Western Australia (deel 1) !!

Aangezien we zoals gewoonlijk weer veel te veel te vertellen hebben, krijgen jullie trouwe, en voor ons dierbare lezers het verhaal ditmaal in twee delen voorgeschoteld. Het eerste deel staat hieronder vermeld, het tweede deel komt volgende week. Voor diegene die het alsnog als een dik boek ervaren... gelukkig hebben we de foto’s nog.

Om met de deur in huis te vallen: hagelwitte stranden met turquoise water zijn we inmiddels gewend, surfen met dolfijnen is doodnormaal geworden en van een kraakheldere hemel kijken we ook niet meer op. Misschien een beetje overdreven, maar West Australie laat je wennen aan al het moois dat deze aardbodem te bieden heeft. Het is minder afgelegen dan dat we in eerste instantie dachten, maar zonder enige moeite heb je je eigen stekje in een wonderlijk stukje natuur. De mensen zijn hier echter net wat norser dan in andere delen van Ozzie, wat overigens niet wil zeggen dat we geen super aardige locals hebben ontmoet. De auto maakt overuren in deze grootste provincie van Australie, maar gelukkig niet voor niets!

Zuid West Australie

Met een gemiddelde afstand van 200 kilometer tussen tankstations en een onbeschaamde verhoging van de dieselprijs met 60 cent per liter, waren wij dankbaar met een ruime tank waar 110 flessen energy drink ingaan. 1200 kilometer hadden we te overbruggen met als meditatief hoogtepunt de langste rechte weg van Australie: 150 km bochtloos asvalt. De beloning voor deze trip:

Esperance

Het meest turquoise water dat we ooit hebben gezien! Alsof er spotlights vanuit de bodem naar boven waren gericht. Alsof ‘Centreparks’ haar perfecte tropische rotsen naar dit plaatsje had geexporteerd. Zo mooi!! Het surfen op West Beach was echter zwaar door de flinke stromingen richting zee en het zwemmen bij Twilight Beach niet geheel ongevaarlijk door de ‘grote vissen’. Maar ach, als zelfs de local kids hier niet voor terugdeinen, doen wij dat ook niet tijdens deze keer dat we de kans krijgen.
In onze zoektocht naar een mooie free camp boodt het heuvelachtige ‘Cape Le Grand National Park ‘ een prachtige verblijfplaats op het strand. Er was een inkeping in de duin waar wij ons mooi van alles en iedereen konden afzonderen om met een warme chocolademelk vanuit het bedje in de auto te genieten van de zee recht voor ons.
Vanuit Albany, een rustig stadje dat de omringenden steden voorziet van winkelvertier dat verder reikt dan alleen een supermarkt, zijn we richting Walpole’s Valley of the Giants’ bij Denmark gereden. Hier gaf de 600 meter lange ‘Tree Top Walk’ ons een vogelview op de giant tingle trees. Een wandelbrug die op de flow van de wind meeviert en op zijn hoogste punt 40 meter boven de wortels van de bomen uitstak, moest het gevoel van het leven in de takken van de bomen nabootsen. Tja, wat moeten we hier verder nog over zeggen..... “Booooom met takken!” zou Hans Teeuwen zeggen.

