Victoria en South Australia!!

Waar moeten we dit keer weer beginnen! Wat een werelddeel! Wat een land! We krijgen er maar geen genoeg van. Iedere dag is anders. Iedere keer als we denken dat het niet mooier kan, ontpopt er zich vanuit de heuvels iets nieuws voor ons als een oase in een woestijn. Met vier handboeken (twee reisgidsen, een surfatlas en een wegenboek met gratis- en budget campingspots) leggen we honderden, duizenden kilometers af. Maar juist de aantekeningen van reislustige Australiers brengen ons op de mooiste plekken. We hebben weer ontzettend gastvrije mensen ontmoet die ons met alle liefde en trots hun minder druk bezochte regio van een andere kant wilden laten zien. En last but not least hebben we na 1,5 jaar Nick zijn broertje (Leroy) en vriendin (Wiesje) weer een dikke knuffel mogen geven na aankomst op het vliegveld van Melbourne. We hadden ons geen mooier begin van het avontuur door Victoria kunnen wensen.

Victoria

Melbourne en Traralgon

Waar we in het begin van ons Ozzie avontuur het gebrek aan sfeer in Melbourne nog simpelweg wilden toekennen aan het aflopende winterseizoen, zo werd het ons nu zelfs in het heerlijke zonnetje duidelijk dat deze stad gewoon niet kan brengen waar we op hoopten. De jetlag die Lee en Wies nog in het ritmesysteem hadden zitten, maakte het voor hun tevens een zware dag. Na wat benodigde aankopen zijn we als zwartrijders met de Metro terug naar het hostel in St. Kilda gegaan, waar we de spullen van Lee en Wies eerder die dag hadden gedropt. Beiden moesten even wennen aan het drukke hostel leven en hebben dus niet besloten om tussen 10 andere stinkende backpackers op een kamertje te liggen, maar gewoon een privekamertje te nemen. Mooi voor ons, want wij hebben twee dagen dankbaar gebruik gemaakt van alle faciliteiten, inclusief het gratis pannenkoeken ontbijt!
De volgende dag hebben we het autootje gepakt en zijn we weer terug richting Traralgon vertrokken. Een plaatsje, twee uur ten Oosten van Melbourne, waar nog meer familie van ons woont en die we graag weer een keer wilden opzoeken. Ergens tussen de open weilanden werden we hartelijk ontvangen met allerlei lekkers. Vele verhalen en foto’s over vroegere familie gerelateerde gebeurtenissen gingen over tafel. Vooral de tijd dat Arno en Jose (ouders Nick) hier als ‘die hard’ globetrotters verbleven, bracht bij iedereen vele glimlachen teweeg. ‘s Avonds werd ons een verukkelijk diner voorgeschoteld met een nog lekkerder toetje. We hebben het er maar flink van genomen! Daarna lekker slapen gaan..... NIET DUS. Bij het zien van een eerste onbekende spin werden we genoodzaakt om als kleine kinderen in de huiskamer te vragen of er even meegekeken kan worden of deze gevaarlijk was. Het antwoord was: “Mmm, maybe we should get rid of this one..”. Nog geen seconde nadat we dit te horen kregen, wees Wiesje ons op een grote donkere vlek op het raam. Wow, zo’n grote spin hadden we met z’n allen nog nooit gezien. Bevonden we ons nu in een gewone slaapkamer of was dit hartje jungle? Even twijfelden hierover. Gelukkig werd ons verteld dat de grote spin absoluut geen kwade bedoelingen had. Voor de zekerheid hebben we ‘m toch maar even geplet tussen het elektrische rolluik.

The Great Ocean Road

Deze slingerende weg staat bekend als een van de mooiste autoroutes ter wereld. Van Torquay tot aan Warrnambool hadden we rechts zicht op berg en bos en links op rode cliffs met daaronder de uitgestrekte blauwe oceaan. Bij Koala River, duidelijke naam voor wat we daar zouden aantreffen, hebben we onze eerste koala’s gespot. Dit was niet zo moelijk, omdat er al 20 andere toeristische wijsvingers de boom in wezen, maar toch heel bijzonder om deze knuffelbeertjes tussen slechts enkele takjes balancerend hun dagelijkse 20 uur!?! durende dutje te zien doen. Leroy en Wiesje hebben op hun eerste nacht camperen echter weinig slaap gehad. Tijdens ons bezoekje aan de Erskine waterval in het regenwoud van Lorne leek het een mooie dag om de zojuist aangeschafte tent te testen, maar het weer was omgeslagen en de zon had in het donkere bos plaats gemaakt voor hevige wind en waterval. De tent veranderde in een plumppudding, met flink wat zure ‘regensaus’, die van links naar rechts werd geslingerd. Het prijsbewuste tentje heeft net als de Aldi wijn wel laten zien dat de prijs niet altijd van invloed is op de kwaliteit. Het hoogtepunt van deze trip was Port Campbell National Park met de gigantische rotsformaties die uit de zee opgedoken leken te zijn, maar die daar enkel en alleen waren achtergebleven door erosie van het vasteland. Het was heel toeristisch en bijna te makkelijk om alles vanaf de aangelegde wandelpaden te bereiken, maar desalniettemin wel very pretty!

