Tasmanie!!

Totaal geen verwachtingen van dit eiland, totaal geen benul van waar we naartoe gingen. De ‘Spirit Of Tasmania’ maakte in 10 uur de oversteek naar het meest Noordelijke stadje, Devonport. We hebben aardig van dollartjes over de digitale toonbank laten gaan voor deze overtocht, maar we hoopten allebei dat we dit zouden overtreffen aan nieuwe ervaringen. Grofweg dezelfde oppervlakte als Nederland, houdt het slechts huis aan ongeveer 500.000 inwoners. We zouden in de voetsporen treden van de Nederlander Abel Tasman die in 1642 als eerste Europeaan dit eiland ontdekte. Niet veel later namen de Britten het over en werd het bestempeld als ‘convict island’, de meest gevreesde bestemming voor alle veroordeelden in Engeland. Zo, genoeg geschiedenis, nu lekker genieten!

Noord-Oost

Vlak nadat het prachtige glooiende landschap van Tasmanie vanuit de mist verscheen, werden we verrast door de enthousiaste bewoners van Devonport die ons vanuit de kant zwaaiend binnenhaalden. Ondanks dat dit een piepklein eiland is vergeleken met ‘the mainland’ Australie, waren er veel highligts volgens de gratis glossy toerist information boekjes. We zijn eerst richting het Oosten gegaan. Launceston was de eerste stad waar we stopten. Tijd voor de nodige voorbereiding op een trip door een staat waar natuur en wildlife de hoofdattracties vormen. Tijd voor een verrekijker! En wat zijn we trots. De ‘Cataract Gorge’ was het eerste stukje natuur, waar we als heuse rangers aan de wandel zijn gegaan. De rivier die hier vanuit een wildlife reserve met hoge cliffs de Tamar Valley, met haar prachtige wijngaarden, instroomt en zelfs een (ijskoud) buitenzwembad heeft, gaf ons een mooie eerste indruk van Tazzie.
Omdat wij de parkeerplaatsen aan zee graag tot gratis campeerplek transformeren, kwam het goed uit dat de meeste hoogtepunten van Tazzie zich langs de kust bevonden. Met de zeer nuttige informatie van het behulpzame personeel van een Surfshop in Launceston konden we nog meer genieten van het water waar we zo graag in liggen. Ze hadden voor ons een kaartje geprint met de beste surfspots. Een surfdude raadde ons aan niet te gaan surfen in het Noorden, vanwege de grote zeehonden kolonies. Dit riep bij mij vraagtekens op: “Hoezo, bijten die dan?” Waarop de surfdude antwoordde: “No THEY don’t, but the big fish chasing them do!”. ‘The White Pointer’, oftwel de Witte Haai, is hier door de koudere wateren een veel geziene en gevreesde gast. Beter dus om zijn advies op te volgen en het in het Noorden te houden bij een frisse dip in de ondiepe, kristalheldere water. Net als de locals trouwens, die we in alle vroegte zagen genieten van de rimpels die ze in het vlakke water maakten. Bij Adams Beach in Bridport zagen we op het strand voor het eerst de gigantische oranje rotsformaties die we op de foto’s in de Lonely Planet zo hebben bewonderd. Helemaal geweldig! Als kleine kinderen hebben we er rond staan springen.