Margaret River Region

Hier hadden we lang naar uitgekeken. Vele Ozzies aanbidden deze regio om verschillende redenen. Eentje ervan werd ons meteen duidelijk toen we de heuvelachtige bossen binnenreden, die ons nog eventjes weerhielden van de eerste glimpsen van de Westelijke kustlijn. Zigzaggend reden we onder een groen bladerdak, langs de vele wijngaarden, naar onze eerste (betaalde) campeerplek. Al snel kwamen we erachter dat ‘free camping’, wat we tot dusver nog bijna iedere avond van onze reis hebben kunnen doen, hier erg moeilijk zou gaan worden. Rangers patrouilleerden iedere avond en ochtend de omgeving, op zoek naar backpackers die toch probeerden de nacht zonder betaling door te brengen. Echter waren we niet voor een een gat te vangen en hielden we vanaf het begin het patrouille-schema van de rangers nauwkeurig in de gaten. Vanaf dag 2 wisten we precies waar en wanneer we in onze geparkeerde auto konden slapen zonder gepakt te worden. Een soort van verstoppertje :).
Wacht even, we raken de rode draad nu kwijt. De reden waarvoor we hier eigenlijk waren, was natuurlijk... en je raad het al: het surfen. Omdat de Westelijke kust weer andere stromingen en oceaanwinden aantrekt, is het golvenpatroon (genaamd ‘swell’) hier compleet anders dan alles wat we voorheen gewend waren. De aflandige wind in de ochtend blaasde de binnenkomende golven prachtig hol waardoor het gezicht van de golf vaak een hoogte van 5 meter bereikte. Ook werden we samen nog eens voorgesteld aan het prachtige rif, toen een golf ons beiden oppakte en ons over de rotsachtige bodem heen sleurde. Gelukkig kwamen we er zonder kleerscheuren vanaf. Het mooiste van alles was dat je vanaf het water op een ongerept stukje natuur uitkeek, de plantjes van het kleurrijke koraal onder je voeten kriebelden en de dolfijnen je regelmatig even gedag kwamen zeggen.
Een ander hoogtepuntje was Nathjes verjaardag. Niet alleen doordat haar attente vriend ‘s ochtends een compleet verzorgd en ongekend lekker ontbijt, versierd met slingers en cadeautjes, klaar had gezet, maar tevens door een nieuwe ervaring in Hamelin Bay, waar op zich weinig te doen was, maar waar roggen van 1,5 meter groot naar je voeten kwamen gezwommen als je een stap in de zee zette. Het incident van Steve Irwin leerde ons alleen wat uit te kijken voor hun staart.
Er waren nog zoveel andere mooie dingen te zien. De ‘Canal Rocks’ gaven ons een fotogenieke zonsondergang, waar de voorgrond ingenomen werd door rood-oranje rotsformaties die ruimte lieten voor de zee zich tussen deze rotsen door te wringen. In het Noorden van de regio vonden we tevens twee hagelwitte stranden met het bekende turquoise water dat eraan grenst. Maarja, het begint nu allemaal een beetje normaal te worden. Waarschijnlijk zullen de foto’s hiervan ons straks thuis pas laten beseffen wat we hier echt gezien hebben.

Fremantle en Perth

Om eens gek te doen hebben we in Fremantle de ‘Goon’ (5 liter goedkope wijn in een aluminium zak met handig tapje) verruild voor een paar vers getapte glazen cider uit de glimmende koperen vaten van de gezellige cafe’s die hier zelf hun eigen unieke bieren brouwen. Om vervolgens helemaal los te gaan, hebben we ook de rijst met soep maar weer eens verruild voor een familieportie (dit was prijstechnisch het beste voor onze behoeften) fish and chips. Ze beweerden in Fremantle aan de sfeervolle haven de beste van Australie te zijn met hun Barramundi ‘fish’.... en dat waren ze! Jammie!
Dat dit gezellige, artistieke stadje bekend staat om zijn ‘city hippies’ kwam duidelijk naar voren bij de
verschillende indoor markten met kleurrijke kunst, kledij en straatoptredens voor de ingang. Hetgeen echter onze aandacht het meeste heeft getrokken, waren niet de mensen, maar de honden. Er was een strand volledig aan deze enthousiaste, snuffelende vierpoters gewijd, waardoor we nu kunnen zeggen dat we zelfs met scholen hondjes in de zee hebben mogen zwemmen.
Dat Perth met 1,4 miljoen inwoners ‘s werelds meest geisoleerde hoofdstad is, doet je verbaast doen staan als je vanaf het uitkijkpunt van Kings Park en de Botanical Gardens om je heen kijkt. Wolkenkrabbers toornen boven het winkelcentrum uit en zelfs hier onstaan er tijdens spitsuur files op de snelweg.
Familie van Nick deed ons echter anders doen beseffen, toen we realiseerden dat we vele weken en kilometers terug nog bij de oma van dit gezin waren geweest. De afstanden van dit gezin met andere familieleden was enorm en aangezien hardwerkende mensen net als in Nederland slechts een paar weken per jaar vakantie kunnen nemen, zagen ze elkaar niet veel. Daarbij is een vakantie naar Azie vanaf Perth vele malen goedkoper dan naar welke andere bestemming in Australie dan ook.
Ondanks dat deze mensen ook druk waren, hebben ze na een onverwachts telefoontje van hun verre familie direct hun werk laten vallen om ons op hartverwarmende wijze wijs te maken in hun geliefde Perth. We hebben ontzettend genoten van hun gezelschap en dat van hun kinderen. Heerlijk om weer even deel uit te maken van een huishouden.
De vele stranden van Perth, Cottesloe Beach, Scarborough en Trigg waren prachtig. De locals leken dan ook heel content met hun witte zand, blauwe water en alle ruimte om aan hun geliefde watersporten te doen. We hebben onze ogen tevens uitgekeken in de vele villa wijken waar niet alleen dikke jeeps, maar ook flashy speedboten en jachten de oprit sierden. Mensen maken hier schijnbaar een fortuin in de mijnbouw, waar de staat nog steeds mensen te kort in komt. Mijnwerkers worden kosteloos het hele land overgevlogen om hier in West Australie een paar weken te werken. We zijn benieuwd hoe Perth er over een paar jaar uitziet. De vele huizen in aanbouw leken het doen vermoeden dat deze stad een goudmijntje is. Wij vonden het in elk geval ook een mooie, relaxte stad.