South Australia

Kangaroo Island

Voor het eerst mochten we ervaren hoe groot Ozzie is. De lange vlakte tussen Warrnambool en de Ferry richting Kangaroo Island leek oneindig te zijn. Rond 18.00 uur, of eigenlijk 17.30 uur vanwege de gepasseerde tijdsgrens, waren we nog net op tijd voor de avond ferry, die ons voor 45 minuten varen net zoveel kostte als de 10 uur durende vaart naar Tazzie. Even slikken, maar meerdere adviserende reizigers hadden ons deze kant op gekregen. Dit wilden we dus absoluut niet missen! Gelukkig bewees Kangaroo Island vanaf dag 1 haar magie van wildlife en natuur. Badderende zeeleeuwen en zeehonden konden we vanaf enkele meters aanschouwen en fotograferen, velden vol kangoeroe’s waren geen uitzondering, onverwachts passerende stekelvarkens en leguanen kregen we voor onze voeten en we zijn nu nog bezig met het selecteren van koala video’s. Al deze prachtige beesten kregen we voorgeschoteld op een wonderlijk toneel. Het plaatje dat ons netvlies niet snel zal verlaten is ‘Admirals Arch’ in het ‘Flinders Chase National Park’, het Zuid-Westelijke puntje van het eiland. Vanuit een soort open grot keken we op rotsformaties die onder een bepaalde hoek de zee uit toornden. Een wilde zee spatte uiteen op de kliffen en de zeehonden gebuikte dit alles als speelterrein. Ondanks de kou hebben we nog wel even staan genieten van dit natuurspektakel.
Oh ja, koud, dat was het ook. De eerste paar nachten hebben we zonder resultaat de auto zo proberen te positioneren dat we windstil konden dineren. Maar nee, gewoon lekker pannenkoeken bakken met de capuchonnen van onze vestjes strak om ons hoofd gebonden. Misschien dat Lee en Wies het weer iets anders hadden voorgesteld. Gelukkig boodt het Noorden een schuilplaats voor de hevige oceaanwinden en kregen we het zonnetje opeens weer op ons bolletje. Vestjes uit, zwemkleding aan en richting strand. Stokes Bay had op dat moment even alles waarnaar we verlangden: helder blauw water, wit strand en de echte Australische hitte. Een mooie grote rog, die Nathalie van boven het wateroppervlak gespot kreeg, maakte dit weer tot een hoogtepuntje. Deze dag sloten we af met onze eerste echte 4 Wheel Drive over het strand. Crossen door de aanspoelende golfjes en het strakke zandstrand, bleek zowel voor de jeep als Leroy geen probleem te zijn. In de luwte van de nacht zijn we stiekem een caravanpark opgereden, die we de volgende ochtend maar weer snel hebben verlaten. Echt veel geld hadden we hier niet mee bespaard, want bij het wegrijden werd onze prachtige jeep met 20km/h te hard op de foto gezet door de locale politie.... God straft meteen!