Oost

Het Oosten van Tasmanie was echt super!! Als we reden, slingerden we langs gifgroene tropisch begroeide bergen of vlogen we over gouden heuvels met her en der een eeuwenoude boom. Als we wandelden, kwamen we via de National Parks op uitgestrekte stranden met rode cliffs of privestrandjes met robuuste rotsen die boven de lichtgevende zee uittoornden. De parken hadden ook leuke plaatsen om te slapen. Je had er vaak geen faciliteiten/toiletten, maar de aanwezigheid van nieuwsgierige donzige Walibi’s en vrolijke piepkleine vogeltjes maakten dit tot een bijzondere ervaring. Omdat we geen Tasmaanse Duivels voorbij hebben zien sjokken en juist hier zo benieuwd naar waren, hebben we besloten naar een Wildlife Park te gaan om ze daar te kunnen bewonderen. Nog voordat we ze gezien hadden, wisten we waar ze het tweede deel van hun naam aan te danken hebben: hun duivelse geschreeuw. Ondanks dat ze er best aaibaar uitzagen, zijn het echte carnivoren die er hun neus niet voor optrekken hun prooi letterlijk met huid en haar, tot en met het bod te verslinden. Niet aaibaar dus!
Ons hoogtepunt in het Oosten was een 5 uur durende trekking door het Freycinet National Park langs ‘Wineglass Bay’; dat tot één van de tien mooiste stranden ter wereld is uitgeroepen. ‘Honey Moon Bay’ was hier een ander natuurlijk hoogstandje!! Lovely!!

Zuid

Oftewel, de hoofdstad Hobart, want veel meer was er niet te vinden in het Zuidelijke puntje van het eiland. Toch hebben we hier een paar mooie dagen gehad. Het begon eigenlijk bij Clifton beach, een strandje ongeveer 20 km van het centrum. Met nog geen golf in Tazzie gezien te hebben, werden we lichtelijk enthousiast toen we hier wel degelijk wat hobbeltjes uit het water zagen komen. Onze eerste keer surfen in Tasmanie was wel even wennen in het koude water.
Na al bijna een week in niemandsland te hebben gezeten, was het wel weer even lekker om ons tussen de mensen te begeven in het centrum van Hobart. Op zich was er niet veel te zien, maar het zag er allemaal best gezellig uit. Vooral de zaterdagochtendmarkt op Salamanca Square was er een om over naar huis te schrijven, of in ieder geval op de blog te zetten ;). Iedere verkoper had een stalletje met eigen gemaakte producten te koop. Geen import of tussenhandel dus, gewoon eigen makelij. Heerlijke honing, tandvernietigend snoep, houten boomerangs en nog vele andere variaties omringden ons, terwijl enkele straatmuziekanten op een vaak aparte wijze ons verrastten met hun ontwikkelde talenten. Om het echte Tasmaanse marktgevoel mee te krijgen, waren we dus genoodzaakt van alle snoepkraampjes wat te proeven...
Een moment dat de liefdegevoelens voor dit eiland heeft vergroot, was het moment dat een vrouw ons op straat aan zat te kijken hoe we onze kommetjes cornflakes naast onze geparkeerde auto aan het opeten waren. De vrouw kwam direct naar ons toe en nodigde ons uit om de rest van de maaltijd op haar balkon te nuttigen. Een balkon dat uitkeek over de haven van Hobart. Ongeveer driekwartier lang hebben we daar wat gekletst onder het genot van een kopje thee. Ze bood zelfs nog aan om onze was te doen! Ze wees ons op een museum dat net buiten het centrum lag en waar haar dochter werkte. We moesten daar maar eens naartoe gaan, zei ze. Aangezien we toch niks te doen hadden, zijn we direct die kant op gereden. Je zult het niet geloven, maar wij hebben daar drie uur lang rond gehangen, alsmaar weer proberend te begrijpen wat de kunstenaars met deze, vaak lugubere, kunstwerken ons wilden vertellen. Tja, het was bijvooorbeeld lastig om de onderliggende gedachten van drie, naakte- aan een boom opgehangen poppen, met afgesneden geslachtsdelen te ontdekken. Gek, maar intrigerend zullen we maar zeggen.

West

Na al dat bloed, poep en andere horror hebben we Hobart verlaten en zijn we ons richting Westkust gaan begeven. We zijn hier niet veel gestopt, maar hebben gewoon een prachtige roadtrip gehad. Buiten alle haarspeldbochten en dood wild op de weg, kregen we onverstelbaar mooie groene heuvels, ruige mijnbouw bergen en heel veel regen door onze voorruit te zien. Strahan bracht nog een verassing met zich mee, toen op onze overnachtingsplaats recht aan zee, zo rond 20.00 uur ‘s avonds in de ijzige kou, ineens een ranger voor onze auto opdook en een presentatie over Shearwaters, de plaatselijke zeevogels, begon te geven. Super interessant hoor, maar we waren allebei toch wel blij toen we met deze extra kennis weer heerlijk in ons warme bedje lagen. De enthousiaste ranger had daarentegen, ondanks slechts in een overhemd met een wollen bodywarmer gekleed te zijn, nog wel even door kunnen gaan.