Pinnacle Desert

Een paar uurtjes van Perth verwijderd, gaf een dirt track ons toegang tot een klein woestijntje waarin onverwachts vele puntige rotsen de grond uit toornden. De zonsondergang bracht een soort photoshop effect over dit landschap heen, waardoor haast iedere foto wel garant stond voor potentieel geschikt bureaublad achtergrond.

Kalbarri

Van de stad naar het platteland. Alhoewel Kalbarri niet echt plat genoemd kan worden. Dit kleine plaatsje recht aan zee lag midden in het gelijknamige National Park dat enkele kilometers landinwaarts trok. De kustlijn werd gevormd door hoge kliffen en grillige rotsformaties. Vanaf het topje keek je uit over de helderblauwe zee waarin scholen vis zich regelmatig aan de oppervlakte lieten zien. Keek je wat meer langs de kustlijn af, dan kreeg je de diepe kloven, genaamd ‘gorges’, in je zichtveld die je de mogelijkheid gaven een verlaten strandje te betreden en je te laten omsingelen door de hoge rode rotspartijen.
Een paar kilometer richting outback lag de rest van het National Park, dat zich met grotere hoogtes en landelijke uitzichten in eenzelfde hoedanigheid voortzette. Het ‘Lion King’ gevoel overheerste hier toen we vanaf de rand van een uitstekende rots 200 meter omlaag keken op een uitgestrekt steppe landschap. Helaas ontbrak het ons aan Afrikaans wildlife en werden we slechts vergezeld door honderden vliegen die zich graag een vochtig plekje in ons gezicht toeeigenden.
Een kleine kanttekening die we bij Kalbarri hebben gezet is dat de Rangers vanaf hier erg streng werden op free-camping en andere gierige backpacker-activiteiten, zoals het gebruik van publieke toiletten en douches. Vanaf nu moesten we nog meer onze creativiteit laten werken.