Adelaide

Van de bescheiden natuurtinten van Kangaroo Island naar de knalkleuren van ijssalons, snoepwinkels en de Macca’s (Australisch voor MacDonalds) van Adelaide. Op West Beach vonden we een relaxte camping waar we voor de laatste keer onze ‘prijsstunt’ zouden uithalen: twee personen checken zich in bij de receptie, twee andere houden zich verscholen achter de gordijntjes van de auto. Zo doen wij Nederlanders dat, want wie gaat er voor een lapje gras nou hetzelfde bedrag neertellen als voor een nacht in een ‘all-inclusive’ in Turkije. Bij wijze van dan...
Glenelg, een klein kuststadje met een groots aanbod in lekkers, boetiekjes, gezellige barretjes en restaurantjes, was de plek om ‘s avonds gezellig een drankje te doen of ijsje te eten. Omdat het jaarlijkse ‘Fringe Festival’ in Adelaide in gang was, waren er overal straatoptredens. Dit had als voordeel dat de broers van Thull afleiding vonden tijdens de ingelaste stops voor meidenshops.
Iets wat geen geld kostte was het wijnproeven in de Barossa Valley: de meest bekende wijn regio van Australie. Al 160 jaar worden hier jaarlijks zo’n 65.000 tonnen met druiven geplet. Dat moet ook wel, want de beste wijnen van de verschillende wijngaarden vloeien hier rijkelijk tot je dubbel ziet. In het begin dachten we nog dat BOB Leroy zijn gespeelde aardappel in de keel ons meer wijn zou bezorgen, echter kon hij zijn Gooische accent al snel laten vallen, omdat zelfs de duurste wijnen ons kosteloos werden gepresenteerd. Helaas was het niet mogelijk om een rondleiding te krijgen en zo het proces te kunnen aanschouwen, maar na een paar wijntjes konden we er met onze aangeschoten koppies zelf wel een inbeelding van maken. Bij het proeven van chocolade bij ‘Haigh’s chocolates’ kregen we wel een rondleiding, echter hadden we hier graag meer chocolade gehad, haha.
Na drie mooie weken met Lee en Wies was het tijd om weer afscheid te nemen. Zij zouden nog een weekje naar onze geliefde stad Sydney gaan en wij zouden verder richting het Westen touren. Een hele dikke knuffel, een paar traantjes en toen een glimlach aan de onvergetelijke herrinnering aan een mooie tijd samen!

York Peninsula

Na de spirit weer opgepikt te hebben zijn we de Pajero ingedoken. Er stond ons namelijk weer een flinke rit te wachten. Op het puntje van York Peninsula (= schiereiland) was Innes National Park gesitueerd. Tja, wat kunnen we zeggen. We hebben gewoon genoten van alweer prachtige uitzichten en onze eerste wilde emu’s (Australische struisvogel)! Verder valt er gewoon weinig over te vertellen.