Noord-West

Nog steeds geen benul van tijd (zoals het hoort), zagen we dat we nog 4 dagen over hadden, voordat onze ferry weer terug richting mainland zou vertrekken. De schoonzoon van de vrouw die we in Hobart hadden ontmoet, was een echte surfer en vertelde ons naar Marrawah toe te gaan, in het Noord-Westen van Tazzie. Met de hoop een tweede keer in dit koele water te kunnen liggen, was dit onze laatste missie. De Lonely Planet vertelde ons tevens dat op de weg daar naartoe nog een absoluut hoogtepunt te bezoeken was, ‘The Nut’. Geen sexistisch museum, maar gewoon een spectaculaire rots die zich vanuit de wijde omtrek eenvoudig liet fotograferen. Aan de voet van The Nut hebben we ons met wat pannekoekjes voorbereid op de steile klim naar de top. Nog terwijl ons lichaam bezig was de calorien te verbranden, keken wij vanuit een grote hoogte neer op een weer uniek Tasmaans landschap dat je de kin op de borst doet laten vallen. De zee, zo prachtig turquoise blauw en het land, zo mooi lichtgevend groen. Het laat je weer even beseffen dat je toch echt aan de andere kant van de wereld bent.
‘Best for last’, zo kun je het wel stellen. Marrawah, het meest Westelijke plaatsje dat via een verharde weg bereikt kan worden, bracht ons een onvergetelijke afsluiting van Tasmanie. Op een officiele free-camping spot recht aan zee, ontmoetten we Brad en Emma. Beiden Australiers die in een tijdsbestek van een jaar hun eigen land met een jeep, een all-terrain caravan en hun hond ‘Frank’ aan het verkennen waren. Ook Brad was op zoek naar wat golfjes en dus zijn we met z’n drieen het water van het dichtstbijzijnde strand ingedoken. De echte actie zou pas de volgende dag komen. De surfatlas vertelde ons over Lighthouse Point, een plek waar eigenlijk altijd wel golven te vinden zijn en waar vaak de ‘big-wave’ surfers in actie komen. Na enkele overgetelijk mooie baaitjes gepasseerd te zijn, kwamen we via een kilometers lange gravelroad uiteindelijk aan op Lighthouse Point: ongekende rotsformaties doken op uit het donkerblauwe water, met daartussen de perfecte hoge golven waarnaar we zochten. De regen maakten het geheel duister en mysterieus, maar oh zo magisch. Nathje is samen met Emma lekker in de caravan gebleven om, onder het genot van wat vrouwenpraat en een kopje thee, de voorraad chocolade paaseitjes meester te maken. Brad en ik zijn het donkerblauwe water ingedoken voor wat actie. Het gevoel wat ik in dit water had en wat voor kick het gaf om deze golven in zo’n verlaten omgeving te mogen surfen, kan ik niet beschrijven!

Klein eiland, groot verhaal. Een echte aanrader dus, althans als je tegen de kou kunt! Nederlandse temperaturen zijn niet altijd even prettig als je alleen je auto’tje hebt om in te schuilen. Iedere ochtend duurde het wel een uurtje voordat de rillingen over ons lichaam waren verdwenen. Hetgeen we daarvoor terug hebben gekregen was onvergetelijk, memorabel en.... wat voor andere synoniemen je hiervoor ook maar kan bedenken. Wat een timing: er wordt zojuist omgeroepen dat we naar onze auto’s in het parkeer deck moeten gaan, we zijn weer terug in Melbourne!