dollars niet ook nog eens een keer een flinke commissie voor de overheid neertellen. De wisselkoers bij de officiele banken is namelijk 450 Kyat voor 1 Dollar, terwijl we hier op de zwarte markt 1000 Kyat voor kregen. Meer dan het dubbele dus! Na goed gewaarschuwd te zijn door briefjes van mensen die op straat door slimme wisseltrucjes hun geld als sneeuw voor de zon zagen verdwijnen, hebben we uiteindelijk ergens een eerlijke ruilpartner gevonden. Hij een paar vers geperste dollars, wij een geldkoffertje, nouja rugzakje, vol met briefjes van 1000 Kyats. De weg van en naar de markt was ‘Hink, stap, sprong’, vooral wanneer het donker werd en er geen verlichting was. Overal zaten flinke gaten en lagen brokstukken waaronder het rioolwater stroomde. Gelukkig boden de kleine kaarsjes tussen het vlees en de groenten van de straatverkopers wat gezellige verlichting.
De toeristische trekpleisters als parken en het gebied rondom de reusachtige Pagoda’s waren piccobello verzorgd. Shwedagon Paya is de meest heilige Boeddhistische plaats in Myanmar. Iets wat we letterlijk voor geen goud hadden willen missen. In deze gigantische fonkelende piramide (Pagoda), die volgens de legende maar liefst 2500 jaar oud is, zou namelijk meer goud, diamant, robijn en smaragd verwerkt zijn dan er in totaal in alle kluizen van de Bank van Engeland ligt opgeslagen! Omdat er veel te zien was en de verschillende uren van de dag nieuwe plaatjes opleverden, zijn we hier ongeveer 4 uur gebleven. En we waren niet de enige. In verschillende tempels lagen locale mensen recht voor de Boeddha’s lekker hun dutje te doen. Wij hebben een boekje gelezen en werden gezelschap gehouden door de jonge monikken die hier dagelijks naartoe komen om met toeristen over:
1. Voetbal (van Nistelrooy en van Persie)
2. Culturele verschillen en
3. Het Boeddhisme te praten en zo hun Engels te verbeteren.

Bagan

De grote tegenhanger van het Cambodjaanse Angkor Wat, heeft ons de kin op de borst doen vallen en tranen over onze wangen laten rollen. Natuurlijk vanwege de uiterst prachtige schoonheid van dit eeuwenoude tempelcomplex, maar meer nog vanwege het immense grote zanderige gebied dat letterlijk veel stof deed opwaaien. Dankzij het zomerseizoen, waarin we ons door Myanmar begaven, bleef de regen uit en zorgden fietsen, brommers, paard en wagen, auto’s en andere vreemde vervoersmiddelen ervoor dat de overdosis zand in het midden van het land niet de kans kreeg om ook maar één minuut op de grond te blijven liggen, met een flinke huilbui en gevaarlijke situaties in het verkeer als gevolg.
Met de verwachting om in een tijdsbestek van 13 uur in een krakkemikkig busje naar deze plaats gereden te worden, stapten we even later in een spiksplinternieuwe bus waarin we gratis, en daar houden wij Nederlanders van, een tandenpoetssetje en een fles water aangeboden kregen. Daarbij kwam ook nog eens dat we een riante beenruimte hadden en de totale route voorzien was van een perfect wegdek en adembenemde uitzichten. Kortom, een dikke meevaller! Bij nachtelijke aankomst zorgde onze tweede meevaller, de man met het nostalgische paard en wagen, ervoor dat we voor een derde meevaller, €0,65,-, naar ons hotel in Nyuang U, een dorpje verderop, werden gebracht. Wat is dit land prachtig! De uitspraak: “Azie, maar dan 30 jaar geleden” geeft denk ik het beste beeld van dit indrukwekkende dorpje. Echter begon de hoofdattractie 500 meter verderop: Bagan vult 40 vierkante kilometer met een geschatte 4000 tempels die dateren uit het jaar 800 na Christus. In twee dagen hebben we, met paard en wagen en de volgende dag per fiets, slechts een fractie hiervan kunnen bezoeken, maar hebben we een goed beeld gekregen van de nationale trots. De herkenbare rode bakstenen vormden soms een doolhof van verborgen gangenstelsels en trappen die je naar het ‘dak’ van de pagoda of tempel bracht. De uitzichten die we vanuit deze hoogte hadden, hebben we nog steeds niet onder woorden kunnen brengen. Vooral onze fietstocht bracht ons op de meest onbegaanbare en uitgestorven plekken, waarbij we ons niet alleen realiseerden dat we verdwaald waren, maar ook dat er in de verste verte niemand was die ons kon helpen. Met wat extra zonnebrand, een zonnebrilletje en een portie positieve spirit, hebben we ons met de dunne bandjes van onze fietsen een weg door het woestijnzand naar het hotel weten te banen.