Eyre Peninsula

En daar gingen we weer. Een dag rijden tot onze volgende bestemming op het volgende schiereiland. Om de nacht te overbruggen, zijn we gestopt op een afgelegen caravanpark, 20 kilometer van de hoofdweg af. Het was alsof we een film inreden. We deelden deze gratis verblijfplaats met enkele echte Australische zigeuners, die allen vanuit hun bus, trailer of caravan leefden. Zo rond 19.00 uur kwam er een aborignal met z’n verroeste bak het rood gele grind oprijden om z’n groente en fruit voor een spotprijs aan de man te brengen. Moeilijk in woorden om te zetten, maar het gaf ons een apart gevoel.
De volgende dag kwamen we aan in Port Lincoln. Dé plek om oog in oog te komen met de Great White! Echter moet je hiervoor 500 dollar uit je portomonnee trekken als je dit veilig vanaf een boot of een kooi wilt doen. Helaas. Het stadje zelf was gezellig en sfeervol. Een strandje in de buurt gaf ons een absurd goede slaapplek, toen we onszelf aan het einde van de dag aan het randje van een klif, met uitzicht over Fishery Bay, bevonden. De dag daarop bracht meer dan waar we op gehoopt hadden. Met 4 andere surfers in het water, was de kans 20% dat er een witte haai aan je been zou hangen... een aanvaardbaar risico en misschien dan toch 500 dollar bespaard ;). En dat werd beloond: perfecte golven en op het einde van de sessie verastte een vijftal spelende dolfijnen ons door langs onze boardjes op te duiken. Wow!! De local surfers waren super vriendelijk en nodigde ons die avond uit voor een drankje op een zeilboot. Allright! Nog nooit gezeild, maar we zien wel wat er gebeurd. Een beetje bevooroordeeld over Nederlandse zeilers, kwamen we met onze geklede blauwe blousjes iets te overdressed aan. We hebben flink wat lol gehad op de boot, maar in de donkere avond knepen we de billetjes af en toe bij elkaar toen het zeil zowat het water raakte.
Een van de jongens, Steve, een 35 jarige zelfstandige ondernemer, voelde het als z’n plicht om ons de omgeving te laten zien. Hij wist alles over de zee omdat zijn vader vroeger een haaienvisser was. ‘s Ochtends kregen we samen een mes toegespeeld en Nathje werd een oversized droogpak in haar handen geduwd. Op zoek naar oesters!! Mooi om te zien hoe Steve vol enthousiasme door het laagtij water heen stapte en Nathje met dit veel te grote pak meer bezig was met vallen en opstaan dan met het vinden van oesters. ‘s Middags bracht hij ons naar een verborgen bountystrand dat alleen door de duinen per 4WD bereikt kon worden, Sleaford Bay. Met onze boardjes doken we het turqoise water in en probeerden we weer wat golfjes te pakken. Het duurde nog geen kwartier en we waren omcirkeld door ongeveer 15 spelende dolfijnen. Al zittend op de boards genoten we van dit natuurspektakel onder ons door en om ons heen. Steve pakte een golf en de dolfijnen surfden vrolijk met hem mee. Ongelofelijk, dit leek te mooi om waar te zijn!! Al was het moeilijk om al deze ervaringen te kunnen bevatten, toch ging het programma voor die dag gewoon door. Rond 16.00 uur reden we richting ‘Coffin Bay National Park’ waar we, met de bandenspanning op 18 en de versnelling in 4WD, door het stroeve zand naar een afgelegen baaitje reden. Snorkelgear mee en op zoek naar meer oesters voor het avondeten. In het achterhoofd hebbend dat aan de kust van dit National Park twee weken eerder een duiker op het menu stond van twee witte haaien, is Nathje aan de kant gebleven en ben ik achter Steve aan gedoken. M’n voetjes mooi aan het wateroppervlak gehouden vanwege de vele enorme krabben die zich hier schuil probeerden te houden. Het resultaat mocht er wezen: een boodschappentas vol met oesters, mossels en jakobs schelpen. Genoeg voor het avondeten dus. Steve liet ons naar een ander prachtig baaitje rijden dat door het woeste terrein haast onbereikbaar leek. Daar maakten we een kampvuurtje en gebruikten we de gloeiende kolen ervan om de schelpdieren uit hun schulp te laten komen. Met wat zoete aardappelen als bijgerecht en hete banaan, gevuld met snickers!? als toetje, kon deze avond niet meer stuk! Een absolute overdosis aan ervaringen in deze twee dagen...
We hebben Steve hartelijk bedankt voor alles wat hij voor ons had gedaan en zijn richting het Westen van de peninsula gereden. Ik weet niet hoe we het doen, maar bij Streaky Bay vonden we weer een plekje op een grote rots recht aan zee. We waren alweer de enigen die op dit wonderlijk stukje aarde aan het camperen waren. Alleen wij, de auto en de zee.
Cactus Beach was onze laatste bestemming in ons favoriete deel van Australie tot dusver. Een absolute aanrader voor surfers door zijn goede breaks en wonderlijke uitzichten. Als surfer krijg je respect onder collega’s als je hier gesurfd heb. Niet zozeer door de golven, maar door de grote haaienpopulatie. Als de moed al niet in je schoenen zit, dan wordt je door een gedenkteken aan de waterlijn nog eens fijn herinnerd aan diegene die hier door deze enorme wezens de zee mee zijn ingenomen. Even gewacht totdat er drie, vier surfers in het water lagen en er toen pas in gesprongen om de grijpkans wat te verkleinen. Nathje zou foto’s en video’s maken vanaf de kant, maar binnen een kwartier hield ze het niet meer en liep ze met het boardje onder haar arm over het rif heen om zo snel als mogelijk de zee in te duiken. Echt heel relaxed lagen we niet in het water, maar het was toch weer een nieuwe ervaring... Living on the edge!

Het Zuiden van Australie is als provincie tot nu toe zeker onze favoriet. Er lijken hier nog meer diertjes ongestoord in hun natuurlijke habitat rond te springen en de kleuren van de zee zijn hier nog net een tint sprankelender dan dat we tot nu toe hebben gezien. Door de peninsula’s te bezoeken zijn we wederom van het begaande backpackerspad afgeweken. We zijn blij dat we dit hebben gedaan, want juist deze extra Zuidelijke kilometers hebben ons veel adrenaline, avontuur en onvergetelijke avonden gebracht. Dat juist het onverwachtse veel goeds kan brengen, ondervonden we twee weken geleden nogmaals op een andere manier. Een grappig filmpje, opgenomen in Laos, waarin Nath en een kabelbaan de hoofdrol spelen, hadden we onder het toepasselijke motto ‘niet geschoten, altijd mis’ ingezonden naar ‘Australia’s Funniest Home Video’s’. Een telefoontje tijdens de rondleiding in de chocolade fabriek gaf ons te kennen dat we op tv waren geweest en we werden gefeliciteerd met een extra zakcentje dat ons toegezonden zou worden. Haha! Wie niet waagt, die niet wint!
Ah, na een rit van over de 1000 km door de Nullarbor Plains komen we zojuist aan bij het eerste bewoonde deel van West Ozzie. Op zoek naar een supermarkt om in te slaan voor onze road trip door de meest geisoleerde delen van Australie. Op naar een nieuw avontuur in the Wild Wild West!!