Shark Bay

Een verzamelnaam voor een combinatie van diverse kustplaatsjes, National Parks en een uniek onderwaterleven dat door de pre-historische jaren heen gevormd is als een soort gespleten schiereiland. Hamelin Pool, het eerste plaatsje, boodt nog steeds huis aan de oudste organismen ter wereld, een beschermd soort koraal dat inmiddels miljoenen jaren oud was. Toch waren het hoofdzakelijk de fotogelegenheden die ons echt interesseerden. Al snel reden we dus verder richting Shell Beach, dat ons in eerste instantie nooit meer zal herinneren aan de miljarden roze schelpjes waarmee het strand gevormd werd en de onvergetelijk mooie foto’s die we ervan gemaakt hebben. Nee, het waren alweer de vliegen die op dat moment overal waren. Door de flinke regenval en de daaropvolgende overstromingen, een beetje geholpen door de aflandige wind, zijn ongekende hoeveelheden irritante vliegen richting kust gekomen om ons het zicht te belemmeren en een aparte smaak in de mond te leggen (zie foto). Gelukkig kregen we op Eagle Bluff, 100 kilometer verderop, wel enigszins de kans om vliegloze foto’s te nemen van de vele kleine haaitjes en roggen die we vanaf de kliffen in het heldergroene water ieder afzonderlijk hun ding zagen doen.
Aangezien we vanaf nu nog maar weinig surf zouden krijgen hebben we in het hoofdstadje van Shark Bay, Denham, het surfboard figuurlijk verruild voor een vishengel. Nadat we ons als totale leken door de plaatselijke visshop allerlei goedkope visspullen aan hebben laten smeren, zijn we ‘s avonds de jetty op gegaan en hebben we tijdens het vissen gezellig gekletst met de locals en wat Franse toeristen. Ondanks dat de focus niet echt op het vissen lag hebben we die eerste avond wel meteen een mooie blauwe inktvis aan onze haak gehad. Nu vragen we ons echter nog steeds af of het haakje niet precies op zijn gevoelige plekje zat, aangezien dat ding niet ophield met liters inkt mijn gezicht in te spuiten!
Het topje van Shark Bay werd ingenomen door het Francois Peron National Park, dat een toeristische trekpleister bezat: Monkey Mia. In tegenstelling tot wat de naam doet vermoeden ging het hier om enkele, soms tientallen dolfijnen die zich door de Rangers aan de waterlijn lieten voederen. Alleen diegene die nog nooit een dolfijn van dichtbij hebben gezien konden zeggen dat het de 8 dollar per persoon waard was. Een film totaal gewijd aan het unieke onderwaterleven van Shark Bay (waaronder de Dugong, een bepaald soort zeekoe), heeft ons toch nog het gevoel gegeven het geld goed besteedt te hebben. De rest van die middag hebben we ons vermaakt in de rest van het park dat uitsluitend met 4WD bezocht kon worden. Bandenspanning omlaag en crossen door het zand dan maar. Het bracht ons wel bij alle afgelegen uithoeken van een prachtig stukje Australie. In een bepaalde baai zagen we vanaf de kant springende roggen, onderzoekende zeeschildpadden, jagende rifhaaien en spelende dolfijnen in een tijdsbestek van ongeveer 10 minuten voorbij komen. Toppertje!
Bij het verlaten van Shark Bay kregen we nog even een schop na van de locale ‘rasta’ ranger die ons beiden uit een douchehokje jaagden omdat we er samen in zaten. Met een duidelijke hekel aan backpackers, had deze beste man nog steeds geen boodschap aan ons excuus dat de douche aan de vrouwenkant van het publieke toiletblok kapot was. Na het dreigen met een boete van 250 dollar hebben we hem maar lekker in zijn eigen wereldje gelaten en zijn we vertrokken.

Blow Holes en Red Bluff

Nog nooit hebben we water op natuurlijke wijze zo hoog doen zien ‘opspatten’. Door de gaten van de rotsformaties langs de cliff van een wilde zee, werd water in een grot naar binnen gezogen om er vervolgens door een flinke druk weer meters hoog uitgespoten te worden. Het gevolg: een bezoekje van twee nieuwsgierige Bosche waterratten aan dit punt, genaamd Blow Holes.
Een uurtje 4 WD verder, waarbij we de duizenden libelle’s en sprinkhanen niet konden ontwijken, kwamen we aan op een stukje paradijs dat ons door zowel de surfatlas als ‘adrenaline seeking’ surfers werd aangeraden. Het afgelegen ‘Red Bluff’, de mooiste plek waar we tot nu toe naartoe zijn gereden met als doel onze geliefde boardjes te water te laten, hield ons in haar greep. De omgeving zo magisch. De golven zo machtig. Het ondiepe reef zo gevaarlijk. De enkele surfers zo genietend.
Een rotsplateau met scherp koraal, zeeegels en giftige steenvissen bracht enige uitdaging en snijwonden bij het bereiken van de krachtige golven, maar weerhield Nick er niet van uiteindelijk met een brede grijns op zijn gezicht naast de aardige locals in de zee te liggen.
Een ander hoogtepuntje waren de prachtige jonge goudblonde dochters van de landeigenaren die hier opgroeiden met thuisscholing en de gevaarlijke zee in hun voortuin puur als speelterrein zagen. In de vroege ochtend renden ze op hun blote voeten enthousiast over de rotsige cliffs naar de golven om vervolgens als ware surfpro’s te schitteren in hun geliefde zee. Jaloers!!