Mandalay

De reden dat we naar Mandalay gingen wisten even niet meer toen we aankwamen. De tweede grootste stad van Myanmar was druk, stoffig en heet, maar heeft ons uiteindelijk prachtige ervaringen bezorgd. Met een cheeseburger van Burger Queen, een karretje dat niet meer dan 1 vierkante meter stoep in beslag neemt, hebben we ons de eerste dag in 1,5 uur naar de top van Mandalay Hill begeven. Het waren wederom de jonge monnikken die ons gezellig gezelschap hielden (een interessant weetje trouwens is dat er in Myanmar een monnikenplicht in plaats van dienstplicht geldt. De mannelijke bevolking dient tweemaal in zijn leven minimaal een week als monnik door het leven te gaan. Dit had als gevolg dat we tot onze verbazing meerdere keren een ongemotiveerde monnik, met sigaar en zelfs neppistool hebben gespot). We zijn veel te weten gekomen over hun leven en zij waren nieuwsgierig naar die van ons met vragen als “Staan er bij jullie in Nederland ook Pagoda’s?”.
In de avond hebben we een trishaw, de meest kleine, oude fietstaxi’s die we ooit hebben gezien, met een soort van zijspan, naar de Moustache Brothers gepakt. In een piepklein theatertje aan huis kregen we een volksvoorstelling met dans, muziek, gekke loopjes en politiek getinte grappen. Dat laatste is iets waarvoor je in Myanmar gevangenisstraf kan krijgen. Par Par Lay, de oudste broer, is in 1997 opgepakt en heeft al 5 jaar vastgezeten, maar gaat nog stug door. Er worden zelfs video’s getoont van Hollywood sterren die destijds hun steun aan hen hebben betuigd. De show mag alleen in het Engels en aan toeristen worden getoond. Locals die hem alsnog willen bijwonen, kunnen vervolgd worden. Wij gelukkig niet.
20 maart werd Natje, ik, 26! Wow, wat gaat de tijd toch snel :) We hebben deze dag een pick-up met chauffeur gehuurd en werden op een matrasje in de laadruimte de hele dag rondgereden. Heerlijk! Nadat we Saigaing Hill hadden beklommen, hot, hot, hot, hadden we uitzicht op honderden Pagoda’s. Jeetje wat heeft dit land er veel!! Ongelofelijk. Mijn mooiste verjaardagscadeau kreeg ik tijdens het bezoek aan het kleine dorpje Inwa van Nini, een meisje van 12 dat vakantie had en een centje bij probeerde te verdienen door sierraden te verkopen. Omdat er nog veel meer mini verkoopstertjes rondliepen, wilden we niets kopen. We hadden de meiden met wie we gezellig hadden gebabbeld wel twee van onze kleine weggeefcadeautjes gegeven. Toen we uiteindelijk weer ons rijdende bedje indoken, riep Nini: “Nathalie, this is a present from me for you!”. Eerst wilden we het sleutelhangertje met ‘edelsteentjes’ niet aannemen, maar ze meende het echt. Zij had iets van ons gekregen en wilde mij nu een aandenken aan haar geven. Misschien was het een verjaardagscadeautje. Meer waarschijnlijk een gebaar van een meisje met een hartje van goud. We kregen even een brokje in onze keel. We hebben de dag afgesloten op U Bein’s Bridge, ‘s werelds langste teak houten brug. Met een pakje juice en een zakje chips hebben we heerlijk genoten van de mensen, koeien en ondergaande zon.

Hispaw

Met een 2 jaar oudere vriendin pakte ik de trein richting Hsipaw, een bergplaatsje in het noordelijke deel van het land. Een treinrit die we niet snel meer zullen vergeten. Niet alleen omdat we 11 uur lang op een hard houten bankje hebben gezeten, maar tevens vanwege de vele rijstzakken, andere etenswaren en aardige locals die de coupé tot de nok toe vulden.
Achteraf gezien hebben we in Hsipaw niet echt veel gedaan, maar hebben we wel genoten van het dagelijkse leven van de ‘Shan’ bevolking. Dit is een van de vele volkeren die het land bewonen en tevens hun eigen taal spreken. Een puur volk, dat totaal nog niet gewend aan toerisme is en altijd een vriendelijke lach of een zwaaiend handje toont. De restaurantjes waren super gezellig en overvol tijdens het showen van Champions League wedstrijden op een oud tv’tje. Een bijkomend gelukje was dat we midden in het aarbeien seizoen zaten en we ons iedere dag weer konden trakteren op een heerlijke aarbeienjuice!!

Kalaw

In een rustig, schoon stadje omringd door bloemen, planten en groene bergen werden we verrast door een ietswat coolere temperatuur. Heerlijk! Bij ieder hotel in Myanmar is het ontbijt standaard in de prijs inbegrepen. Soms geeft het net genoeg ernergie om op zoek te gaan naar aanvullende lekkernijen en soms, zoals in Eastern Paradise, was het zóveel dat we ons niet meer wilden verplaatsen. En dat hebben we dan ook 2 dagen niet gedaan… Op een middag- en avondwandelingetje naar ‘Sam’s family restaurant’ na, hebben we slechts gelezen en gitaar gespeeld.
Dit wel met als vooruitzicht een 3-daagse trekking door de bergen van Kalaw naar Inle Lake. Doordat het de dag van ons vertrek begon te onweren, hebben we slechts een warming-upje gedaan door het dorp. Ondanks Nick zijn grote blaren van dit kleine wandelingetje zijn we de volgende dag alsnog aan de trekking door het Burmese berglandschap begonnen. Onze gids leek op het begin wel oke, maar bleek een echte pipo te zijn. Een Franse dame die ons vergezelde liep constant achterop en de gids keek er totaal niet naar om.
Aangekomen in een pitoresk dorpje tussen de bergen moesten we in ons nakie de regen, bliksem en onweer trotseren tijdens het outdoor douchen. Dit was nog niet het ergste. Sommigen van jullie zullen misschien weten dat wij een tikkeltje bang zijn voor spinnen, vooral als ze reusachtige, harige vormen aannemen. Wat helaas dus het geval was op de ‘gezellige’ zolder waar we geen oog dicht hebben gedaan. Dit met name omdat onze gids ons bij de vraag: “Are these spiders poisonous?”, antwoorde met “No no……. not if you don’t touch them.” Jaja……. we zijn blij het nu na te kunnen vertellen ;). De trekking moest de volgende ochtend echter afgelast worden. Nadat het in de ochtend wederom gigantisch had geregend, was het zand in blubber veranderd en stelde de gids voor met een truck terug te keren naar het dorp. Heel jammer, maar de ongeinteresseerde gids, spinnen en blaren maakten het aantrekkelijk om op het aanbod in te gaan.

Inle Lake

De laatste bestemming van Myanmar was misschien ook wel de mooiste. Een gigantisch meer, waaraan enkele dorpen op palen gelegen waren, was op meerdere vlakken een levensbron voor de locals. Een boottochtje op Inle Lake liet ons drijvende tomatenplantages, katoen- en zijdeweverijen, zilversmederijen en vissers met eeuwenoude visserstechnieken zien. Dit laatste was toch wel het meest indrukwekkend. In een houten kanootje, bewogen zij zich voort door met één been op de neus van de kano te staan en het andere om de roeispaan heen te vouwen om deze vervolgens met de beenspieren heen en weer door het water te laten bewegen. Op deze manier waren beide armen vrij voor het uitzetten of inhalen van de vissersnetten.
De volgende dag zijn we de omgeving met een fietsje gaan verkennen en hebben we ons flink in het zweet gewerkt om de Hot Springs te bereiken. Onze verwachting een natuurlijke badje temidden enkele rotsen aan te treffen werd even aangenaam verstoord toen we zagen dat het meer weg had van een moderne Nederlandse sauna. Heerlijk relaxen dus!!

Zo, dat was ie weer. Weer een maandje verder, weer wat ervaringen rijker. Niet zozeer het land zelf, maar vooral de gastvriendelijke, glimlachende Burmezen hebben Myanmar tot een onvergetelijke ervaring gemaakt. Het is een land waar eenieder door regelmatige stroomuitval bewapend is met kaarsjes, zaklamp of generator, maar waar ondanks de donkere kant van hun bestaan de mensen altijd zelf lijken te stralen.

P.S. Ondertussen hebben we trouwens al jullie lieve felicitaties kunnen lezen! Thanxxxx, echt super leuk!!